Jasmeno — Jasmeno

Kolejny debiutant w stajni krakowskiej Lynx Music stylistycznie wyraźnie odbiegający od charakterystycznego dla wytwórni progresywno – rockowego profilu. Zanim jednak napiszemy o samej muzyce przedstawmy owego debiutanta.

Jasmeno to tak naprawdę solowy projekt Slavomira Marii Nietupskiego, którego początki sięgają 2017 roku. To wtedy artysta rozpoczął pracę nad autorskim materiałem, do którego wykonania zaprosił sesyjnych muzyków. Wśród nich znaleźli się goście z zagranicy (Włoch Andrea Noah Boma Boccarusso odpowiadający za wokale i gitary, Australijka Lecia Louise Mcphail-Bel też śpiewająca i grająca na gitarze oraz Amerykanka Gabriela Gutierrez wykonująca partie na harfie) w efekcie czego projekt zyskał międzynarodowy charakter.

Sam lider, oprócz muzyki i tekstów, odpowiada za syntezatory, organy oraz programowanie. I te elementy są istotne dla dźwięków płynących z tej płyty. Bowiem kluczem dla muzyki jest elektronika nawiązująca do lat osiemdziesiątych (ewidentnie noworomantyczne inspiracje). Możemy ją także wrzucić do synth popowej szuflady, z drugiej strony, ze względu na melancholijność i mroczność niektórych kompozycji, blisko tlić się może stylistyka new wave i dark wave, tak spod znaku zasłużonego Clan Of Xymox. W promocyjnej notce można też i znaleźć takie szyldy jak Depeche Mode, czy Alphaville. I nie powinno to dziwić, wszak niektóre utwory mają popowy potencjał.

To oczywiście nie wszystkie barwy brzmienia Jasmeno, bowiem praktycznie większość piosenek okraszona jest zgrabnymi partiami solowej gitary, co dodaje całości rockowego charakteru. Album jest jednorodny i spójny. Kompozycje zwykle opierają się na pewnej transowości i hipnotyczności (kluczowy często jest syntetyczny rytm). Wystarczy posłuchać otwierającego całość Planktonu, który zyskuje nawet space rockowego szlifu i psychodelii spod znaku Ozric Tentacles.  Utwory wydają się przemyślane i ciekawie zaaranżowane ocierając się chwilami o ambientowe czy industrialne naleciałości.

Co ciekawe, najbardziej interesującą kompozycją wydaje się nieco odstający od reszty Temptation in Vain. Klimatyczny, przestrzenny, nastrojowy, z bardzo ładnymi figurami trąbki Roberta Jakubca (jazzowy posmak), partiami akustycznymi i długim solem gitary w iście progresywnym stylu. Nie dziwię się, że artysta zdecydował się wykorzystać go do promocji albumu przygotowując doń stylowy obrazek. Interesujący debiut, głównie dla miłośników elektronicznego brzmienia, choć nie tylko.