ArtRock.pl - Progressive & Art Rock w sieci!
Ten serwis korzysta z plików Cookies i podobnych technologii. Dowiedz się więcej » | zamknij
 
Recenzje albumów w serwisie ArtRock.pl
Recenzja albumu Young, Neil ─ Chrome Dreams II w serwisie ArtRock.pl

Young, Neil — Chrome Dreams II

 
wydawnictwo: Reprise Records 2007
dystrybucja: Warner Music Poland
 
1. Beautiful Bluebird (Young) [04:30]
2. Boxcar (Young) [02:46]
3. Ordinary People (Young) [18:13]
4. Shining Light (Young) [04:46]
5. The Believer (Young) [02:43]
6. Spirit Road (Young) [06:35]
7. Dirty Old Man (Young) [03:23]
8. Ever After (Young) [03:34]
9. No Hidden Path (Young) [14:33]
10. The Way (Young) [05:14]
 
Całkowity czas: 66:14
skład:
Neil Young – Acoustic & Electric Guitars, Banjo, Harmonica, Grand Piano, Pump Organ, Hammond B-3 Organ, Vibes, Percussion, Vocals. Ben Keith – Pedal Steel Guitar, Lap Steel Guitar, Dobro, Electric Guitar, Hammond B-3 Organ, Alto Saxophone, Vocals. Rick Rosas – Bass Guitar, Vocals. Ralph Molina – Drums, Percussion, Vocals. Joe Canuck – Vocals. Frank “Poncho” Sampedro – Guitar, Vocals. Chad Cromwell – Drums. Steve Lawrence – Tenor Saxophone, Keyboards. Larry Cragg – Baritone Saxophone. Claude Coillet – Trombone. John Furno – Trumpet. Tom Bray – Trumpet (Solo). Background Singers: The Wyatt Earps (Neil Young, Ben Keith, Ralph Molina), The Jane Wyatts (Pegi Young, Nancy Hall, Anne Stocking), The Dirty Old Men (Neil Young, Ben Keith, Larry Cragg, Ralph Molina, Rick Rosas). The Young People’s Chorus Of The New York City: Francisco J. Nunez (Founder/Artistic Director), Elizabeth Nunez (Conductor), Rebecca Shaw, Vera Kahn, Moraima Caballos, William Cabinis, Che Elliott, Rosa Loveszy, Christina Lu, Jamal Marcelin, Lluvia Perez, Owen Smith, Julie Urena, Emily Viola, Reginald Wilson, Catherine McGough, Helen Parzick (Soloists).
 
Album w ocenie czytelników:
Oceń album:

Pokaż szczegóły oceny
Beznadziejny album, nie da się go nawet wysłuchać.
,0
Istnieją gorsze, ale i przez ten ciężko przebrnąć do końca.
,0
Album słaby, nie broni się jako całość.
,0
Nieco poniżej przeciętnej, dla wielbicieli gatunku.
,0
Album jakich wiele, poprawny.
,0
Dobra, godna uwagi produkcja.
,0
Więcej niż dobry, zasługujący na uwagę album.
,0
Bardzo dobra pozycja, mocno polecana.
,1
Absolutnie wspaniały i porywający album.
,2
Arcydzieło.
,1

Łącznie 4, ocena: Absolutnie wspaniały i porywający album.
 
 
Ocena: 7 Więcej niż dobry, zasługujący na uwagę album.
28.07.2013
(Recenzent)

Young, Neil — Chrome Dreams II

Przystanek Kanada odcinek XLV: Stare drzewo (Old Tree).

Oprócz wydawania rarytasów, Neil Young w roku 2007 postanowił sprezentować fanom kolejny premierowy album. Ściągnął do studia dość nietypowy zestaw muzyków, łączący różne oblicza Neila: Ralph Molina to perkusista rockowego Crazy Horse, Ben Keith jest gitarzystą towarzyszącym Neilowi w folkowych poszukiwaniach, do tego basista Rick Rosas lokujący się gdzieś pośrodku pomiędzy oboma skrajnymi wcieleniami Younga. Oprócz nowych kompozycji, Neil odkopał też bardzo ciekawy odrzuty z sesji „Old Ways”, „This Note’s For You” oraz „Times Square” (nigdy nie wydanego albumu Neila, w miejsce którego ukazała się „Freedom”) i… jesienią 2007 płyta „Chrome Dreams II” – nieoficjalna kontynuacja do nigdy ostatecznie nie wydanego albumu z 1977 – trafiła na rynek.

Specyficzna to płyta. W zgodzie z zebranym w studio składem, stanowiąca swoisty przekrój przez różne wcielenia Neila Younga. “Beautiful Bluebird” (miał się znaleźć na pierwszej wersji „Old Ways”) to Neil folkowy: harmonijka, nostalgiczny nastrój, snująca się, „miękka” gitara akustyczna, do tego pobrzękujące banjo… Podobnie wypada pochodzący z nie wydanego „Times Square” „Boxcar”. Powoli, w jakby tanecznym, „przytulańcowym” rytmie płynie sobie nieco ckliwa „Shining Light”. Jest też zwięzły, oparty na przyjemnym rytmie, folk-rockowy „The Believer” i folk-rockowa ballada „Ever After”. Do tego jest jeszcze wieńczący całość walczyk „The Way”. Dość majestatyczny, z delikatnym fortepianem i dziecięcym chórkiem.

A do tego Neil dorzuca kolejną porcję kompozycji, w której daje upust swojemu zamiłowaniu do gitarowych rzężeń i sprzęgów. Takie są choćby dwie najdłuższe kompozycje na albumie, w tym osiemnastominutowe „Ordinary People” – kojarzący się z twórczością Boba Dylana strumień świadomośći,. utwór onegdaj odrzucony z „This Note’s For You”, nagrany z sekcją dętą i gościnnie występującym Frankiem Sampedro na gitarze elektrycznej. Do tego dochodzą dwie bardziej zwięzłe, również pełne rockowej energii kompozycje „Spirit Road” i „Dirty Old Man”.

„Chrome Dreams II” najkrócej można podsumować jako kolejną dobrą płytę Neila Younga: może poza „Ordinary People” nie ma tu specjalnych wzlotów twórczych, ale z drugiej strony wszystkie kompozycje trzymają solidny poziom, zaciekawiają słuchacza. Po prostu – kolejny dobry album wielkiego Artysty.

Za tydzień – Zgubione i odnalezione III (Lost And Found III). Czyli kolejna porcja archiwaliów, jakie Neil uratował przed zębami harcujących po piwnicach myszy.

 
Słuchaj nas na Spotify
ArtRock.pl RSS
Mgławica Kalifornia - IC1499 by Naczelny
© Copyright 1997 - 2024 - ArtRock.pl. Wszelkie prawa zastrzeżone.