Siena Root — Different Realities [reedycja]

Szwedzka formacja Siena Root ma na swoim koncie siedem albumów, z czego cztery (A New Day Dawning, Kaleidoscope, Far From the Sun, Different Realities) doczekały się reedycji nakładem naszego poznańskiego Oskara. I jak widać Different Realities jest jedną z tych płyt. Rzecz pierwotnie ukazała się w 2009 roku, w czasie gdy zespół opuścił główny wokalista Sartez Faraj i muzycy zdecydowali się kontynuować działalność jako trio (Riffer, Forsberg, West) zapraszając do składu różnych wokalistów (częste roszady w zespole to permanentna cecha Sieny Root).

Different Realities to album o dosyć ciekawej konstrukcji pokazujący faktycznie dwie… różne rzeczywistości. Na płycie bowiem znalazły się dwie długie, 25-minutowe suity (We i The Road To Agartha) pokazujące dwa muzyczne światy i dwa oblicza formacji. We prezentuje świat Zachodu i jest muzycznie rockowy i energetyczny, The Road To Agartha to Wschód i akustyczny, wyciszony, bardzo orientalny i etniczny obraz grupy.

Większość pewnie wie, ale dla porządku przypomnę, że Siena Root to klasycznie retro rockowa formacja, która nagrywa swoje płyty w sposób analogowy, aby jak najlepiej oddać ducha muzyki, z której inspiracje czerpie. Zresztą napis na albumie „51 minutes pure analogue studio recording” wyjaśnia wszystko.

We składa się z pięciu części, z których pierwsza (We Are Them) i ostatnia (As We Return) to jedyne na tej płycie utwory wokalne, zaśpiewane przez Janet Jones Simmonds, wspólnym motywem melodycznym spajające suitę. Słyszymy tu Sienę hard rockową, blues rockową, psychodeliczną, space rockową i niewolną od etnicznych klimatów (In The Desert). Pełno tu odlotowego transu i hipnotyczności oraz kapitalnych, iskrzących gitarowych solówek mających improwizacyjny charakter. Świetny podkład dają jakże oldschoolowo brzmiące figury basowe Sama Riffera.

Druga część płyty i utwór The Road To Agartha to już zupełnie inna bajka. To w zasadzie indyjska raagmala składająca się serii rag, rozciągających się od rana (Bairagi) do północy (Jog). Dominują zatem brzmienia etnicznych, bliskowschodnich instrumentów takich jak sitar, darbuka, tzouras, lira korbowa i tamburyn. Tylko ostatnia na albumie, 10 – minutowa znakomita część Jog powraca do rockowego ciężaru.

Podoba mi się ta płyta, jest bardzo naturalna i nie ma w niej kalkulacji. Przez to nie przeszkadza mi, że wszystko to już było grane w latach 60-tych i 70-tych. Do tego jakże świetnie brzmi na lampowym wzmacniaczu.