Animations — Animations

Przy okazji recenzji Tyranny of Therapy napisałam, że 2007 rok jest dla polskiego poletka progmetalowego rokiem przełomu. I rzeczywiście tak jest. Bardzo wiele się dzieje, poziom produkcji się podniósł, a zespoły powolutku i skutecznie przebijają się do szerszej publiczności. Kolejną z gwiazdek na firmamencie PPMS (polish progmetal scene) jest Animations. Wiele ciepłych słów na temat Animations (dawniej Labirynt.pl) napisali swego czasu Anorak z Naczelnym. Nie będę zatem powtarzać opinii, że w przypadku kwartetu z Jaworzna mamy do czynienia z bardzo dobrym polskim zespołem, działającym w obszarze szeroko rozumianego fusion/jazz/tech/progmetalu.

 

Dość długo korespondowałam z chłopakami z zespołu na temat tego wydawnictwa. Panowie w ciepły, miły (acz skuteczny) sposób wylobbowali moją recenzję (ponegocjujemy raz jeszcze! uwielbiam negocjować). Materiał zawarty na albumie znałam od kilku miesięcy, ale dopiero z słuchając muzyki z wydawnictwa takiego, „jak pan Bóg przykazał” jestem w stanie rzetelnie do tematu podejść.

 

Podobnie, jak klasycy gatunku (czyli bogowie progresywnego metalu) muzycy z Jaworzna postawili słuchacza pod ścianą. Blisko 70 minut muzyki, dwie dłuuuuugaśne suity oraz pozostałe utwory, których do najkrótszych zaliczyć nie można. Czyli materiał z tak zwanych „wypasionych”. Pozostaje zatem pytanie czy nie za dużo tego, jak na pierwszy raz? Czy panowie nie odkryli za jednym zamachem zbyt wielu kart?

 

Okładka świetna (tylko kurde coś mi przypomina)! Produkcja, jak na niemalże domowe warunki bardzo przyzwoita. Muzyka. Paradoksalnie – te dźwięki znam na pamięć. Naprawdę na pamięć. Wystarczy tylko otworzyć na chybił trafił, którąś z płyt Dream Theater (9 studyjnych albumów) czy też Liquid Tension Experiment (aż 2 płyty tego ciekawego projektu). Znalazłoby się też miejsce na analogie z „gitarowymi szybkobiegaczami”, czy też z lucassenowymi elementami, a i dalekie wpływy klasycznego thrashu również na Animations można odnaleźć. To naprawdę jest paradoks. W przypadku innych grup napisałabym mniej więcej to:

 

Ale nie. Pomimo powyższych określeń, jest coś w tej muzyce, co ją od grona DT-klonów/ FW-klonów i LTE epigonów wyróżnia. To PASJA grania. Nie tylko techniczne popisy stanowią o jakości Animations, ale właśnie radość grania, wspólnego muzykowania, przebywania ze sobą. I pomimo ewidentnych zapożyczeń świetnie się tego albumu słucha. Kurcze – ta muzyka naprawdę płynie! Czasami delikatnie powolutku zwalnia, by po chwili uderzyć prosto i z wielką siłą! Porównanie do jazdy na rollercoasterze – jak najbardziej. Z zaczyna się tak subtelnie: plamy klawiszy, niemalże crescendo w Intro/Dare You Enter? by za chwilę przyłoić w Sonic Maze. No nie ma przebacz!Techniczny progmetal na najwyższych obrotach! No i świetne solówki. Obłędnie szybkie (niewiele brakuje do Johna P.) ale i rasowe. W 911 panowie składają hołd kwartetowi Portnoy/Petrucci/Levin/Rudess (czyżby jakaś analogia do Acid Rain ). W każdym razie progmetalowe trzęsienie ziemi gwarantowane! Po prostu majstersztyk na 4 instrumenty! Uwielbiam takie granie, które pozostawia wiele miejsca na improwizowane partie. Tak, improwizowane! W tym utworze jest wszystko: metalowy wykop, przepiękne partie klawiszowo/gitarowe w części środkowej oraz naprawdę wielkiej klasy sola. O Four Smptoms i Lost in Infinity można powiedzieć, że punktem wyjścia dla zespołu było z pewnością A Change of Seasons wiadomego progmetalowego boysbandu. Pójdę w swojej hipotezie dalej: to nie tylko inspiracja, to w kilku momentach PLAGIAT. Ech.. Chwilę oddechu znalazłam w 912 (The Day After). Śliczna miniaturka (aczkolwiek….czy to solo nie przypomina nieco Another World z ACOS?). Kurcze, gdyby nie te ewidentne wskazywanie palcem inspiracji słuchałaby tej muzyki bez obciążenia. A tak, gdzieś tam zapala się lampka: znane, słyszane.

Tytułowy utwór (najdłuższy na płycie) złudzeń nie pozostawia. Masakruje po prostu. Szalone galopady, zmiany temp i nastrojów. Fajne to naprawdę. Bardzo ciekawe, tym razem Schulzowskie klawisze, może jakaś szczypta Arjena i progmetalowe łojenie bez miłosierdzia.

 

Animations jest, jak to się określa w biznesie, zespołem z tych dobrze rokujących na przyszłość. Debiutancki album potwierdza niesamowity wręcz potencjał i wirtuozerską perfekcję w opanowaniu instrumentów. Umiejętność łatania sklejania i kompilowania poszczególnych elementów muzycy mają opanowaną do perfekcji. Przydałoby się jednak dodać więcej swoich pomysłów. Bardziej odważniej zacząć komponować, przełamywać schematy, „wyjść naprzeciw słuchaczowi”. Udowodniliście panowie, że tajniki progmetalowej kuchni są wam znane, ale nie zapominajcie, że nawet najlepsze danie można spieprzyć, wrzucając do gara zbyt dużo składników. Nie chciałabym, by Animations było postrzegane tylko jako perfekcyjny polski odpowiednik Dream Theater czy też Liquid Tension Experiment. Może by tak pójść dalej i wyzwać starszych kolegów na muzyczny pojedynek? A tak naprawdę zaproponować coś od siebieJ.

 

Wszystkim, którym nie obce są techniczne łamańce, klawiszowe galopady i skomplikowane gitarowe sola Animations polecam. Zapoznajcie się z tym wydawnictwem koniecznie. I zapamiętajcie nazwę. Menadżerowie klubów: macie szansę gościć u siebie znakomity koncertowy band. Nie przegapcie okazji.