Threshold — March Of Progress

Dla mnie Threshold już nigdy nie będzie taki, jak ze zmarłym niedawno wokalistą "Mac" McDermottem (ehh, to już ponad 2 lata...). Uważam, że swój szczyt osiągnęli na "Subsurface" i "Dead Reckoning", kiedy to zaprezentowali muzykę daleko w tyle zostawiającą inne tuzy progresywnego metalu, z Dream Theater na czele. Świetne brzmienie, pomysły na ciekawe utwory, wirtuozeria instrumentalna nie popadająca w śmieszność, no i głos - pełen energii, pasji, męskiego kopa, a zaraz liryczny, delikatny, autentycznie wzruszający. Po prostu niepodrabialny. Wokal Wilsona do tego oblicza Threshold (tzn. oblicza, które pokochałem) mi po prostu nie pasuje. Tak jak Mac dodawał agresji i zadziorności muzyce Threshold, tak Damien nieco ją rozmiękcza i zwalnia (inna barwa), choć oczywiście beztalenciem nie można go nazwać. Ot, solidny wyrobnik pozbawiony męskiej szorstkości w głosie, z ciągotami do teatralnego vibrato i prób wyciągania często nieosiągalnych dla niego rejestrów (głównie podczas koncertów). Z tych dwóch powodów (śmierć Maca, ambiwalentne uczucia do Wilsona) nie czekałem jakoś specjalnie na nowy album, wiedząc zarazem że w warstwie instrumentalnej ponownie będzie solidnie i na dość wysokim poziomie.

 

Byłem jednak zaskoczony, że materiał na "March of Progress" muzycznie jest aż tak blisko poprzedniczek. Być może nie ma tu tyle hitów, a utwory są po prostu mniej ciekawie skonstruowane (szczególnie jeśli chodzi o riffy i refreny), ale całość brzmi znowu doskonale i słucha się tego z przyjemnością. Szczególnie instrumentalne fragmenty dodają płycie odpowiedniego rozpędu. "Ashes", czyli pierwszy utwór na "March of Progress", jest na to najlepszym przykładem. Riffy i refren żywcem wyjęte z ostatnich płyt, wystarczyłoby wstawić partie Maca i utwór mógłby wylądować na "Subsurface". Kolejne utwory to przeplatanka tych dobrych ("Staring at the Sun", "Liberty,Complacency,Dependency", "The Rubicon", "Divinity") i tych "nothing special" ("Return Of The Thought Police", "Colophone", "The Hours", "That's why we come"). Tradycyjnie najbardziej podoba mi się sekcja rytmiczna, a zwłaszcza gra Johanne James'a. Z drugiej strony trochę za dużo na tym albumie klawiszy, nie wszystkie motywy do końca pasują do struktury utworu, są dodane nieco na siłę albo brzmią nieco irytująco (zbyt jaskrawo i jarmarcznie). O wokalu wspomniałem już wcześniej - Wilsona nie lubię i dalej mnie nie przekonuje. Tylko tyle i aż tyle.

 

Solidny album Threshów, pokazali że mimo końca pewnej ery i utraty ważnego członka zespołu mają się nieźle i są szanse na dalszy rozwój ich twórczości. Nie ukrywam jednak, że o wiele częściej będę wracał do okresu 2001-2007 niż do tej płyty.