Planet X — Quantum

Z przesłuchaniem płyt jest w moim przypadku tak:

Czwarty album Planet X (nagrany po pięciu latach przerwy od wydania znakomitej Moon Babies) jest skierowany wyłącznie do maniaków technicznego, progresywnego wymiatania, fusion/metalu oraz improwizacji. Panowie Sherinian, Donati, Philpot przy współpracy zaproszonych do nagrania płyty gości (np. Allan Holdsworth), nie pozostawiają nam złudzeń: jesteśmy mistrzami takiego grania. Niestety moim zdaniem Quantum jest najsłabszym elementem w dyskografii „Planety”. To (jak zwykle w przypadku Planet X) niesamowicie złożone pod względem dźwięków i skomplikowania dzieło pokazuje słuchaczowi, jakie są granice instrumentalnego grania. Fajnie, ale co z tego. Generowane przez Dereka Sheriniana dźwięki klawiszy nie powalają, nie mają w sobie elementu „przeżywania”, „natchnienia” i nawet odrobiny emocji. Partie gitary autorstwa Bretta Garseda (a któż to?) są najzwyczajniej w świecie nudne. A i Virgil Donati jakoś też się wpisał w tę muzyczną bezładność i nijakość. Powiem nawet brutalniej: muzyczną bylejakość. Cóż, utwory są długie, skomplikowane, zagrane po mistrzowsku, takie „jak pan Bóg przykazał”. Cytując Grzegorza Turnaua mogę powiedzieć naprawdę nie dzieje się nic, aż do końca. Owszem, takie Poland jest urocze (posłuchajcie klawiszy Sheriniana i gitary Garseda), nieco crimsonowskich dźwięków pojawia się w The Thinking Stone, a charakterystyczna gitara Holdswortha rządzi i dzieli w Desert Girl. Bez wątpienia obecność Allana podniosła poziom tej rachitycznej produkcji. Niestety to tylko przebłyski wysokiej formy kompozytorskiej. W tym poszukiwaniu własnej ścieżki w obszarze metal/fusion/jazz panowie najzwyczajniej w świecie przeszarżowali i pogubili. Mając do dyspozycji niesamowite umiejętności nie wykorzystali ich. Stąd też moja smutna refleksja na temat sztuki dla sztuki. Oczywiście miłośnicy „pogiętych”, przekraczających struktury, muzycznych konstrukcji będą zadowoleni. Perkusyjno/gitarowo/klawiszowo/basowi onaniści z pewnością będą się tym materiałem zachwycać. Quantum to płyta muzyków dla muzyków. I dla nikogo więcej. Zwykły poszukiwacz dźwięków będzie rozczarowany. Treści i ciekawej, frapującej muzyki na Quantum nie znajdziemy zbyt wiele. Przykre słowa, bowiem dotychczasową twórczość Donatiego i Spółki (tak dla mnie spiritus movens Planet X nie jest „piękny Derek”- tylko Virgil) brałam w ciemno. Z pewnością Quantum nie jest najwybitniejszym dziełem w historii zespołu. Gdybym recenzję albumu pisała po pierwszym przesłuchaniu,  ocena mogłaby być wyższa. Po wielokrotnym odsłuchu (lubię, gdy album "uleży" się w odtwarzaczu) mój początkowy zachwyt został podany weryfikacji. Ot, Panowie zaproponowali solidne, treściwe granie na najwyższym poziomie. Niestety bez kompozycyjnego polotu i tego "czegoś". Po prostu zabrakło emocji. Cóż, nie każdego "jarają" techniczne popisy. Album na razie odkładam na półkę. Kto wie, może kiedyś do tych dźwięków wrócę?