Unitopia — More Than A Dream

Unitopia to pomysł dwóch muzyków – Seana Timmsa i Marcka Treuacka. Oni napisali całą muzykę i wszystkie teksty na płytę „More Than A Dream”. Przy pomocy reszty członków zespołu i wielu innych zaproszonych gości, nagrali i wydali ponad godzinę interesującej muzyki. Lista płac bardzo obszerna i na płycie to słychać . Nikt za darmo pieniędzy nie wziął, dlatego rozmach ma to taki, jak wysoko budżetowa superprodukcja z dużej wytworni. A duża wytwórnia mogłaby to spokojnie wydać. ”Target” by się znalazł – 35-50 latkowie wychowani na Toto, Davidzie Fosterze, Philu Collinsie, albo Glenie Freyu – na przykład. A „Fate” spokojnie mogłoby robić za singiel promujący. Albo „Take Good Care” po skróceniu o orkiestrę na początku. Bo tak szczerze, takie rzeczy, to raczej ambitnym pop-rockiem trzeba byłoby nazwać. Tylko, że ciężko znaleźć wykonawcę pop-rockowego, który gra utwory po trzynaście minut, albo zaczyna utwór kilkuminutowym orkiestrowym intro (wiem, Elton John, ale to było ze trzydzieści lat temu). Za to te dwa potencjalne single (lepiej może napisać dwa z potencjalnych singli...) przedziela „Justify” , który ma prawie trzynaście minut i którego wstęp przypomina trochę na przykład „Barry Williams Show” Petera Gabriela. Nazwisko tego pana wymieniam nieprzypadkowo, bo to jedyna wyraźniej słyszalna inspiracja dla twórców Unitopii i jeden z wokalistów ma głos podobny do Gabriela. Agnieszka twierdzi, ze od Gabriela zapożyczyli takie a nie inne zastosowanie elementów etno. Też, chociaż to etno czasami trochę jak z „Króla Lwa”. Co do innych inspiracji – biorą co chcą, skąd chcą – choćby w „Justify” trochę fusion, a nawet Police. Wspomniane orkiestrowe intro do „Take Good Care” przypomina mi „Days of Future Passed” The Moody Blues. A mój ulubiony, tytułowy, fragmentami literalnie, nuta w nutę (sic!) „Duel with The Dvil” Transatlantic.

Ale zaczyna się ta płyta od naprawdę ostrych, prawie metalowych riffów, z melotronem w tle. Zapowiadało się na zupełnie inna płytę. A jednak dalej jest inaczej. To dla tych , którzy lubią ładne i niebanalne melodie, ciekawie i z rozmachem zaaranżowane (orkiestra!) . Dla nastawionych bardziej ortodoksyjnie może być zbyt popowa (nie znają się, nie wiedzą , co tracą). Czy ważne jak to nazwiemy? Do jakiej przegródki wrzucimy? Może być prog-rock, może być pop-rock. A jakie to ma znaczenie?

Mam niewielki problem z datą jej wydania. Na pewno powstała w 2005 roku i chyba nawet wtedy ukazała się w Australii. Tegoroczna reedycja (?) Unicorna jest pierwszym wydaniem międzynarodowym.