The Perfect Elvis Soundtracks

strona 4 z 21

G.I.Blues               

 „To nie jest (film, przyp.autor) o moich rzeczywistych doświadczeniach w armii”, wyjaśniał Elvis dziennikarzom pytającym go o jego pierwszy nakręcony po powrocie do cywila film. „G.I.Blues” (podczas pracy nad nim posługiwano się także tytułami „Cafe Europa” i „Dog Face”) został nakręcony zaledwie dwa miesiące po zakończeniu przez słynnego piosenkarza służby wojskowej w Niemczech (Elvis zakończył służbę w marcu a już na początku maja pracował na planie). Była to rozśpiewana komedia opowiadająca o perypetiach trójki żołnierzy, Tulsy McLeana (w tej roli Elvis), Cookiego i Ricka, którzy grają razem w zespole The Three Blazes. Ich marzeniem jest otwarcie własnego klubu nocnego. Niespodziewanie ich oddział zostaje oddelegowany do Frankfurtu (dlatego też media dopatrywały się analogii do niedawno zakończonej służby wojskowej Presley’a). Na krótko przed odjazdem Tulsa zakłada się ze swoim przyjacielem o..trzysta dolarów, że uda mu się zostać na noc u pięknej ale i jednocześnie bardzo nieprzystępnej Lili – tancerki z niemieckiego klubu Cafe Europa. Po przyjeździe do Europy okazuje się, że gwiazda Cafe Europy wcale nie jest taką jaką przedstawiali ją inni żołnierze. Wkrótce pomiędzy Tulsą a Lilli rodzi się prawdziwe uczucie…

Scenariusz napisany przez Edmunda Beloina i Henry’ego Garsona producent Hal B.Wallis przedstawił Elvisowi osobiście podczas swojej wizyty w Niemczech w kwietniu 1959 roku. „Pójście do wojska znacznie zmieniło Elvisa”, wspominał Wallis na łamach książki Petera Haininga, „Prywatne życie Elvisa”. „Zdobył tam doświadczenia, które były dla niego dobre i złe. Była straszna rozpacz po śmierci matki, była ciężka szkoła dla jego charakteru, kiedy to musiał nauczyć się żyć jako szeregowiec Elvis Presley. W środowisku dla niego całkiem nowym i nawet czasami zatrważającym. Ale Elvis był jak nowo narodzony, kiedy pojechałem go odwiedzić w Niemczech i zacząć kręcić ‘G.I.Blues’ o jego codziennych obowiązkach w wojsku”. Wraz z producentem w Niemczech pojawiła się cała ekipa filmowców, którzy przez kilka dni kręcili sceny w autentycznych miejscach, w których Elvis na co dzień odbywał swoją służbę wojskową. On sam jednak na planie nigdy się nie pojawił i nie zagrał w żadnej z tych scen.  

„G.I.Blues” został bardzo starannie zrealizowany (był to też pierwszy z dziewięciu filmów Presley’a wyreżyserowany przez Normana Tauroga) a jego twórcy zadbali o to by słynnemu piosenkarzowi partnerowali na ekranie popularni aktorzy. Główną rolę kobiecą powierzono Juliet Prowse, życiowej partnerce Franka Sinatry. Aktorka jak sama wyznała nie była początkowo zachwycona propozycją występu u boku Presley’a. „O Boże! Ten głośny rock’n’roll i te okropne bokobrody”, zareagowała ale dodała, że „kiedy zobaczyłam go (Elvisa, przyp.autor) na planie filmu ‘G.I.Blues’ odkryłam, że jest zupełnie inny.[…]W rzeczywistości nie był ani wulgarny, ani nie popisywał się; był po prostu człowiekiem znajdującym się pod wielkim naciskiem innych ludzi i uwięzionym przez swoją własną sławę. Pod tą powierzchnią był bardzo uczuciowy i szczery”.  

Do filmu nagrano jedenaście nowych piosenek. Większość utworów powstała w studiu wytwórni RCA w Hollywood w Kalifornii w dniach od 27-28 kwietnia 1960 roku. W nagraniach udział wzięli gitarzyści Scotty Moore i Neal Matthews, basista Ray Siegel, perkusiści D.J. Fontana i Frank Bode, pianista Dudley Brooks a także grający na akordeonie James Haskell, na tamburynie Hoyt Hawkins oraz Hilmer J.’Tiny’ Timbrell, który tego wieczora grał na przemian na mandolinie i na gitarze rytmicznej. Tło wokalne zapewniał kwartet gospel, The Jordanaires. Nadzór nad przebiegiem nagrań sprawował producent z Paramount Pictures, Jospeh Lilley oraz inżynier dźwięku Al Schmitt. Podczas pracy nad piosenką tytułową w studiu obecny był także Hal B.Wallis.

W trakcie tej dwudniowej sesji Elvis nagrał m.in. „Shoppin’ Around”, „Frankfort Special” nową wersję hitu Carla Perkinsa „Blue Suede Shoes” oraz tytułowe „G.I.Blues”. W jednym z wywiadów współautor tej ostatniej kompozycji, Roy C.Bennett wspominał, że „za każdym razem kiedy gotowy film lądował już w puszce nasz wydawca, Freddie Bienstock wzywał kompozytorów do siebie i mówił im jak wypadli. Piosenka tytułowa była dla autorów najważniejszym osiągnięciem. Byliśmy dumni z naszej pracy widząc, że nasze utwory zostały wybrane spośród innych kompozycji nadesłanych przez pozostałych świetnych kompozytorów”.

Dalszych nagrań dokonano już w studiu Radio Recorders w Hollywood 6 maja 1960 roku, tj. cztery dni po oficjalnym rozpoczęciu zdjęć do filmu. Podczas tej sesji Presley nagrał m.in. kompozycję „Tonight’s All Right For Love” Sida Wayne’a, Abner Silver i Josepha Lilley’a. Utwór ten w europejskiej wersji komedii „G.I.Blues” z powodu problemów z prawami autorskimi zastąpił nagraną w kwietniu piosenkę „Tonight Is So Right For Love”. Oprócz Elvisa w studiu pracowali tego dnia gitarzyści Scotty Moore, Hilmer J.’Tiny’ Timbrell i Neal Matthews, basista Ray Siegel, perkusiści D.J.Fontana i Bernie Mattinson, klawiszowiec Dudley Brooks, akordeonista James Haskell i Hoyt Hawkins grający na tamburynie. Wokal dodatkowy zapewnili członkowie grupy The Jordanaires a za techniczną stroną sesji odpowiedzialni byli inżynier dźwięku Thorne Nogar i producent z Paramount Pictures Joseph Lilley.

                Album ze ścieżką dźwiękową z filmu trafił do sprzedaży 1 października 1960 roku a już kilka dni później tygodnik Billboard zamieścił na swoich łamach jego recenzję. Autor tekstu pisał, że „album zawiera dziesięć nowych utworów w wykonaniu wciąż najgorętszego piosenkarza a każdy z nich tylko udowadnia talent tego chłopaka”.  5 grudnia longplay był już na szóstej pozycji w rankingu Billboardu. Po paru dniach awansował na miejsce pierwsze i nie schodził z niego przez kolejnych pięć tygodni. W sumie album „G.I.Blues” spędził na liście przebojów… sto jedenaście tygodni (!!!) co jest absolutnym rekordem w całej dyskografii Elvisa.

Największym przebojem nowego soundtracku był bez wątpienia „Wooden Heart” oparty na starej (jej historia sięga jeszcze 1901 roku) niemieckiej melodii „Muss I Denn Zum Stadtele Hinaus”. Wydany na singlu w 1961 roku dotarł na szczyt brytyjskiej listy przebojów. Co ciekawe w Stanach Zjednoczonych piosenkę tą zrealizowano na singlu dopiero w listopadzie 1964 roku. Na odwrocie płyty zamieszczono świąteczne nagranie „Blue Christmas”.