HellHaven — Beyond The Frontier

Po wydanej w 2010 roku EP-ce Art For Art’s Sake, o której z niemałym poślizgiem pisaliśmy niedawno, przyszedł czas na pierwsze pełnowymiarowe wydawnictwo tej myślenickiej grupy. Wspomniana mała płytka faktycznie zaintrygowała, pokazała potencjał tkwiący w młodych artystach i określiła muzyczne rewiry, które HellHaven lubi zwiedzać. I być może dlatego nie jestem jakoś wybitnie zszokowany tym debiutanckim materiałem. W sumie czegoś takiego się spodziewałem, choć nie należy w tym upatrywać jakiegoś przytyku, bowiem Beyond The Frontier jest naturalnym rozwinięciem Art For Art’s Sake…

Pewien nasz prominentny polityk lubił mawiać, że prawdziwego mężczyznę poznaje się ponoć nie po tym jak zaczyna, lecz po tym jak kończy. Idąc tropem, tej już dosyć wyświechtanej u nas konstatacji, należałoby powiedzieć o panach z HellHaven, że to stuprocentowi faceci. Bo nie tylko potrafią skończyć, ale i świetnie zacząć. Album spinają bowiem dwie części tytułowej kompozycji. To de facto instrumentalne nagrania z wsamplowanymi słynnymi mowami. W odsłonie pierwszej słyszymy fragmenty Moon Speech Johna F. Kennedy’ego z 1962 roku, w drugiej przemowę Chaplina z głośnego Dyktatora. Nie o nie jednak tutaj najbardziej chodzi, ale o sposób w jaki muzycy, wykorzystując je, potrafili zbudować nastrój i dramaturgię. A pomogły im w tym choćby żeńskie, nasączone sporym patosem, wokalizy (zarówno w pierwszej, jak i w drugiej części), czy dobre gitarowe solo (Beyond The Frontier Part I). Już choćby dla tych dwóch, trwających łącznie 10 minut, rzeczy warto zatrzymać się przy tym wydawnictwie.

A to nie wszystkie jego mocne strony. W również dwuczęściowym Traum of Mr. Twain odnajdziemy głębokie odniesienia do ciężkiego rocka lat 70 –tych, okraszony sporą ekspresją i agresją śpiew Sebastiana Najdera (w najdłuższym i najbardziej rozbudowanym Hesitation wokalista nawet growluje) i dramatyczny „chóralny” finał. About Reading And Writing musi zaciekawić choćby przestrzennym elektronicznym początkiem i dobrym gitarowym popisem (na takowy warto jeszcze zwrócić uwagę w Paper Swan), zaś w doprawdy demoniczny i przejmujący Perikarion ładnie zostały wplecione smyczkowe partie w wykonaniu Kacpra Szpyrki i Agnieszki Reiner, nadając przez chwilę tej kompozycji symfonicznego wręcz charakteru.

To co na tej płycie musi się podobać, to przede wszystkim umiejętność zgrabnego łączenia wielu stylistyk, od metalu, po rock, muzykę artrockową, czy hard rock. I to właśnie czyni ją na swój sposób progresywną. Warto dodać, że choć materiał został zarejestrowany w krakowskim studiu Lynx Music jego wydawcą jest niemiecka wytwórnia Legacy Records.