The Perfect Elvis Soundtracks

strona 21 z 21

Speedway

Wykonując w 1966 roku swój wielki przebój „These Boots Are Made For Walkin’” (numer jeden na listach przebojów w Stanach Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii), Nancy Sinatra zapoczątkowała nową erę w muzyce rozrywkowej – erę kobiet śpiewających rocka.  

Nikogo nie zdziwił więc fakt, że kierownictwo wytwórni Metro Goldwyn Mayer zdecydowało się połączyć wokalistkę na ekranie z legendarnym królem rock’n’rolla, Elvisem Presley’em, w swojej najnowszej produkcji „Speedway” (choć początkowo główne role w tym filmie mieli zagrać Sonny i Cher!) licząc na to, że oboje stworzą równie charyzmatyczny i emocjonalny duet jak ten, który widzowie mogli wcześniej oglądać pomiędzy Presley’em a Ann-Margret w komedii „Viva Las Vegas” z 1963 roku.

W obrazie „Speedway” Elvisowi po raz kolejny w ciągu kilku ostatnich lat powierzono rolę kierowcy rajdowego (oprócz wspomnianego wyżej „Viva Las Vegas” piosenkarz grał kierowcę wyścigówki także w nakręconym zaledwie rok wcześniej „Spinout”). Kreowany przez niego w filmie bohater, Steve Grayson prowadzi przyjemne, wystawne życie. Wygrane w wyścigach pieniądze przeznacza na piękne kobiety, imprezy i… pomoc ubogim rodzinom. Jego sytuacja zmienia się jednak diametralnie kiedy na jego drodze staje piękna pracownica urzędu skarbowego, Susan Jacks (Nancy Sinatra). Kobieta uświadamia kierowcy, że od dłuższego czasu nie płaci należnych podatków i urząd zmuszony będzie nie tylko zająć część jego dochodów ale także zabrać wszystkie kosztowne prezenty, którymi obdarował przypadkowe osoby… Winnym całego zamieszania okazuje się Kenny Donford (w tej roli znany z komedii „Clambake”, Bill Bixby), menedżer Steve’a, który większość jego zarobków przeznaczył na hazard…

Oprócz popularnych aktorów w nowej komedii Presley’a pojawiło się też kilku popularnych w tamtym czasie kierowców rajdowych takich jak Richard Petty, Buddy Baker, Cale Yarborough, Dick Hutcherson, Tiny Lund, Roy Mayne czy G.C.Spencer.

 Zdjęcia do filmu wystartowały 26 czerwca 1967 roku. Niespełna tydzień wcześniej, 20 czerwca, w studiu MGM Soundstage zorganizowano dwudniową sesję nagraniową podczas której Elvis i towarzyszący mu muzycy zarejestrowali piosenki do ścieżki dźwiękowej. W nagraniach udział wzięli gitarzyści Scotty Moore, Tomy Tedesco oraz Hilmer J. ‘Tiny’ Timbrell, basista Bob Moore, klawiszowiec Larry Muhoberac, saksofonista Homer ‘Boots’ Randolph a także grający na gitarze stalowej (steel guitar) Peter Drake, Charlie McCoy na trąbce oraz Charlie Hodge, który w balladzie „Suppose” zagrał na pianinie. Dodatkowy wokal zagwarantował kwartet The Jordanaires.  Nad przebiegiem sesji czuwali inżynier dźwięku Aaron Rochin i Lyle Burbridge oraz producent z MGM, Jeffrey Alexander.

Większość z siedmiu utworów przewidzianych do nowego filmu zarejestrowana została pierwszego dnia. Wśród nagranych wówczas piosenek znalazły się m.in. tytułowe „Speedway”, „Your Time Hasn’t Come Yet Baby” (warto dodać, że filmowa wersja tego utworu do dzisiaj nie została wydana na żadnej płycie Presley’a), ballada „Who Are You (Who Am I?)” a także piękna kołysanka „Five Sleepy Heads” z melodią niemieckiego kompozytora Johannesa Brahmsa i nowymi słowami Sida Teppera i Roya C. Bennett’a.  Na krótko przed opuszczeniem studia Elvis zdecydował się na nagranie nowej wersji „Suppose”, kompozycji nad którą pracował już podczas sesji w Nashville 18 stycznia 1967 roku. Na pianinie akompaniował mu w tym nagraniu jego wieloletni przyjaciel, Charlie Hodge.

Następnego dnia Presley nagrał tylko dwie piosenki. Pierwsza z nich, „Let Yourself Go” została okrzyknięta przez fanów „najlepszą filmową piosenką z lat sześćdziesiątych”. Przez długi czas wielu z nich nie przypuszczało nawet, że przebój ten został napisany z myślą o innym filmie Elvisa, „Harum Scarum” z 1965 roku (wówczas kompozycja ta figurowała na liście jako alternatywa dla „Animal Instinct”).  

Z kolei „He’s Your Uncle, Not Your Dad” (wykonana w studiu w duecie z Rayem Walkerem z The Jordanaires), druga zarejestrowana tego wieczoru kompozycja, zapamiętana została głównie dzięki zabawnej scenie z filmu. Elvis wykonał ją na ekranie w duecie z nieocenionym Billem Bixby i grupą pracowników amerykańskiego Urzędu Skarbowego.

Ostatni dzień prac nad soundtrackiem do „Speedway” zapisał się jednak na kartach biografii Presley’a  z innego powodu. Tego dnia wokalista spotkał się z ówczesnym gubernatorem Nowego Jorku (przyszłym wiceprezydentem Stanów Zjednoczonych), Nelsonem Rockefellerem, który w studiu nagrywał album z patriotycznymi przemowami. W spotkaniu udział wzięła także Nancy Sinatra oraz najbliżsi Elvisa, jego ojciec, Vernon, jego żona Dee oraz trójka przyrodnich braci artysty, David, Billy i Rick Stanley.  

                Singiel promujący nowy film Elvisa ukazał się w sprzedaży 21 maja 1968 roku. Znalazły się na nim dwie piosenki z czerwcowej sesji z 1967 roku – „Let Yourself Go” na stronie A i „Your Time Hasn’t Come Yet Baby” na odwrocie. Żaden z utworów nie podbił jednak amerykańskiej listy przebojów i obie kompozycje utknęły na odległych siedemdziesiątym pierwszym i siedemdziesiątym drugim miejscu. Znacznie lepiej piosenka „Your Time Hasn’t Come Yet Baby” poradziła sobie w Wielkiej Brytanii docierając w tamtejszym zestawieniu do pozycji dwudziestej drugiej.

Miesiąc później, 25 czerwca 1968 roku, wytwórnia RCA skierowała na rynek longplay zawierający ścieżkę dźwiękową z dwudziestego siódmego filmu Presley’a (w rzeczywistości „Speedway” był dwudziestym szóstym nakręconym przez piosenkarza obrazem lecz w kinach pokazano go dopiero po premierze „Stay Away, Joe” i stąd rozbieżności w numeracji). Na płycie oprócz sześciu piosenek wykorzystanych w komedii znalazło się aż sześć nagrań dodatkowych – pięć w wykonaniu Elvisa (wycięte z filmu „Five Sleepy Heads”, „Western Union”, „Mine”, „Goin’ Home” oraz „Suposse”) i jedno zaśpiewane przez Nancy Sinatrę – „Your Groovy Self” (nigdy wcześniej ani nigdy później na żadnym oficjalnym albumie Elvisa nie zamieszczono już utworu wykonywanego przez innego piosenkarza). Pomimo to album niestety podzielił los wydanego przed kilkoma tygodniami singla i dotarł w rankingu zaledwie do osiemdziesiątej drugiej pozycji. W dyskografii Elvisa zapisał się jako ostatni, który zrealizowano zarówno w systemie monofonicznym i stereofonicznym.