Telefon Tel Aviv — Map Of What Is Effortless

Zdominowana przez całkiem odważną elektronikę, ale pozostawia po sobie ciepłe wspomnienia? Pełna połamanych rytmów i laptopowych zabaw brzmieniowych, a mimo to wyjątkowo chwytliwa i przyjemna? Bezgraniczny, orkiestracyjny rozmach, a jednak wrażenie intymności? Niespotykane, wydawałoby się, połączenia prezentuje nam dwóch Amerykanów (obaj 26 lat) na A Map of What Is Effortless, który cieszy tym bardziej, że pojawił się zupełnie niespodziewanie.

Początkowo uwaga skupia się na nieskazitelnym brzmieniu, na angażującym myśli przepychu aranżacyjnym. A później oczekiwać należy fali tęsknoty, solidnej dawki emocji ukrytych w utworach ozdobionych niezliczonymi smaczkami - często zaczerpniętymi wprost z nagrań najdalej idących w swych poszukiwaniach twórców elektroniki. Artyści posługują się nimi z niebywałym wręcz wyczuciem i gracją. W efekcie ten dość eksperymentalny album jest zarazem bardzo nastrojowy, urzeka swym soulowym klimatem. Pozostawia posmak podobny do tego w kinie - gdy po dobrym filmie pojawią się już pierwsze napisy. Aż się nie chce wstać z fotela.

Po części jest to zasługa kojącego śpiewu Lindsay Anderson, której zwykle zostawia się więcej miejsca, ograniczając intensywność aranżacji. Kameralna elektronika. Ale to przede wszystkim trzy instrumentalne kompozycje otwierają niepohamowany strumień uczuć, zawartych w ambientowych teksturach, szlachetnych skrzypcowych pasażach i chybotliwych pętlach perkusyjnych. A raczej w potężnym połączeniu tych i wielu innych elementów. "What It Is Without the Hand that Wields It" robi wielkie wrażenie, ale prawdziwą ucztą jest słuchanie, a raczej chłonięcie, tytułowego "Map of What Is Effortless". To z jednej strony pełen rozmachu pokaz zdolności producenckich i prezentacja niezliczonych efektów komputerowych, z drugiej - gigantyczny monument, pomnik wystawiony poezji muzyki. Fragment, który wywołuje nieogarnione pragnienie by wznieść się wysoko w przestworza. I wrażenie, że się udało.

Nie można zapomnieć o dwóch cudownych utworach, które swą klamrą obejmują album, tak jak wschód i zachód słońca wyznaczają granice dnia. Otwierające "When it Happens it Moves All by Itself" to niezwykłe w swej trzyminutowej wielkości streszczenie, esencja całego albumu. Zarazem jest zapowiedzią zamykającego "At The Edge of the World You Will Still Float" - jednej z najpiękniejszych kompozycji ubiegłego roku. Z początku ładna, melodyjna piosenka - gitara akustyczna, delikatne klawisze, ciepły, lekko dramatyczny wokal Damona Aarona i wyjątkowo nieprzeszkadzający automat. A nade wszystko urokliwy temat skrzypiec. Taką niepozorną perełką by ten utwór pozostał, gdyby nie przetaczający się przez środek utworu laptopowo-perkusyjny walec, zmiatający wszystko co napotyka, by oczyścić drogę dla porywającego, podniosłego powrotu smyków. Punkt kulminacyjny płyty, serce domagając się przestrzeni wzlatuje ponad chmury. By równie gwałtownie nie runęło w dół, jest jeszcze łagodne rozwiązanie akcji. Spadochron dla opadających emocji.

Trudna do sklasyfikowania płyta, w doskonały, a więc jakby niezauważalny, sposób łącząca elektronikę z instrumentami akustycznymi. Niełatwo też wskazać jakąkolwiek "grupę docelową", której album "powinien się spodobać". I dobrze. Każdy może zostać przezeń zaskoczony. I mam na myśli nie tylko niezliczone sztuczki, wspaniałe brzmienie, patos najszlachetniejszego gatunku czy nawet piękne melodie - ale nade wszystko niewytłumaczalną potrzebę, by do płyty wciąż powracać. I nie wstawać z fotela, nawet gdy napisy już dawno się skończyły.