Gargantua — Gargantua

wydawnictwo: Ars Mundi 2003

1. Obiłaś mi się (Diabolus in musica) [4:31]/ 2. Słowolność [6:43]/ 3. szła-dzie (ajachta!) [9:13]/ 4. Fumator kulbaczny [4:35]/ 5. Wrześień przyśnień [6:43]/ 6. Tarczowali dzisiaj las [3:52]/ 7. Ażur [7:10]

Całkowity czas: 42:47

skład:
Marcin Borowski - dr; Justyn Husnia - key, voc; Lezek Mrozowski - bass; Bartek Zeman - g, voc;

Album w ocenie czytelników:

★★★★★★★★★★

Pokaż szczegóły oceny

Beznadziejny album, nie da się go nawet wysłuchać.
★★★★★★★★★★,0

Istnieją gorsze, ale i przez ten ciężko przebrnąć do końca.
★★★★★★★★★★,0

Album słaby, nie broni się jako całość.
★★★★★★★★★★,0

Nieco poniżej przeciętnej, dla wielbicieli gatunku.
★★★★★★★★★★,0

Album jakich wiele, poprawny.
★★★★★★★★★★,1

Niezła płyta, można posłuchać.
★★★★★★★★★★,1

Dobry, zasługujący na uwagę album.
★★★★★★★★★★,4

Bardzo dobra pozycja, mocno polecana.
★★★★★★★★★★,11

Absolutnie wspaniały i porywający album.
★★★★★★★★★★,2

Arcydzieło.
★★★★★★★★★★,0

Łącznie 19, ocena: Bardzo dobra pozycja, mocno polecana.

Najchętniej czytani

Wojciech Kapała

Mariusz Danielak

Piotr „Strzyż” Strzyżowski

Michał "Telperion" Nowak

Dobas

Artur Szarecki

Krzysztof Niweliński

Wojciech "Ajronek" Kozicki

Brak oceny

Ocena: * Bez oceny

03.03.2004

(Recenzent)

Gargantua — Gargantua

Przyznam się bez bicia - Gargantuę znam jeszcze z demówek. Do ktorych, przyznam się bez bicia, przekonywałem się długo. Ale, gdy już się przekonałem... To trudna, pokrętna muzyka, ale diabelnie wciągająca.

W zasadzie ciężko powiedzieć, czy Gargantua byłaby tym samym zespołem, gdyby nie było takiej grupy jak Gentle Giant? "Obiłaś mi się" to przecież numer czysto Gigantyczny. Połamane frazowanie, wielogłosy wyśpiewujące maksymalnie zakręcony, surrealny tekst (w zasadzie to zabawa słowami, a nie klasyczne liryki)... I tak przez całe 40-kilka minut tej płyty.

W tym zespole można się zakochać bez pamięci. Albo go odrzucić, nikogo nie pozostawi obojętnym. "Białoszewskość" tekstów, drażniąca, programowa wręcz "szpetota" muzyki, jej maksymalne zakręcenie i amelodyczność. Wszystko to składa się na jedną całość. Monolit. Fascynujący i dający wielkie nadzieje na przyszłość. Bo w polskim progressive przyszłość ma kilka imion. Jednym z nich jest z cała pewnością Gargantua. Który to zespół ma u mnie bardzo ciepłe miejsce w sercu - przyznaję się bez bicia.