Oldfield, Mike — Tubular Bells II

Po tym, gdy wreszcie rozstał się z Virgin, Mike Oldfield niezbyt dlugo pozostawał wolnym elektronem. Szybko przechwycił go, na bardzo korzystnych warunkach, koncern Warnera. Mike z radością przyjął proponowaną przez nowego pracodawcę swobodę artystyczną i brak nacisków i postanowił po raz ostatni dogryźć Bransonowi. Współpracę z Warnerem rozpoczął bowiem od dzieła, które szefowi Virgin się marzyło i do nagrania którego od lat próbował Oldfielda zmusić – kontynuacji „Dzwonów rurowych”. Półtora roku po „Heaven’s Open”, „Tubular Bells II” – aby dolać oliwy do ognia, ozdobione okładką wprost nawiązującą do debiutu – pojawiło się na rynku.

Właściwie to nie do końca kontynuacja wielkiego debiutu Mike’a. Bardziej swoisty remake, nowa, zmodyfikowana wersja. Choćby takie „Altered State” – powtórka sekcji pt. „Piltdown Man” z oryginału: energiczna partia gitary i Mike wykrzykujący w gardłowy sposób absurdalny tekst. Choć brzmienie jest już, rzecz jasna, inne: głębsze, bogatsze, bardziej wypolerowane, ze sporym udziałem elektronicznych zabawek. Zresztą współproducentem „Dzwonów II” został „człowiek, który stworzył lata 80. w muzyce” – Trevor Horn. Tak jak oryginał wieńczyła skoczna ludowa melodia „The Sailor’s Hornpipe”, tak w nowej wersji mamy akustyczny, równie skoczny, bluegrassowy fragment. „Blue Saloon” równie wprost nawiązuje do oryginalnej suity – tam był prawie identyczny fragment (puls gitary basowej i charakterystycznie przetworzona partia gitary elektrycznej). Całość – po eleganckim fortepianowym wprowadzeniu – otwierają zresztą znajome dzwony i podobnie jak w oryginale narastająca, rozwijająca się stopniowo melodia; oprócz różnych elektronicznych cudeniek w podkładzie, pojawiają się wtopione w tło kobiece głosy. No i oczywiście wieńczący pierwszą część suity fragment, z monotonnym, zapętlonym fragmentem w podkładzie i stopniowo dołączającymi kolejnymi instrumentami, zapowiadanymi tym razem – w zastępstwie zmarłego Viva Stanshalla – przez Alana Rickmana. Zresztą – swoiste signum temporis – obok gitar, fortepianu i organów, wymieniane są tu różne elektroniczne zabawki. Do tego pierwsza połowa drugiej części suity („Weightless”, „The Great Plain”, „Sunset Door”)

Co nie oznacza bynajmniej, że Oldfield zdecydował się po prostu skopiować oryginalne „Dzwony”. Kolażowa struktura całości jest taka sama (luźno połączone ze sobą odmienne fragmenty – choć tym razem pojawia się tu coś na kształt przewijającego się przez płytę tematu – tego z zakończenia „Sentinel” i „The Bell”; a właśnie, jak widać tym razem Mike zdecydował się ponadawać poszczególnym fragmentom osobne tytuły.) Pojawiają się tu przecież fragmanty, niewiele mające wspólnego ze starymi „Dzwonami”. Wszak „Dark Star”, sam w sobie dośc zadziwiający kolaż, łączy monotonny, basowy puls syntezatora, gitarowe wstawki i podniosłe, prawie symfoniczne dodatki w drugiej części utworu, zaskakując wręcz ostentacyjnie nowoczesnym brzmieniem. Podobnie wypada „Clear Light”, łączący stonowane gitarowe brzmienia, nienachalną elektronikę i kobiece głosy. „Sunjammer” łączy ze sobą przeróżne rzeczy – gitarę elektryczną, gitarę flamenco, elektroniczne tło i ładne klawiszowe partie solowe. A „Red Dawn” to wręcz zapowiedź „Serpent Dream” – Oldfield mierzący się właśnie z flamenco. Do tego jeszcze „Tattoo” – gościnny występ dudziarzy z nowojorskiej policji (na okładce dyskretnie pominięto policyjne konotacje – wszak to było tuż po aferze z Rodneyem Kingiem), jakby rodem z jakiejś radosnej, podniosłej parady…

„Tubular Bells II” może nie do końca dorównały oryginałowi, ale na pewno nie okazały się rozczarowaniem: swoiste pomieszanie remake’u i sequela okazało się tu zadziwiająco świeże i wciągające, przynosząc najlepszy album Mike’a od czasów debiutu. Oldfield, zadowolony z twórczej swobody, postanowił dać upust swojemu zamiłowaniu do tematyki sci-fi i Kosmosu jako takiego (widocznej już we fragmentach „Dzwonów II”, dość spojrzeć na tytuły utworów – oprócz paru najbardziej oczywistych, mamy tu „Sentinel” – nawiązanie do opowiadania Arthura C. Clarke’a, prapoczątku „2001: Odysei Kosmicznej”, czy „Dark Star” – filmem o takim tytule zadebiutował John Carpenter). Ale o tym przy kolejnej okazji.