Diablo Blvd — Zero Hour

Rok 2017 jest dla mnie wyjątkowo postny. Tak nieurodzajnego rocznika nie pamiętam od czasów, kiedy zacząłem "profesjonalnie" słuchać muzyki, czyli od początku lat osiemdziesiątych. Jasne, że ktoś może powiedzieć, a wcale nie, bo on znalazł dużo ciekawych rzeczy. No  pewnie, ale każdemu jego porno – zależy  czego kto oczekuje. Ja się obracam w rejonach powiedzmy okołorockowych, to w tym roku nie mogłem narzekać na nadmiar dobrych płyt. Właściwie od tegorocznych produkcji  odbijałem się jak od ściany. Do tego wielu wykonawców, których lubię i cenię nagrało albumy, które okazały się mniejszym lub większym rozczarowaniem. Jeszcze kilka tygodni temu wydawało mi się, że  pięć-sześć płyt, to będzie wszystko na czym warto było ucho zawiesić w tym roku. Na szczęście jesień okazała się trochę bardziej urodzajna i ukazało się kilka naprawdę fajnych rzeczy. Może nawet zdążę napisać o nich wszystkich do końca roku?

"Zero Hour" nie była na szczęście żadnym rozczarowaniem, a nawet trochę pozytywnym zaskoczeniem. "Follow The Deadlights" było lepiej niż dobre, a teraz jest nawet jeszcze lepiej. Zespół mniej więcej trzyma się tej samej  stylistyki, chociaż skręcając nieco  w stronę  bardziej metalowego. Takie bardziej podkręcone Tiamat z okresu „Skeleton Skeletron”, albo Paradise Lost z „One Second”. Albo  Killing Joke w wersji nieco bardziej metalowej. Jest ostrzej, bardziej dynamicznie. Może  trochę mniej przebojowo, jednak dodatkowa dawka adrenaliny zupełnie  to kompensuje.  Na szczęście nie poszli w sam łomot, muzyki jest dużo i to bardzo dobrej – „Zero Hour” broni to, co powinno bronić każdą porządną płytę hard’n’heavy – przede wszystkim dobre riffy i dobre melodie. O dobrym wokalu już nie wspominając.

Na jedenaście numerów dziewięć wymiataczy, z czego większość bardzo dobra, na czele z „Sing from the Gallows”, „God in the Machine”,  „The Song Is Over”, nieco bardziej rozbudowany, taki sobie „Demonize” i delikatny, prawie akustyczny utwór tytułowy – bardzo ładny zresztą. O  nowej  płycie  Diablo Blvd nie ma się co specjalnie rozpisywać, bo właściwie nie ma o czym. Łoją jak trzeba, z pasją, głośno, melodyjnie. Wcześniej już nagrywali płyty co najmniej dobre, ale tym razem nagrali  bardzo dobrą. I tak trzymać – osiem gwiazdek. Aha, moim zdaniem najlepszy na płycie to „The Future Will Do What It's Told”.