Rogers, Kenny — Eyes That See in The Dark

Jak już przyznałem się do Ery, to do Kenny Rogersa też mogę.

Chociaż Rogers to chyba mniejszy obciach niż Era.

Powszechnie kojarzony jest jako kantrowiec, ale miał w swojej karierze momenty bardziej mainstreamowe, na przykład z zespołem The First Edition. Ale największą popularność zdobył sobie grając muzykę country. Chociaż zawsze to jego country było trochę popowe, czy pop-rockowe. Na początku lat osiemdziesiątych znowu mu się zachciało lekko zmienić emploi na bardziej mainstreamowe. Zaangażował  do tego celu Maurice'a Gibba, który mu to całościowo ogarnął – wyprodukował, zaaranżował, zorganizował, a przy pomocy swoich braci też i skomponował. Gibb miał swój specyficzny styl jeżeli chodziło produkcję – słychać  było, że on to robił. Tak samo, jeżeli chodziło o komponowanie – zawsze  gdzieś to Bee Gees w tle było słychać, a tu nawet dosłownie, bo wszyscy trzej bracia udzielali się w chórkach. Maurice w tym czasie był już bardzo cenionym kompozytorem i producentem, współpracował z wieloma wykonawcami i to on zrobił (też wspólnie z braćmi) multiplatynowego hita Dionne Warwick –  "Heartbreaker". Tak, że Rogers wiedział kogo  angażuje i po co. Założenia były proste – zrobić  dobrą płytę z dobrymi piosenkami. Kosztem pewnych stylistycznych kontrybucji – bo  niekiedy brzmiało to jak płyta Bee Gees z gościnnym udziałem Rogersa – udało  się stworzyć coś naprawdę fajnego. A co pewnie równie ważne dla wszystkich zainteresowanych, płyta odniosła duży sukces komercyjny – dwa  duże przeboje, w tym jeden baaardzo duży, czyli "Islands in The Stream", zaśpiewany z Dolly Parton. Ale to ten drugi, "This Woman" spodobało mi się bardziej. Znaczy "Islands..." nie podobało mi się w ogóle. Zresztą jakiś  podstarzały, przebranżowiony na pop kantrowiec nie interesował mnie specjalnie – właściwe tylko to "This Woman" mi się podobało.

Zdecydowanie między mną i tym albumem nie było miłości od pierwszego wejrzenia. Wtedy miałem swoich faworytów, bardzo dużo muzyki do ogarnięcia i na bieżąco, i starszych rzeczy – dużo ciekawszej muzyki do słuchania, to taka płyta dla nieco podstarzałych słuchaczy raczej mnie nie mogła zainteresować, a i właściwie czasu na takie pierduły nie miałem. Ale "This Woman" miałem na jakiejś składance z piosenkami z lat osiemdziesiątych i jakiś czas temu pomyślałem sobie, żeby posłuchać, co tam jest więcej oprócz tego utworu i tych paździerzowych Wysp na Golfsztromie. No jest kilka fajnych piosenek, właściwie cała płyta to są fajne piosenki. Czasami trochę banałem zalatują, jak na przykład wspomniane „Islands…”, czy jeszcze bardziej country – „Evening Star”, ale już na przykład „Living with You” – całkiem dynamiczny, z ciekawą melodią, zainteresowałby wykonawców bardziej ambitnego sortu, niż Rogers. Z ciekawszych utworów mamy też bardzo ładne ballady „Hold Me” i „I Will Always Love You”. Bardzo mila i sympatyczna płyta – świetna, letni relaks.

Dlaczego dawniej miałem to w nosie, a teraz mi się spodobało? Z dwóch przyczyn – po pierwsze nie jestem już nastolatkiem, a po drugie obecnie muzyka rozrywkowa cierpi na tragiczny wręcz deficyt dobrego popu i jeżeli ktoś nie przepada za rzeczami z okolic r’n’b, hip-hopu, dance, funky i tym podobnym rzeczom, które są składowymi współczesnego, dominującego wszędzie „czarnego” popu,  to jeśli chce sobie znaleźć coś nowego musi dosyć głęboko poszukać w przeszłości.