Dream Theater — Systematic Chaos

• Prawie 80 minut muzyki.
• Dziewiąta (studyjna) płyta zespołu, pierwsza w barwach klubowych Roadrunner Records.
• Osiem kompozycji (złamanie zasady zapoczątkowanej na Six Degrees.. – 6, Train Of Thought 7, na Octavarium 8 utworów).

Systematic Chaos/Systematyczny chaos: świetny i przemyślany tytuł. Znakomity oksymoron. Tytuł, który możemy rozpatrywać na kilku płaszczyznach interpretacji.

• długą, skontrastowaną w emocjach suitę (zaproponowaną w dwóch odsłonach In The Presence of Enemies),
• przepiękne utwory o sporym ładunku komercyjnym z chwytliwymi refrenami (Forsaken – planowany wg Mike’a Portnoya na drugi singiel), czasami nawet o dyskotekowej proweniencji (Prophets of War – czyżby jakiś benchmark Disco Queen),
• quasi-metallicową „napierdalankę” (Constant Motion – utwór koszmarek),
• długie, natchnione solówki autorstwa Petrucciego,
• klawiszowe cyberiady, wodewilowe wstawki, przepiękne frazy fortepianu i dźwięki mellotronopodobne generowane przez nową zabawkę Jordana Rudessa
• świetny śpiew Jamesa LaBrie (naprawdę śpiewa na tym albumie rewelacyjnie),
• słodycz i mrok (te ciary w Repentance)
• oraz taki poziom emocji i wrażeń, że aż zapiera dech (The Ministry Of Lost Souls).

Życiowy chaos. Przecież jak zwykle wszystko perfekcyjnie zaplanowałaś, a wyszło jak zwykle. Ślizgasz się po cienkiej linii, by cały ten chaos ogarnąć i właśnie usystematyzować. Powrócić do perfekcji, a jednocześnie prosić o wybaczenie, naprawić błędy, zadość uczynić bliźnim i zmazać poczucie winy. A w chwili śmierci zastanowienie się i refleksja co poszło „nie tak”. Nie można też zapomnieć o systematycznym chaosie świata, który nas otacza. Świata kilkudziesięciu kanałów TV, wrażeń słuchowych, dotykowych – tych na wyciągnięcie ręki. Systematyczny chaos w mediach. Pozorny porządek w naszych mózgach, wypranych z emocji i racjonalnego myślenia przez możnych tego świata. Idź i walcz! Muzycy dotykają również tak bolesnej dla większości Amerykanów interwencji w Iraku. Oj, nie przepadają panowie za Georgem W. Bushem i mówią to bez ogródek w pozornie radosnej kompozycji Prophets of War. Zresztą ten utwór do dalszy ciąg refleksji na temat terroryzmu, zainicjowanej w takich utworach jak In The Name Of God i Sacrificed Sons. In The Presence of Enemies traktuje o tym, jak łatwo i dla krótkotrwałego sukcesu/efektu jesteśmy w stanie się upokorzyć, zaprzedać wszystko co mamy najcenniejszego i kroczyć na łańcuchu Wielkiego Manipulatora. W warstwie tekstowej Repentance mamy do czynienia z tematem zapoczątkowanym na albumie Six Degrees of Inner Turbulence. To kolejna, po Train Of Thought i Octavarium odsłona historii walki Mike’a Portnoya z nałogiem alkoholowym i kolejny przejaw jego zaangażowania w dwunastoetapowy proces wychodzenia z alkoholizmu. Jak zwykle w przypadku „wątków alkoholowych” mała podróż w przeszłość (cytat z This Dyin’ Soul z Train of Thought). Zabiegiem wzmacniającym przekaz tego utworu jest fakt wzięcia udziału „w partiach mówionych – klub AA” artystów takich, jak: Corey Taylor (Slipknot), Steve Vai, Steven Wilson (Porcupine Tree), Daniel Gildenlöw (Pain Of Salvation), Steve Hogarth (Marillion), Mikael Åkerfeldt (Opeth), Neal Morse. Na inspiracje Biblią też znalazło się miejsce. Zresztą panowie nigdy nie pisali tekstów o przysłowiowym jeleniu na rykowisku.

„Trzeci poziom interpretacji” zależy od Ciebie Czytelniku. Wsłuchaj się w teksty, posłuchaj muzyki i znajdź coś dla siebie.

(…)Forsaken
I have come for you tonight
Awaken
Look in my eyes and take my hand
Give yourself up to me(…)

(…)Staring at the empty page before me
All the years of wreckage running through my head
Patterns of my life I thought I don`t be ?
Revealing hurt for shame and deep lament(…)

Pisałam wcześniej, że radosne z pozoru Prophets of War ma coś z klimatów tanecznych. Tak, sarkastyczny tekst o „obecnym rezydencie White House” koresponduje świetnie z tym, nietypowym jak na DT bitem. Przypominające Queen chórki w refrenach, bardzo rytmiczna, zwarta struktura oraz rodzący się w gardłach fanów krzyk: Time for change, fight the fear, find the truth, time for change, robią naprawdę piorunujące wrażenie. Nadmienić warto, że jest to jedyny utwór na albumie, w którym John Petrucci NIE GRA solówki.
Suita – pomimo, że rozbita na dwie części jest dziełem jednorodnym. I tak też powinna być potraktowana. Jako całość. W wywiadzie udzielonym kilka tygodni temu, Mike Portnoy stwierdził, że obydwie części suity będą grane jedna po drugiej. A Suita jest proszę Państwa WSPANIAŁA. Znakomicie odnaleźli się w długiej formie muzycznej. Nie ma czasu na nudę, nie ma zbędnych dźwięków. Innymi słowy „drimtjeterowy” klasyk. Klasa i styl. Jak te emocje biją z każdej frazy, z każdej zagranej nuty. Grają jak natchnieni, a James Labie dosłownie sięga szczytów muzycznego i wokalnego wyrafinowania. Łzy w oczach. Po prostu. Słuchać koniecznie i delektować się. Jest drapieżnie, subtelnie, duszno, atmosferycznie. Zjawiskowo wręcz.

(…)Do I still wait for my God
And a symbol of my faith?(…)

(…)Dark master of sin, now my soul is yours
Dark master, my guide, I will die for you
Dark master inside…
Dark master, I`m in, I belong to you
Dark master within…(…)

Ministerstwo zagubionych dusz: z początku ten utwór nie do końca mi się podobał. Za bardzo był dla mnie patetyczny, za bardzo kiczowaty. Po kolejnych przesłuchaniach chwyciło. Mamy w tym utworze drobną reminiscencję do suity Six Degrees Of Inner Turbulence. Jak wiadomo, zespół lubi w swoje utwory „wpleść” motywy, które kiedyś wcześniej się pojawiły. Tak, jest też w przypadku The Ministry Of Lost Souls. Utwór rzeczywiście jest znakomitym rozwinięciem pomysłów (muzycznych i tekstowych) zawartych w Disappear. Znakomity śpiew Jamesa, znakomite solówki „Pietruchy” – perliste wręcz, cudownie płynące . Oj – nie za bardzo wychodzi mi pisanie o muzyce. Może dlatego, że aż tyle w niej emocji? Ale jak tu się nie wzruszyć przy refrenie:

(…)Remember me, I gave you life
You would not take it
Your suffering was all in vain?
It`s almost over now
Goodbye, It`s almost over now
Goodbye It`s time
I release you from this life
Don`t turn your back on paradise(…)

(…)The truth is the truth, and all you have to do is to live with it(…)