The Perfect Elvis Soundtracks

strona 3 z 21

King Creole

Podobno po zakończeniu zdjęć do swojego czwartego filmu, „King Creole”, Elvis stwierdził, że jest to jego ostatni występ przed hollywoodzką kamerą a dwuletnia służba w wojsku definitywnie zakończy jego wspaniałą karierę. Stało się jednak inaczej…

Scenariusz do „King Creole” (napisany przez Herberta Bakera i Michaela V.Gazzo) powstał w oparciu o bestsellerową powieść Harolda Robbinsa, „A Stone For Danny Fisher”. Producent Hall B.Wallis zdecydował się na jej zekranizowanie podobno już w roku 1955 kiedy na Broadway’u wystawiano jeszcze sztukę na jej podstawie. Wśród kandydatów do roli głównej znaleźli się wówczas m.in. Ben Gazzara i legenda kina, James Dean. Kiedy jednak ten ostatni we wrześniu 1955 roku zginął w wypadku samochodowym rolę Danny’ego Fishera powierzono Elvisowi Presley’owi. W związku z udziałem słynnego artysty twórcy filmu zdecydowali się wprowadzić w fabule kilka zmian – akcję filmu przeniesiono do Nowego Orleanu (w książce akcja toczy się na Brooklynie) a kreowany przez Presley’a bohater nie jest jak w powieści bokserem, lecz piosenkarzem występującym w nowoorleańskich nocnych klubach. W trakcie jednego z jego koncertów dostrzega go szef lokalnej mafii, Maxie Fields, który proponuje chłopakowi by został gwiazdą w klubie „King Creole”, którego jest właścicielem. Fisher jednak odmawia… Sytuacja komplikuje się gdy Danny poznaje Ronnie – dziewczynę gangstera. „’King Creole’ jest dramatyczną historią młodego człowieka próbującego odnaleźć siebie”, napisano w recenzji Radio Corporation of America z 1958 roku zamieszczonej na okładce płyty ze ścieżką dźwiękową.

Do udziału w filmie zaproszono największe ówczesne  gwiazdy kina. W postać Maxie’go Fieldsa wcielił się Walter Matthau (polskim widzom znany m.in. z komedii „Dwaj złośliwi tetrycy”, w której wystąpił u boku Jacka Lemmona).  Jego partnerkę zagrała Carolyn Jones, w naszym kraju znana m.in. ze swoich występów w serialu „Rodzina Adamsów”. Ponadto na ekranie pojawili się Dean Jagger (zagrał ojca głównego bohatera), Vic Morrow i ponownie Dolores Hart (wcześniej partnerowała Elvisowi w „Loving You”). Obraz wyreżyserował Michael Curtiz (o jego udział w tym projekcie podobno osobiście zabiegał Hal Wallis), który w 1942 roku pracował nad legendarną dzisiaj „Casablanką” z udziałem Humprey’a Bogarta.

„Akcję filmu przez cały czas wzbogacają cudowne piosenki” nagrane w hollywoodzkim studiu Radio Recorders w styczniu i w lutym 1958 roku. Większość materiału została zarejestrowana podczas sesji trwającej od 15 do 16 stycznia. W jej trakcie Elvis wspierany przez zespół w składzie Ray Siegel na basie i tubie, Neal Matthews na gitarze i basie, D.J.Fontana na bębnach, Gordon Stoker na bongosach, Hoyt Hawkins na cymbałach, Dudley Brooks na pianinie, Mahlon Clark na klarnecie, John Ed Buckner na trąbce, Justin Gordon na saksofonie oraz Elmer Schneider na puzonie, zaśpiewał m.in. bluesowe „Trouble”, porywające „Dixieland Rock” i „King Creole” oraz nastrojowe „As Long As I Have You”. Nadzór nad przebiegiem nagrań sprawowali, inżynier dźwięku Thorne Nogar oraz producenci z wytwórni Paramount Pictures dla której kręcono film – Walter Scharf i Phil Khagan. „Pamiętam, że w studiu było bardzo tłoczno”, wspominał Mike Stoller, współautor m.in. piosenki tytułowej, „był tam Pułkownik, Michael Curtiz i Steve Scholes też tam byli. Było mnóstwo kierowników filmowych i oczywiście Thorne Nogar, świetny inżynier dźwięku”.

Następnych nagrań dokonano tydzień później,23 stycznia – także w Radio Recorders. W składzie zespołu zaszło kilka zmian – grającego na puzonie Elmera Schneidera zastąpił Warren Smith, na perkusji zagrał Bernie Mattinson a na gitarze rytmicznej Hilmer J.’Tiny’ Timbrell. Tego dnia Elvis zarejestrował tylko dwie nowe piosenki – inną wersję „King Creole” i „Young Dreams”. Kilku biografów sugeruje powołując się na studyjną dokumentację, że tego popołudnia piosenkarz próbował także wykonać m.in. „Doncha Think It’s Time” oraz „My Wish Come True”.

11 lutego 1958 roku w hollywoodzkim studiu Paramount Soundstage zorganizowano jeszcze jedną – ostatnią sesję nagraniową do filmu „King Creole”. Wzięli w niej udział tylko najbliżsi współpracownicy Presley’a tj. Scotty Moore, Bill Black, DJ.Fontana i Dudley Brooks. Za konsoletą usiedli Walter Scharf i Phil Khagan z wytwórni Paramount Pictures i inżynier dźwięku Phil Wisdom. Woklanie artystę wspierał doskonały kwartet gospel, The Jordanaires. Pierwszą z nagranych wówczas piosenek była kompozycja Sida Wise’a i Bena Weismana, „Danny”. Utwór został zarejestrowany jako alternatywa dla piosenki „King Creole” ponieważ obawiano się, że ta nie jest wystarczająco dobra na nagranie tytułowe! Ostatecznie jednak tematem przewodnim nowego filmu została kompozycja Jerry’ego Leibera i Mike’a Stollera a „Danny” na ponad dwadzieścia lat powędrował do archiwum. Jako ciekawostkę warto też dodać w tym miejscu, że wśród odrzuconych propozycji do czwartego filmu Presley’a znalazła się m.in porywająca „Dirty, Dirty Feeling” Leibera i Stollera, którą dwa lata później Elvis umieścił na swoim pierwszym wydanym po powrocie z wojska longplayu, „Elvis Is Back!”.

Sesje nagraniowe podczas których nagrano utwory do ścieżki dźwiękowej „King Creole” były pierwszymi podczas których Presley pracował w studiu z sekcją dętą. „Użycie instrumentów dętych w aranżacjach było odejściem od standardowego kwartetu, z którym pracował Elvis”, zauważył Mike Stoller.

10 czerwca 1958 roku wytwórnia RCA wydała singiel zwiastujący nowy album i film z udziałem króla rock’n’rolla. Znalazły się na nim „Hard Headed Woman” na stronie A i „Don’t Ask Me Why” na stronie B. Płyta w błyskawicznym tempie dotarła do drugiego miejsca na liście przebojów zarówno w Stanach Zjednoczonych jak i w Wielkiej Brytanii. Był to ostatni album Presley’a wydany w USA z prędkością siedemdziesięciu ośmiu obrotów na minutę.

Longplay ze ścieżką dźwiękową ukazał się w sprzedaży dopiero 19 września 1958 roku i także doszedł do drugiej pozycji w rankingu tygodnika Billboard (czwartego na brytyjskiej liście przebojów). Jego publikację poprzedziły nietypowo dwie epki zawierające łącznie osiem przebojów z „King Creole’a”. Pierwsza z nich, wydana 1 lipca 1958 roku wspięła się na sam szczyt listy przebojów i pozostawała na nim przez…. dwadzieścia trzy tygodnie! Kolejny albumik do sklepów trafił pod koniec lipca i podobnie jak jego poprzednik dotarł do pierwszego miejsca. Oba krążki doczekały się obecnie statusu platynowej płyty.