Apple Pie — Crossroad

Po trzecie: umiejętności. Świetni muzycy – bez dwóch zdań. Technicznie muzyków Apple Pie można śmiało porównać z Dream Theater. Naprawdę. Wszyscy grają znakomicie, świetnie się przy okazji bawiąc. Nie ma odrabiania pańszczyzny, nic nie dzieję się na siłę. Muzyka po prostu płynie. Radość grania aż wysadza głośniki. Muzycznie i technicznie mamy tu konglomerat ciekawych akustycznych i elektrycznych gitar (znakomite sola gitarowe), świetnych klawiszowych pasaży, perkusyjno-basowych wycieczek. Jest oczywiście kobiecy wokal i saksofon. Wokalista i gitarzysta zespołu, Vartan Mkhitaryan, posiada fajną, bardzo przyjemną barwę głosu (coś pomiędzy Nealem Morsem a Rayem Wilsonem). Śpiewa na luzie, nie sili się na kiczowatą ekspresję. Po prostu znakomicie się tego materiału słucha. Jest taki pogodny, tryskający energią i po prostu bezpretensjonalny. Może dlatego, że nie ma tego wszechobecnego w rocku (metalu) progresywnym zadęcia i patosu. Crossroad to frapujące collage drimowych brzmień (dużo analogii do Scenes oraz ToT w cięższych momentach), z odjazdami a’la Steve Vai, pieprzną nutą starego dobrego hard rocka i od czasu do czasu funky (serio!!!). I co najważniejsze ci panowie potrafią komponować! Nie ma czasu na nudę. Dźwięki, motywy, akcenty zmieniają się jak w kalejdoskopie. Nie jest to bezuczuciowy instrumentalny onanizm. Naprawdę. Można grać szybko ale po co? Rosjanie grają świetnie technicznie, ale za tym idzie jeszcze pomysł na muzykę. O to przecież chodzi. Niektórzy z tych wielkich chyba o tej zasadzie zapomnieli.