Porcupine Tree — Up The Downstair

Bez oceny – klasyki nie oceniam. Bo to już klasyka. Konia z rzędem temu, kto znajdzie w ostatnim dwudziestoleciu bardziej zasłużony dla rocka progesywnego zespół. Pierwsza połowa lat dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku to nie był okres zbyt bujnego rozwoju tej muzyki. Marillion już bez Fisha, pojawiła się dość liczna grupa zespołów, które w sposób mało twórczy traktowały spuściznę po wczesnym Marillion. Było to najczęściej przyjemne dla ucha, ale jakoś niezbyt rozwojowe.

I pojawił się wtedy Steven Wilson i prawdę mówiąc przewrócił wszystko do góry nogami. Nie zaproponował jakiejś wielkiej rewolucji, ale pokazał, że można grać INACZEJ. Przypomniał, że korzenie prog-rocka sięgają też i psychodelii, że nawet z Floydów można twórczo ściągać (nie można zapomnieć też o Stevie Hillige’u i Ozric Tantacles). „Up The Downstair” to jeszcze nie ta płyta. Wydana dwa lata później „The Sky Moves Sideways” okazała się przełomowa. Jej wydanie to wyraźna cezura dla rocka progresywnego lat dziewięćdziesiątych. Tą dekadę spokojnie możemy podzielić na okres przed „The Sky..” i po „The Sky...”.
No akurat mnie osobiście bardziej podoba się „Up The Downstair”. To moja ulubiona płyta Porcupine Tree . A zremasterowane wydanie z „żywą” perkusją, jest świetną okazją, żeby o nim przypomnieć. Czym różni się od oryginalnego? Perkusją :). Lepiej brzmi i jest dłuższe o minutę. Obie płyty stoją sobie grzecznie na półeczce i nie mam zamiaru się żadnej pozbywać. Szczególnie, że okładkę starej zdobią autografy członków zespołu, tego składu, który odwiedził po raz pierwszy Polskę w 1997 roku. Bardzo dużą zaletą tej edycji jest bonusowa płyta. Jest to mini – longplay „Staircase Infinties” wydany w 1994 roku - obiekt westchnień wielu fanów – bo ciężki do zdobycia i drogi jak jasna cholera. Teraz również zremasterowana. Zawiera utwory z sesji do „Up The Downstair”, które nie znalazły się na właściwej płycie. Nie można tego, broń Boże nazwać odrzutami, one tylko nie pasowały do całości. Pasowały jednak do siebie i wydane osobno wypadają bardzo dobrze. Świetny pomysł z dołożeniem ich do nowego wydania.

Dlaczego bardziej podoba mi się „Up The Downstair” od „ The Sky...”? Czysto subiektywna sprawa, może dlatego, że moim zdaniem „The Sky...” wydaje mi się czasami „rozjechany” i nie zawsze trzyma napięcie, w przeciwieństwie do dynamicznych i zwartych utworów z wcześniejszej płyty.

Wilson udowodnił ponad 10 lat temu, że prog-rock to nie tylko zespoły grające a’la Fish-Marillion, że można łączyć nowoczesną elektronikę z psychodelią i w ogóle nie trzymać się żadnych schematów. Otworzył drzwi i wpuścił dużo świeżego powietrza. Jego wpływ na tą muzykę w ostatnich latach wydaje się nie do przecenienia. Tylko nie jestem pewien , czy wyszło to na dobre – oprócz tych, którzy poważnie potraktowali przesłanie – inaczej, znaleźli się też pozbawieni talentu kopiści, którzy bezmyślnie naśladują swojego idola. Kiepski pomysł, szczególnie, że Wilson to niespokojna dusza i dawno już go nie ma tam gdzie są jego naśladowcy.

PS. To nie jest zupełnie świeża recenzja. Napisałem ja dobry rok temu, jak tylko kupiłem sobie remastera „Up The Downstair”. Myślałem , że mi ją gdzieś wcięło, ale niedawno się znalazła.