Leap Day — Live At The Northern Prog Festival

Live At The Northern Prog Festival to pierwszy koncertowy album tej progresywnej holenderskiej formacji. Zespołu doskonale znanego naszym czytelnikom, wszak wszystkie cztery wydane od 2009 roku studyjne krążki grupy recenzowaliśmy w naszym serwisie. Przypomnę tylko zatem króciutko, że to na swój sposób neoprogresywna supergrupa, której członkowie związani są/byli z takimi składami jak Flamborough Head, King Eider, Trion, Nice Beavier i Pink Floyd Project. Warto też dodać, że od samego początku swego istnienia muzycy związani są z polską wytwórnią Oskar, która wydaje ich albumy, także i ten. I jeszcze jeden polski wątek – grupa w 2011 roku gościła w naszym kraju na trzech koncertach. Ten koniński, zagrany w ramach 5^th Oskar ArtRock Festival, był nawet rejestrowany na potrzeby koncertowego krążka, nic jednak z tego nie wyszło. Co jednak się odwlecze, to nie uciecze…

Ten koncertowy materiał grupa zarejestrowała 7 listopada 2015 roku w holenderskim Sigerswâld, czyli na „swoich śmieciach”. Mało tego, nagranie powstało podczas organizowanego cyklicznie przez muzyków Leap Day Northern Prog Festival. W ubiegłym roku Holendrom towarzyszyły formacje  Galahad, Flamborough Head, Hangover Paradise i Maanlander. Był to set festiwalowy, zatem na Live At The Northern Prog Festival otrzymujemy zwięzły, trwający trzy kwadranse koncertowy zestaw. Ma to zresztą i swoją zaletę – płytę można w przyszłości wydać w winylowej wersji.

Leap Day pokazuje tu bardzo przekrojowy dla swojej dyskografii repertuar, bowiem z pierwszych trzech albumów dostajemy po dwie kompozycje. Po macoszemu tylko został potraktowany From the Days Of Deucalion, Chapter 2 – ostatni krążek zespołu – który, co ciekawe, ujrzał światło dzienne kilka dni przed zapisanym tu występem. Z płyty tej mamy tu tylko utwór Amathia (Homo Ignoramus), zresztą bardzo ciekawy. Trochę mi brakuje w tym zestawie takiego Secret Gardener z debiutu, ale rozumiem, że z czegoś trzeba było zrezygnować.

Pod względem muzycznym mamy tu do czynienia ze stylowo zagranym progresywnym rockiem, wkomponowanym w niezbyt spieszne i spokojnie budowane kompozycje, w których ogromną rolę odgrywają solowe partie gitarowe Eddiego Muldera mogące przypaść do gustu wielbicielom Gilmoura, Rothery’ego, czy Latimera (Amathia (Homo Ignoramu), Walls).  W lata siedemdziesiąte przenoszą ponadto często wykorzystywane Hammondowe tła. To oczywiście propozycja dla słuchaczy nie poszukujących w progu innowacji i zaskoczeń. Dla tych, którzy lubią sprawdzone, dobrze znane rozwiązania, ciekawą melodykę i dobry klimat całości. Dla fanów Leap Day to rzecz warta zauważenia i postawienia na półce. Dla pozostałych może być solidną koncertową reklamówką dotychczasowych osiągnięć.