Millenium — 7 Years

Pierwsza myśl jaka zrodziła się w mojej głowie, gdy otrzymałem od Naczelnego tę płytkę, brzmiała: to Millenium wydaje już takie płyty?! Rarytasy? Największe przeboje? Rozumiecie co mam na myśli? No bo niby śledzę z dużą sympatią poczynania tej grupy od samego początku ale chyba zawsze postrzegałem ją (a myślę, że nie tylko ja) jako zespół drugiego planu, działający w swojej niszy dla najwierniejszych z wiernych. Bez wielkich tras czy spektakularnych przebojów wałkowanych w nie tylko komercyjnych stacjach. Tymczasem zmobilizowany faktem ukazania się płyty zajrzałem do mych „wypasionych zbiorów” płytowych i na półkę z literką „M” a tam… dzielnie stało już sześć regularnych albumów tego krakowskiego zespołu. Jeszcze ciekawiej zrobiło się, gdy wyjąłem jedną z płyt tego wydawnictwa, a pod nią ukazały się zminiaturyzowane okładki jeszcze… ośmiu promocyjnych maxi CD! Nieźle, nie?!

Nie wnikając dłużej w przyczyny mojego błędnego mniemania trzeba otwarcie przyznać, że Ryszard Kramarski – lider Millenium, miał prawo do takiego kroku, ba… miał z czego wybierać. No i wyszło mu całkiem ciekawe wydawnictwo z wszystkimi wadami i zaletami tego typu przedsięwzięć.

„7 Years (novelties, rarities & the best) to rzecz dwupłytowa. Tytuł w zasadzie mówi wszystko. Materiał pomieszczony na dwóch dyskach został podzielony w ten sposób, że na pierwszym z nich mamy do czynienia z wszelkiego rodzaju nowościami, wznowieniami i rarytasami, na drugim zaś najlepsze kawałki grupy. Zacznijmy od przyjrzenia się tej drugiej płycie.

Niełatwe (i to podwójnie) zadanie miał Kramarski wybierając utwory na ten krążek. Po pierwsze: nie wybierał z ogrywanych radiowych singli tylko spośród regularnych albumowych kompozycji, do których jak sądzę musiał przyłożyć własną miarę „wyczucia tego co najlepsze”. Po drugie: selekcja dotyczyła utworów z płyt tematycznych, bo w takich w gruncie rzeczy gustuje Millenium, a wiadomo, że wyrwany z pewnego konceptu kawałek nie zawsze ma tę moc.

Następna partia muzyki zawiera między innymi alternatywne wersje piosenek, które znalazły się już wcześniej na maxi singlach. Tu spotkamy folkowy, irlandzki „Chaos” z partią skrzypiec w wykonaniu Magdy Książek i pochodzącą z maxi CD „Demon” „Insomnię” – tu jednak bez wykrzyczanego tytułu w refrenie, jak to miało miejsce na albumie „Interdead”. Napotkamy też na krótszą o 4 minuty wersję piosenki „Demon” bez dwuminutowego, nastrojowego albumowego wstępu. Największe zaskoczenie przynosi jednak  „Ecosong 2004” wyprowadzający nas na dyskotekowy parkiet. Jest on jednak niczym w porównaniu z tym co następuje zaraz po nim. W takich sytuacjach zazwyczaj chciałoby się powiedzieć: po co? Pamiętacie marillionowy eksperyment z płytą „The Positive Light – Tales From The Engine Room” i pomieszczonymi tam cokolwiek „dziwnymi” wersjami utworów z „This Strange Engine”? Otóż tu mamy małe… deja vu (zbieżność nazw z tytułem albumu Millenium przypadkowa). Grupa umieściła tu bowiem trzy wersje utworu „Alone In Fame” w interpretacji laureatów konkursu na najlepszy remix tej piosenki. Mnie taka konwencja się nie podoba choć mroczną wersję Cezarego Puca jestem w stanie zaakceptować. Cóż. Prawem artysty jest drażnić, eksperymentować i poszukiwać. I niech to będzie komentarzem do tego pomysłu. Dla mnie to raczej ciekawostka.

Czas zmierzać do końca. To wydawnictwo ze wszech miar wartościowe. Dla spóźnionego nowicjusza będzie doskonałym brykiem do zaznajomienia się z kapelą. Dla fana – możliwością poznania kilku trudno dostępnych ciekawostek i poflirtowania z innym obliczem grupy. Dodajmy, że całość została bardzo gustownie wydana i stojąc na półce może zwracać uwagę. Szkoda tylko, że do jednego z tytułów wkradł się błąd i zamiast „Tears Of Yesterday” mamy „Tears Of Yesturday”. Ale to drobiazg…