Rice, Damien — O

Przyznam się bez bicia: jestem zachwycona muzycznym debiutem Irlandczyka.

Jak zwykle przypadek zrządził. Podczas ostatniej mojej bytności w zacnym mieście pomarańczowych krasnali (czytaj Wrocław), zrobiłam porządek w płytach (te do oddania, te do sprzedania, o a ta pozostanie - zabieram do Warszawy). I tak przez przypadek wpadła mi do rąk debiutancka płyta Damiena Rice’a „O”. Skromny kartonik, taki szarawo-nijaki. Nawet nie wiem, w jaki sposób album ten trafił w me posiadanie. Zakup impulsowy raczej nie wchodzi w grę. W każdym razie od ubiegłej soboty słucham albumu non stop. Ogrzał ciepłem moje puste mieszkanie, nieco złagodził potęgujące się objawy depresji, z którą walczę od lat. Chociaż album do najweselszych nie należy.

„O” nie jest wcale albumem z piosenkami ani specjalnie odkrywczymi (mamy wielu smutnych, przystojnych facetów z gitarą, wydających płyty ze smutnymi piosenkami o życiu) ani jakoś porywającymi pod względem strukturalnego skomplikowania. Ale jednak….

Nie jest to muzyka do sprzątania, gotowania. Wymaga, pomimo swojej prostoty skupienia i „spojrzenia w głąb”. Spojrzenia i sporządzenia rachunku sumienia. Tak, mówię o Tobie i o Sobie. I o Nim też.