The Perfect Elvis Soundtracks

strona 8 z 21

It Happened At The World’s Fair

21 kwietnia 1962 ówczesny prezydent Stanów Zjednoczonych, John Fitzgerald Kennedy dokonał otwarcia Targów Światowych w Seatle (głowa państwa nie przybył na ceremonię osobiście lecz wykonał telefon z rezydencji Michaela Paula w Palm Beach na Florydzie gdzie wraz żoną spędzał Święta Wielkanocne). Jego przemówienia słuchało dwanaście tysięcy osób zgromadzonych na miejscowym stadionie.  

Dla setek a może nawet i tysięcy młodych ludzi przybywających w tamtym czasie do Seatle w stanie Waszyngton ważniejszym wydarzeniem od odbywającej się wystawy „The Century 21 Exposition” był jednak fakt, że Elvis Presley będzie kręcił w mieście swój nowy film.

Dwudziesto siedmio letni piosenkarz pojawił się w Seatle 4 września 1962 roku w towarzystwie swoich kuzynów, Billego i Gene Smitha oraz Alana Fortasa, Reda Westa, Raya Sittona i Joe Esposito. Wszyscy na czas zdjęć zamieszkali na specjalnie zarezerwowanym dla Presley’a czternastym piętrze hotelu Doric New Washington Hotel położonym przy 1902 2nd Avenue. Dodatkowo nad bezpieczeństwem Elvisa czuwało dwóch jego przyjaciół z Memphis, Richard Davis i Jimmy Kingsley a także ponad czterdziestu miejscowych policjantów.

Gazety każdego dnia zamieszczały na swoich łamach mniej lub bardziej obszerne relacje z przebiegu prac na planie filmowym. „Największą atrakcją Światowych targów wciąż jest Elvis Presley. Być może nawet okazał się on największym dobrodziejstwem dla sprzedawców filmów do aparatów fotograficznych odkąd Kosmiczna Igła (jedna z głównych atrakcji targów, przyp.autor) została odsłonięta. Ilekroć zespół MGM przygotowuje swój plan by sfilmować scenę z Presleyem tyle razy wzrastają obroty sklepów. Dosłownie tysiące osób tłoczą się w tym miejscu (zostają powstrzymani w bezpiecznej odległości przez czterdziestu wynajętych policjantów z Seatlle) i pierwszą rzeczą, którą robią jest przygotowanie aparatu do działania.”, relacjonował dziennikarz jednego z miejscowych pism. „Gdy pojawia się Elvis, który przybywa zawsze jakiś czas później po próbach (ze statystami) i przygotowaniach sprzętu, hałas aparatów fotograficznych, klikanie, pstrykanie, migające lampy błyskowe i inne dobiegające różnorodne hałasy można porównać do warkotu helikoptera czy pracy silników Kosmicznej Igły”.

„It  Happened At The World’s Fair”, dwunasty film Presley’a opowiadał perypetie dwóch pilotów Mike’a Edwardsa (Elvis Presley) i Danny’ego Burke (Gary Lockwood). Kiedy za długi hazardowe Danny’ego zostaje im odebrany samolot obaj udają się w poszukiwaniu nowej pracy na teren Targów Światowych. Tam Mike poznaje uroczą pielęgniarkę Diane Warren (Joan O’Brien). Od tej pory robi wszystko by się z nią umówić… W jednej ze scen „It Happened At The World’s Fair” zadebiutował na ekranie dziesięcioletni wówczas Kurt Russell. Jego rola polegała na… kopnięciu Elvisa w kostkę. „Nie byłem szczęśliwy z tego powodu ponieważ naprawdę go lubiłem”, wspominał w jednym z wywiadów aktor. „Gdy obejrzałem ten film myślałem, że wszyscy fani będą mnie za to nienawidzić”.

Sesja nagraniowa podczas której miały zostać nagrane piosenki do filmu początkowo zaplanowana była na 28 i 29 sierpnia 1962 roku ale z powodu choroby Presley’a trzeba ją było przełożyć. Pierwszych nagrań dokonano dopiero 30 sierpnia w hollywoodzkim studiu Radio Recorders.  Wzięli w nich udział gitarzyści Scotty Moore, Billy Strange i Hilmer J. „Tiny” Timbrell (gitara rytmiczna), basista Ray Siegel, perkusiści D.J.Fontana i Frank Carlson oraz klawiszowcy Dudley Brooks i Don Robertson (Ernst Jorgensen uznał pomysł zaproszenia na sesję kompozytora a jednocześnie bliskiego przyjaciela Elvisa za zaskakujący) oraz saksofonista Clifford Scott. Nad przebiegiem sesji czuwali, dyrektor muzyczny z MGM, Leith Stevens oraz inżynier dźwięku Dave Weichman. Presley przyjechał do studia punktualnie ale po zaledwie kilku godzinach (i trzech nagranych piosenkach: nieudanej próbie „Take Me To The Fair”, „Happy Ending”, „Relax”), gdy „stało się oczywiste, że z powodu przeziębienia Elvis ma trudności ze śpiewaniem” sesję trzeba było odwołać.

Kolejne piosenki zarejestrowano dopiero zakończeniu zdjęć plenerowych w Seatle, 22 września 1962 roku. Sesja podobnie jak w sierpniu miała miejsce w hollywoodzkim studiu Radio Recorders. Wzięli w niej udział ci sami muzycy co poprzednio. Jedynych zmian jakich dokonano w ich składzie było zastąpienie kwartetu The Jordanaires grupą wokalną The Mello Man. W ciągu niespełna dwunastu godzin Elvis zarejestrował osiem brakujących utworów.

Kilka tygodni po dwudziestych ósmych urodzinach Presley’a, 29 stycznia 1963 roku, RCA Victor skierowała do sprzedaży singiel z piosenkami „One Broken Heart For Sale” i nastrojową balladą „They Remind Me Too Much Of You” promujący nową płytę i film gwiazdy rock’n’rolla. Album zyskał bardzo przychylne recenzje krytyków i wkrótce z miejsca pięćdziesiątego dziewiątego, rozpoczął swoją ‘wędrówkę’ na szczyt listy przebojów Tygodnika Billboard. Znacznie lepiej w zestawieniu radził sobie utwór „One Broken Heart For Sale”, który po zaledwie kilku tygodniach dotarł do wysokiego jedenastego miejsca (w Wielkiej Brytanii kompozycja Otisa Blackwella dotarła do miejsca dwunastego). Nieco gorzej przez słuchaczy przyjęta została strona B singla. Ballada Dona Robertsona dotarła zaledwie do pięćdziesiątej trzeciej pozycji.  

3 kwietnia 1963 roku w Los Angeles odbyła się amerykańska premiera „It Happened At The World’s Fair”. Tydzień później film wyświetlano już w kinach w całej Europie. Wraz z ogólnoświatową premierą komedii zbiegła się także data pojawienia się na rynku albumu ze ścieżką dźwiękową. „To powinien być przebój” napisał jeden z recenzentów tygodnika Billboard w artykule z 13 kwietnia 1963 roku. Płyta zawierała dziesięć piosenek. Dołączono do niej specjalny upominek, wkładkę ze zdjęciem Elvisa i katalogiem jego płyt zrealizowanych przez wytwórnię RCA Victor. Dodatek dostępny był w dwóch różnych wersjach. Pierwsza to zdjęcie piosenkarza na zielonym tle z białą ramką a druga, to identyczna fotografia, tyle, że obramowanie zastąpiły logotypy wytwórni RCA. Na odwrocie zdjęcia zamieszczono katalog płyt.

Płyta została bardzo ciepło przyjęta przez słuchaczy i w krótkim czasie dotarła do wysokiego czwartego miejsca w zestawieniu Tygodnika Billboard.