Budgie — Squawk

12 Odcieni Papużki Falistej, czyli krótki ArtRockowy przewodnik ornitologiczny – odcinek 2.

„Budgie” sukcesu nie odniosło. Co więcej, płyta nawet swojej obecności nie odnotowała na brytyjskich listach w pierwszej setce notowań. Nie zniechęciło to jednak chłopaków do dalszej wytężonej pracy. „Squawk” ukazuje się na rynku już rok po debiucie.

Tak samo jak „Time And A Word” jest płytą bliźniaczą do „Yes”, „In The Wake Of Poseidon” do „In The Court Of The Crimson King” (choć w tym przypadku zapewne pojawi się kilka głosów sprzeciwu), czy „Fly By Night” do „Rush”, tak samo „Squawk” ma się do „Budgie”; wydawnictwo niemal identyczne zarówno pod względem brzmienia, jak i koncepcji. Jak widać Shelley i ferajna wierzyli w swoje poczynania i w to, że w końcu odniosą sukces dzięki konsekwencji swoich poczynań.

Druga płyta Budgie to przede wszystkim trzy utwory, które weszły do kanonu twórczości zespołu i w gronie najlepszych kompozycji tria są wymieniane jednym tchem z innymi papuzimi klasykami.

„Whiskey River” jest fajnie rozbujanym, przebojowym kawałkiem, z całą masą chwytliwych wstawek i rozklekotanym basem. „Stranded” to z kolei ciekawy rytm i motoryka oraz niesamowite przyśpieszenie w drugiej części utworu. Natomiast „Young Is A Word” jest pierwszą próbą sprawdzenia się w rozbudowanej i nieco ambitniejszej balladowej formie; jest tutaj i delikatny wstęp, i ciepło brzmiący melotron, są intrygująco wprowadzone przejścia z interesującą dramaturgią wyrażoną chociażby w solówce Bourge’a.

W tzw. międzyczasie również otrzymujemy garść bardziej niż przyzwoitych numerów. Dwuczęściowy „Rocking Man” ma przede wszystkim fajny riff na samo otwarcie kawałka oraz świetną gitarową solówkę w dalszym etapie rozwoju kompozycji. „Rolling Home Again” to taki sentymentalny powrót do beatlesowych początków zespołu. „Make Me Happy” to z kolei jeden z typowych akustycznych przerywników, o których wspomniałem w poprzednim odcinku. „Hot As A Docker’s Armpit” to znów popis Bourge’a jeśli chodzi o wykombinowanie fajnego riffu prowadzącego utwór. Nawet taki mający zdecydowanie prześmiewczy charakter „Drugstore Woman” oraz instrumentalny „Bottled” mogą się podobać.

Na „Squawk”, wbrew powszechnie panującej opinii, Papużka wcale nie obniżyła lotów. Drugie wydawnictwo kapeli ma taką samą moc rażenia, jak debiut. Cała masa charakterystycznych riffów, ciekawe melodie i przede wszystkim utrzymany wyjątkowo wysoki poziom kompozycyjny kolejnych numerów złożyły się na coś więcej niż tylko kopiowanie samych siebie i błądzenie po omacku w poszukiwaniu swojego miejsca na scenie muzycznej.

Ciężka praca miała w końcu się opłacić. Kolejne trzy płyty uważane są za te, które odniosły największy sukces artystyczny.

W następnym odcinku: „Never Turn Your Back On A Friend”.