ArtRock.pl - Progressive & Art Rock w sieci!
Ten serwis korzysta z plików Cookies i podobnych technologii. Dowiedz się więcej » | zamknij
 
Recenzje albumów w serwisie ArtRock.pl
Recenzja albumu Black Widow ─ Sacrifice w serwisie ArtRock.pl

Black Widow — Sacrifice

 
wydawnictwo: CBS 1970
 
1.In Ancient Ways [7:40]
2.Way To Power [3:58]
3.Come To The Sabbat [4:56]
4.Conjuration [5:45]
5.Seduction [5:38]
6.Attack Of The Demon [5:37]
7.Sacrifice [11:10]
 
Całkowity czas: 43:44
skład:
Kip Trevor - śpiew
Jim Gannon - gitary
Clive Jones - flet, saksofon, klarnet
Bob Bond - gitara basowa
Clive Box - bębny
Zoot Taylor - instrumenty klawiszowe
Album w ocenie czytelników:
Oceń album:

Pokaż szczegóły oceny
Beznadziejny album, nie da się go nawet wysłuchać.
,0
Istnieją gorsze, ale i przez ten ciężko przebrnąć do końca.
,0
Album słaby, nie broni się jako całość.
,1
Nieco poniżej przeciętnej, dla wielbicieli gatunku.
,0
Album jakich wiele, poprawny.
,0
Dobra, godna uwagi produkcja.
,0
Więcej niż dobry, zasługujący na uwagę album.
,0
Bardzo dobra pozycja, mocno polecana.
,4
Absolutnie wspaniały i porywający album.
,10
Arcydzieło.
,10

Łącznie 25, ocena: Absolutnie wspaniały i porywający album.
 
 
Ocena: 8++ Arcydzieło.
02.07.2016
(Recenzent)

Black Widow — Sacrifice

Diabeł i inne złe duchy zostały przez Boga stworzone jako dobre z natury, ale same siebie zrobiły złymi [IV Sobór Laterański]

Historia Black Widow jest nieco ironiczna. Typowani jako konkurencja dla Black Sabbath takową jednak nie byli, gdyż jedyne co oba zespołu łączyło to lansowanie się z okultyzmem i ten sam pierwszy człon nazwy. Muzycznie formacje były od siebie bardziej odlełge niż Arkytka i Antarktyda, tudzież Pepe i zasady piłkarskiego fair play. Jednak to sztuczne pompowanie balonika porównań wyszedł Czarnej Wdowie na tyle dobrze, że album „Sacrifice” odniósł umiarkowany, aczkolwiek zauważalny sukces (32. miejsce na listach sprzedaży) natomiast w momencie gdy zespół postanowił zerwać z mrocznym image’em momentalnie przepadł. Jednakże ze względu na wspomniane wydawnictwo, warto o tej kapeli z Leicester pamiętać.

Szatan w ciemności łowi, jest to nocne zwierzę.  Chroń się przed nim w światło, tam cię nie dostrzeże [Adam Mickiewicz]

Zaczęło się o niespecjalnie wyrazistego zespołu Pesky Gee!, który był dla Black Widow taką samą przymiarką jak Giles, Giles & Fripp dla King Crimson, czy Simon Dupree and the Big Sound dla Gentle Giant. Jendakże jak im podobni również i Pesky Gee! doczekało się płyty (nagranej dla Pye Records), potem nastąpiło jendak muzyczne przebranżowienie. Na tyle umiejętne, że wprawdzie „Sacrifice” może nie do końca można postawić obok debiutu Karmazynowego Króla, ale obok panteonu tych Wielkich (choć w tym wypadku bardziej niż zapomnianych) już na pewno.

Bóg dał nam życie, ale rządzi światem diabeł [Carlos Ruiz Zafón]

Płyta może i brzmi mrocznie, ale zupełnie nie ciężko. Ciężkie sabbathowe riffy i skrzykliwy wokal Ozzy’ego zastąpiony został folkowymi brzmieniami przepełnionymi partiami fletu, gitary akustycznej, czy też organów oraz dość stonowanym (poza kilkoma wyjątkami) wokalem Kipa Trevora.

- Niech mnie diabli porwą!

– Niech diabli porwą? To się da zrobić… [Michaił Bułhakow]

„In Ancient Days” to nieco flodyowy (saucerful of secret-owy) wstęp, pozornie koślawy rytm bębnów i sennie snujący się saksofon. „Way To Power” to taka quasi-ballada; jest spokojne tempo, tu i ówdzie pojawiają się chórki rodem z The Moody Blues jednak kilka zmian tempa przeplatających się poprzez cały utwór zmieniają zupełnie charakter kompozycji. „Come To The Sabbat” to osobna historia. Ten - rzec można - flagowy utwór z katalogu Black Widow to istny majstersztyk. Brzmiące jak zawodzenie czarownic śpiewy we wstępie, niemal biesiadne brzmienie i te demoniczne i rytmicznie wykrzykiwanie „come to the sabbat, satan’s there!” mające się nijak do folkowej otoczki całości jest przecudnym przykładem syntezy skrajności. „Conjuration” prowadzony jest przez fajne brzmienie bębnów kojarzące się z jakimś rytualnym tańcem. „Seduction” ma miły senny rytm, nieco prześmiewcze dęciaki i równie wyluzowane przejście gdzieś w środku kompozycji. „Attack Of The Demon” mimo, że dość jednostajnie prowadzony ma jednak ciekawe zaaranżowany refren. Utwór tytułowy natomiast to istna (folkowa) jadka; rozpędzony i epicki ponad 10-minutowy to i szaleńcze tempo i wesoła partia fletu i mocny śpiew Trevora o popisach muzyków w dalszej – instrumentalnej – części kompozycji nie wspominawszy; bryluje tutaj zarówno i świetne solo fletu jak i organów Hammonda.

Tęcza jest mostem prowadzącym z ziemi do nieba. Rozpadnie się na kawałki, gdy będzie się zbliżać koniec świata i diabeł przejedzie nią konno [Arturo Pérez-Reverte]

Debiutancki produkt ekpiy Jima Gannona (gdyż to on jest twórcą całości materiału) jest dla mnie jedną z najlepszych płyt wszechczasów; ciekawą, na swój sposób innowacyjną (gdyż takiej fuzji folku i okultystycznej tematyki nikt przedtem ani potem nawet próbował dokonać) i przede wszystkim wypełnioną rewelacyjnymi kompozycjami (bez słabego numeru) do tego po mistrzowsku odegranymi.

Cudo!

Złego diabli nie wezmą [przysłowie]

 
Słuchaj nas na Spotify
ArtRock.pl RSS
Mgławica Kalifornia - IC1499 by Naczelny
© Copyright 1997 - 2024 - ArtRock.pl. Wszelkie prawa zastrzeżone.