Centrozoon — Never Trust The Way You Are

Nadszedł wreszcie ten długo przeze mnie oczekiwany moment. Niemiecko-brytyjskie trio Reuter - Wöstheinrich - Bowness porzuciło eksperymentalne harce i zaprezentowało coś bardziej strawnego dla zwykłego zjadacza chleba. Ich początki były naznaczone odważnymi improwizacjami elektroniczno-wokalnymi i, mówiąc wprost, bywały dla normalnych ludzi kompletnie niestrawne (niemniej jednak zdecydowanie warto sprawdzić, czy się do grona "normalnych ludzi" należy, czy też szczęśliwie nie).

Never Trust The Way You Are to udany kompromis między tym, co interesujące i tym, co ładne, między elektroniką i rockiem, między piosenką i pozbawioną wyraźnej struktury formą. Tim Bowness zajął się układaniem chwytliwych melodii, a Markus Reuter sięgnął po touch gitar. W ten sposób muzyka Centrozoon nabrała rockowej barwy, a utwory bliższej piosenkom struktury. Co się nie zmieniło w porównaniu choćby z The Cult Of: Bibbiboo, to niebywała przestrzenność, o czym można przekonać się już na początku albumu (powoli rozwijający się dziewięciominutowy „Bigger Space”, z wpadającym natychmiast w ucho refrenowym apelem Bownessa).

Niektóre utwory po drobnym faceliftingu nadawałyby się na radiowe hity (ze wskazaniem na „Ten Versions Of America”). Najwyraźniej jednak nie jest muzykom spieszno, by znaleźć się na listach przebojów. Komplikują, ubarwiają, dobudowują kolejne warstwy syntezatorowych teł i gitarowych pajęczynek (można dostrzec wpływ poetyki Frippa z okresu „kolorków”). Robią to z umiarem, w oparciu o proste repetycje i zawsze obecne, nawet w ulotnych dygresjach, melodie. Znajdą się tu również niespodziewane transowe wycieczki („Carpet Demon”), odrobina łagodnego industrialu („Pop Killer”) czy nawet ambientowa miniaturka („Not You”). Z kolei dysharmoniczny dwugłos w niepokojącym „The Scent of Crash And Burn” może przywodzić na myśl Blemish, ostatnie dzieło Davida Sylviana, gdzie takich wokalnych dysonansów było znacznie więcej.

Wszystko to urozmaica album, nie burząc wszakże spójnego obrazu, jaki kreuje. Bo dzisiejsze Centrozoon, szczególnie w kontekście poprzednich wydawnictw, to muzyka zdecydowanie zachowawcza. Wyraźne uproszczenie formy i podporządkowanie eksperymentatorskich zapędów „nastrojotwórczości”, zaowocowały kojącym charakterem płyty i solidną porcją świetnych melodii. A dla bardziej wnikliwych to również niemała dawka uczuć, jak zawsze obecnych w głosie Bownessa. W sam raz na początek przygody z Centrozoon.