Crosby Stills Nash & Young — 4 Way Street

Przystanek Kanada odcinek VIII: Błoto i krew (Mud And Blood).

Późną wiosną 1970 relacje interpersonalne w Crosby Stills Nash & Young były wyjątkowo gorące. Z jednej strony permanentna wojna na linii Stills-Young, z drugiej coraz bardziej zmęczeni nieustającymi pokoncertowymi kłótniami i bójkami w garderobie Crosby i Nash, z trzeciej konflikt na linii muzycy-publiczność – bo fani uznali CSNY za synonim kontrkultury i antyestablishmentu, tymczasem muzycy (zwłaszcza Stills) radośnie wdeptywali hipisowskie ideały w błoto, gdyż uwielbiali wchodzić na scenę w wyszukanych, drogich ubraniach, mieszkali w najlepszych hotelach, jadali wyłącznie w ekskluzywnych restauracjach i jeździli drogimi samochodami, a w swoich wypowiedziach jednoznacznie dystansowali się od poglądów wyznawanych przez swoich fanów. Aby nieco zmniejszyć ciśnienie i nie dopuścić do rozlewu krwi, management zespołu postanowił, że każdy z muzyków nagra i wyda w pełni autorski album. Pomysł nie był sam w sobie zły, realizacja okazała się strzałem w stopę – bo do tego ktoś wymyślił, by zespół zagrał latem trasę koncertową. W efekcie gdy pierwsza z płyt – „After The Gold Rush” Younga – 31 sierpnia trafiła na rynek, konflikty w zespole osiągnęły taki etap, że po ostatnim koncercie panowie z hukiem rozeszli się w różnych kierunkach. Pierwszy okres działalności CSNY dokumentowała płyta koncertowa „4 Way Street”.

Album (w oryginale dwupłytowy; na CD wydany najpierw jako pojedynczy album, potem w rozszerzonej, dwupłytowej wersji) dzieli się wyraźnie na dwa sety: pierwsza płyta jest w całości akustyczna, druga elektryczna. Na pierwszej płycie dominuje współbrzmienie kilku gitar akustycznych i wokalne harmonie i solowe popisy. Każdy z czterech muzyków ma tu solowe okienko: Young zaprezentował wiązankę trzech utworów ze swoich solowych płyt, Nash przyniósł „King Midas In Reverse”, napisaną jeszcze dla The Hollies, Stills wykonał „Black Queen” ze swojej debiutanckiej płyty, Crosby – również z debiutu – „Laughing”. David przyniósł też kontrowersyjny utwór o łóżkowym trójkącie – „Triad” – który kiedyś chciał nagrać z The Byrds, ale zarejestrowany utwór nie trafił na płytę (David podarował go potem Jefferson Airplane). Do tego akustyczna wersja „Cowgirl In The Sand”, niewiele odbiegające od oryginału „Teach Your Children”… Druga płyta to set elektryczny, z rozbudowanymi wersjami „Southern Man” i „Carry On” i „Ohio”.

W secie akustycznym nie brakuje ciekawych fragmentów: Nash w „Chicago” czaruje słuchacza tyleż prostym, co bardzo melodyjnym i chwytliwym podkładem fortepianu. Na fortepianie również popisuje się Stills, w dynamicznym, chwilami nieco przypominającym styl Eltona Johna „49 Bye-Byes-America’s Children”. Natomiast reszta… no cóż. Problem polega na tym, że gdy oceniać utwory z osobna, to każdy jest co najmniej dobry, jednak zebrane razem w ponad godzinnym secie nieco nużą. Trochę zbyt mało fragmentów się wyróżnia na tle całości, poszczególne utwory są nieco zbyt podobnie zaaranżowane. Szkoda też, że „Suite: Judy Blue Eyes” – utwór, który w stricte akustycznej wersji sprawdziłby się doskonale – pojawił się tu jedynie w półminutowym wycinku.

Druga część to już coś diametralnie odmiennego. „Carry On” i „Southern Man” świetnie oddają koncertową energię CSNY: dużo tu czadu, ekspresji, ognistych gitarowych pojedynków. Do tego należycie dramatyczne „Ohio” z potężnym finałem. I efektownie wieńczące całość delikatne „Find The Cost Of Freedom”… Jest w tych nagraniach mnóstwo energii, czadu, wściekłości. Można jedynie żałować, że na płytę nie trafiło więcej niż trzy kwadranse setu elektrycznego.

Co było dalej? Young wyruszył na akustyczną trasę po Stanach i Kanadzie. Podczas nagrywania występu dla programu telewizyjnego Johnny’ego Casha, poznał grupę muzyków country. Co było dalej – o tym w odcinku IX: Korzenie (Roots).