Genesis — From Genesis To Revelation

Oj ciężko zrecenzować pierwszy album zespołu, który prawdopodobnie sam się do niego nie przyznaje. W oficjalnej wersji remasterów, które jakiś czas temu ukazały się we wznowienia na CD zupełnie zapomniano o tej płycie, ba nie ma jej okładki nawet wśród oficjalnych płyt, jakie wymieniano w remasterowych bookletach. To ci los dopiero.

 

Dziwna to płyta. Źródła podają, że wpływ na zawartość miał w głównej mierze ówczesny producent płyty – Jonathan King. Któremu marzyło się ponoć stworzenie drugiego Bee Gees (inna sprawa, czy wyobrażacie sobie Gabriela i Rutherforda śpiewających takimi śmiesznymi falsecikami??). Nieważne w sumie, ile prawdy jest w tych pogłoskach, czas usiąść i przysłuchać się muzyce.

 

Pierwsze trzy nagrania na płycie aż po Where The Sour Turns To Sweet włącznie niczym specjalnym nie wyróżniają się, choć trzeba przyznać, że zawierają już (w niewielkim stopniu, ale zawsze) pewne elementy późniejszego Genesis. Pojawia się brzmienie akustycznych gitar, tak charakterystyczne dla brzmienia grupy aż do czasów A Trick Of A Tail. Jako całość poszczególne nagrania jednak się nie bronią się. Może za sprawą dość prymitywnych wstawek klawiszy Banksa, a może przez kiepskie solówki gitarowe?  Nie wiem. W każdym razie mnie nie przekonują. Dalej jest In The Beginning – i ten utwór ostrym riffem gitary (plus akustyki rzecz jasna znowu) niesie zapowiedź takich nagrań jak The Knife. I szkoda, że zespołowi nie dane było rozwinąć skrzydeł w tym utworze. Bo nie wierzę, że chłopaki chcieli nagrać takie trzyminutowe „cuś”, skoro słychać, że mają ochotę na dużo, dużo więcej. Podsumowując, jest to z pewnością jedno z tych nagrań, którym warto poświęcić te parę chwil.

 

Peter Gabriel śpiewa nieźle. Nie ma tu jeszcze szaleństw głosowych, które później zaserwuje nam odgrywając poszczególne postacie ze swoich utworów, ale już na tej płycie słychać, że to świetny wokalista.

 

Tony Banks również pokazuje się na tej płycie jako bardzo zdolny instrumentalista. Mimo moich narzekań dwa akapity wyżej, grę Banksa można ocenić pozytywnie. A to za sprawą fortepianowych wstawek w Fireside Song, a to poprzez romantyczne impresje w Am I Very Wrong?. Zresztą ten ostatni utwór znamionuje nam potencjał do pisania pięknych melodii, jakie w przyszłości zarówno Genesis, jak i jego poszczególni ówcześni członkowie (Gabriel, Rutherford) mieli nam zapewnić. Świetna melodia, wyśpiewywana przez Petera, a na dodatek harmonijna gra akustycznych gitar – to z pewnością nagranie warte zapamiętania.

 

Anthony Phillips i Mike Rutherford dzielnie próbują w każdym utworze wykorzystywać harmonię brzmienia dwóch gitar akustycznych. Dzięki takiemu podejściu utwory nabierają lekkości i dynamiki zarazem, co wychodzi im tylko na plus. Pewnie, gdyby nie zapędy realizatorskie producenta albumu, byłoby znacznie lepiej. A tak jest po prostu normalnie. Na ocenę dostateczną.

 

Perkusisty … nie zauważyłem. Z ostrożności procesowej nie napiszę zatem, co o nim myślę.