Dream Theater — Systematic Chaos (Special Edition)

Niby to zwykły dokument o tym, jak powstawał Systematic Chaos, ale maniera, z jaką ten film został przygotowany jest wręcz nieznośna. Portnoy, Portnoy i jeszcze raz Portnoy. Szkoda, bo przecież pozostali panowie również mają coś do powiedzenia (może za wyjątkiem Johna M.). Te chwile, w których o albumie mówią John Petrucci czy też James LaBrie są często o wiele bardziej treściwe i ciekawsze, niż kolejne zbliżenie na blachy Portnoya i słuchanie jego nawijki. Ale nie – w tym dokumencie nie jest najważniejszy proces tworzenia (fakt – kto jest na tyle odporny i szalony by oglądać po raz kolejny cyberiady, ustawianie mikrofonów, złote kable, protoolsy, namyślanie się, jak to brzmi, mruczenie pod nosem, rysowanie akordów na flipcharcie etc). Najważniejszy jest „Żelazny Mike”. Oczywiście, większość fanów kupi ten film. Zastanawiam się jednak, po co? (a fakt, cena jest konkurencyjna w stosunku do wersji standardowej). Owszem jest kilka fajnych scen (polecam znane już ze strony MySpace Drimów sceny z fanami, czy też zabawną scenkę nagrywania Prophets of War, które (dla zgrywy) James LaBrie śpiewa z tureckim?indyjskim? akcentem). Ale to jak na półtorej godziny naprawdę niewiele. Ten film nie niesie ze sobą żadnej treści. Przy Some Kind of Monster Metallici, dokument Chaos in Progress - The Making of Systematic Chaos jawi się jako dzieło filmowca amatora. Bo całość zalatuje tanią, weselną amatorszczyzną. I to chaotyczną.

Tylko dla odpornych. I zdeklarowanych fanów. Nie polecam. W ostateczności do jednorazowego posłuchania/obejrzenia. To się moi drodzy marketing nazywa.