The Perfect Elvis Soundtracks

strona 12 z 21

Viva Las Vegas

Największą reklamą jubileuszowego, piętnastego filmu z udziałem Elvisa Presley’a, „Viva Las Vegas” nie były pojawiające się w prasie recenzje lecz  co pewien czas ukazujące się w mediach pogłoski o jego rzekomym romansie z partnerującą mu na ekranie Ann-Margret. Na stronie australijskiego fanklubu Elvisa można znaleźć nawet stwierdzenie mówiące wręcz, że „rozgłos na temat romansu był spełnieniem marzeń dla producentów ‘Viva Las Vegas’”.

Wyprodukowana dla wytwórni Metro Goldwyn Mayer komedia opowiadała historię Lucky Jacksona (Elvis Presley), młodego kierowcy rajdowego, który przybywa do Las Vegas z zamiarem wzięcia udziału w organizowanym w mieście wyścigu samochodowym. Jego auto ma jednak poważną awarię i wymaga wymiany silnika. By zdobyć pieniądze Lucky udaje się do kasyna. Kierowca ma szczęście. Wygrywa. Niestety, w myśl starego powiedzenia „łatwo przyszło, łatwo poszło” pieniądze wygrane w ruletkę przepadają w pobliskim basenie podczas próby poderwania uroczej instruktorki pływania, Rusty Martin (w jej postać wcieliła się popularna szwedzka piosenkarka i aktorka, Ann- Margret). Jackson nie poddaje się jednak i nie ma zamiaru wycofać się z udziału w Grand Prix. Podejmuje pracę jako kelner w miejscowym hotelu…

Autorką scenariusza „Viva Las Vegas” była Sally Benson, której największą popularność przyniósł film „Meet Me In St.Louis” z 1944 roku wyprodukowany przez wytwórnię MGM. Większość piosenek wchodzących w skład nowej ścieżki dźwiękowej zarejestrowano podczas trzydniowej sesji nagraniowej zorganizowanej w hollywoodzkim studiu Radio Recorders w dniach od 9 do 11 lipca 1963 roku (tj. zaledwie sześć tygodni po sesji w Nashville podczas której Presley zarejestrował takie przeboje jak „(You’re The) Devil In Disguise”, „Please Don’t Drag That String Around” czy „Witchcraft”). Do udziału w nagraniach zaproszono muzyków na stałe pracujących z Elvisem. Na gitarach zagrali więc Scotty Moore, Billy Strange i Hilmer J ‘Tiny’ Timbler, na basie Bob Moore, na bębnach D.J.Fontana, Frank Carlson i Murrey ‘Buddy’ Harman, na pianinie Dudley Brooks, Calvin Jackson (zagrał także na organach) i Floyd Cramer, na saksofonie Homer ‘Boots’ Randolph i William Green oraz na trąbkach Oliver Mitchel i James Zito i Herb Tylor i Randall Miller na puzonach. Dodatkowy wokal zapewnił zespół The Jordanaires w składzie Gordon Stoker, Neal Matthews, Hoyt Hawkins i Ray Walker. Nad przebiegiem nagrań czuwał inżynier dźwięku Dave Weichman oraz dyrektor muzyczny z wytwórni MGM, George Stoll.  

W ciągu dwóch pierwszych wieczorów Presley nagrał dziewięć utworów, w tym m.in. piosenkę tytułową skomponowaną przez Doca Pomusa i Morta Shumana („myślę, że to najlepsza piosenka tytułowa obok ‘Jailhouse Rock’”, stwierdził prezenter radiowy i przyjaciel Elvisa, George Klein), neapolitańską pieśń „Santa Lucia” (którą podobno sam zaaranżował) i przebojowe „C’mon Everybody”. Ostatni, trzeci dzień, producenci przeznaczyli natomiast na zarejestrowanie trzech duetów Elvisa i Ann-Margret (dwa z nich wycofano z filmu a ostatni, balladę „Today, Tomorrow & Forever” wydano w wersji solowej).

Kilka tygodni później, „kiedy produkcja przekroczyła już zakładany budżet, Elvis powrócił do Radio Recorders by nagrać ‘What’d I Say’ do dodanej w ostatniej minucie sceny tanecznej”.  Cover wielkiego przeboju Raya Charles’a zarejestrowano podczas sesji zorganizowanej 30 września 1963 roku (dwa dni po tym jak Ann-Margret nagrała do filmu dwa swoje utwory, „Appreciation” i „My Rival”). Do nagrań zaangażowano nowych muzyków. Większość z nich nigdy wcześniej nie pracowała z Presley’em. Na gitarach zagrali Billy Strange, Alton Hendrickson i Glen Campbell, na basie Ray Siegel, na bębnach Frank Carlson, na pianinie Artie Kane, na saksofonie Steve Douglas a na perkusji Roy Hart. Wokalnie Elvisa wspierały aż dwa kwartety The Jubilee Four oraz The Carol Lombard Quartet.

Nagraną podczas sierpniowej sesji piosenkę wydano prawie rok później wraz z utworem tytułowym na singlu promującym nową płytę i film Presley’a. Album trafił do sklepów 28 kwietnia 1964 roku. Oba zamieszczone na nim nagrania cieszyły się dużym powodzeniem i dotarły do bardzo wysokich miejsc na listach przebojów („Viva Las Vegas” do pozycji numer dwadzieścia jeden a „What’d I Say” do miejsca dwudziestego dziewiątego w rankingu tygodnika Billboard).

Nieco ponad twa tygodnie później, 13 maja, RCA skierowała na rynek EPkę z piosenkami z „Viva Las Vegas”. Ku zaskoczeniu słuchaczy szefowie wytwórni zdecydowali się wydać tylko cztery z piętnastu (!) nagranych utworów („If You Think I Don’t Need You”, „I Need Somebody To Lean On”, „C’mon Everybody” i solową wersję „Today, Tomorrow And Forever”). Na płycie nie zamieszczono żadnego z trzech duetów Elvisa i Ann-Margret. Przez lata decyzję tą tłumaczono konfliktem wewnątrz wytwórniami dla której pracowały obie gwiazdy (pomimo iż Ann-Margret podobnie jak Elvis nagrywała dla RCA Records). W broszurze dołączonej do reedycji krążka „Viva Las Vegas” można znaleźć tylko krótką informację mówiącą o tym, że „wraz ze zrealizowaniem EPki VIVA LAS VEGAS z czterema utworami, plany wydania longplaya ze ścieżką dźwiękową zostały odłożone na dobre”.

 Album został bardzo negatywnie odebrany. „RCA Records zostało skrytykowane za nieudolne obejście się z najlepszym zestawem piosenek jakie Elvis nagrał do filmu w ciągu ostatnich lat”, można przeczytać w jednym z tekstów na temat komedii. Wyniki na listach sprzedaży także nie były idealne i zdawały się potwierdzać powyższą opinię. „Viva Las Vegas” uplasowało się zaledwie na dziewięćdziesiątym drugim miejscu.