Vasil Hadžimanov Band — Lines in Sand

Wydana w styczniu tego roku płyta Lines in Sand kwintetu Vasila Hadžimanova jest drugą obok koncertowej Alive (2016) nagraną dla MoonJune Records. Ten wykuty w kuźni Leonardo Pavkovicia debiut studyjny Serba jest kapitalną syntezą stylu fusion, jaki znamy zwłaszcza z twórczości takich legend gatunku, jak The Weather Report, Return to Forever czy The Yellowjackets. Słyszymy wyraźnie także bałkańskie wpływy w zachwaszczonym regionalnym kolorytem śpiewie Bojana Ivkovicia w otwierającej krążek tytułowej kompozycji. Ponadto kilka nazw utworów ma zasadniczo słowiański rodowód. Kto wie, być może nagrywając ów album grupa Hadžimanova nosiła się z zamiarem pożenienia bałkańskiej różnorodności etnicznej z jazzem? Bez względu na to, jak naprawdę było, LiS zdecydowanie bliżej jest do pomysłów amerykańskiej formacji Joe Zawinula aniżeli do dorobku któregoś z ważnych rodzimych artystów w rodzaju Duško Gojkovicia.

W muzyce Hadžimanova dochodzi, jak to zwykle bywa w jazzie, do ciekawych interakcji pomiędzy instrumentalistami, z których wypływają potoczyste improwizacje grupowe z wyraźnymi elementami fusion, rocka, funky oraz folku, czyli pierwiastków obecnych w twórczości The Weather Report. Drugiemu na płycie Mr. MoonJune bliżej jest akurat do funky groove Red Hot Chilli Peppers niż rosnącej po 1973 roku obsesji do rytmu Zawinula. Niezwykle dynamiczny trans, będący kwintesencją Kazi i Kazi Gradiska, mógłby równie dobrze wyjść spod palców Zawinula, jak i narodzić się w przypływie twórczego wysiłku Alana Pasqua’i, eks-klawiszowca The New Tony Williams Lifetime. Śpiewane przez gości specjalnych w osobach Marty Hadžimanov i Deana Bowmana Lost i For Clara są godziwym urozmaiceniem w większości instrumentalnych nagrań, jakie wypełniają opisywaną płytę. Te dwa akurat charakteryzuje przyjemna melodia, szczęśliwie wolna od scatu i jemu podobnych onomatopeicznych pomysłów wokalnych. For Clara jest jedyną kompozycją z wykorzystaniem saksofonu Rastko Obradovicia, w której jego gra wcale nie kojarzy mi się z jazzowym językiem Wayne’a Shortera, saksofonisty The Weather Report. Etnicznie zabarwiony i silnie inspirowany TWR Freedom from the Past urzeka harmonijną partią syntezatorów, których na niniejszej płycie jest tyle, ile popisów gitarowych na hardrockowych albumach. LiS zamyka rozkoszna latynoska melodia zagrana w rytmie reggae. Jest równie chwytliwa jak dawny przebój TWR pt. Birdland.

LiS będzie niewybredną rozrywką dla słuchaczy zagrzebanych na co dzień w popiołach potwornej nudy i choć, być może, nie zagwarantuje im od razu wniebowzięcia lub odlotu, to przynajmniej skłoni do użycia odpowiedniej leksyki celem wyrażenia, jak mniemam, niemałego zachwytu.