Defying to młoda, progresywna formacja wywodząca się z Olsztyna, która nie miała jeszcze okazji zaistnieć w świadomości szerszego grona odbiorców, chociaż wyraźnie do tego aspiruje. Warto postawić sobie pytanie, czy za chęciami idą również muzyczne atuty i możliwości. Aktualnie zespół stara się przekonać do swojej twórczości za sprawą koncertów i nowego materiału demo zatytułowanego Portraits.

Portraits to cztery kompozycje o łącznym czasie trwania nieznacznie przekraczającym dwadzieścia jeden minut. Materiał otwiera utwór tytułowy, który stanowi nawiązanie do jednej z bardziej popularnych strasznych historii znanych powszechnie jako creepypasty. Pewien zmęczony człowiek postanowił spędzić noc w chatce, na którą natknął się w lesie. Nie spał jednak najlepiej, bo z wiszących na ścianie obrazów wpatrywały się w niego przeraźliwe gęby. Rankiem okazało się, że we wspomnianej chatce nie było obrazów, ale za to nie brakowało tam okien. Brrr...! Jak podkreśla sam zespół – ich głównym założenie jest stworzenie wyjątkowej atmosfery, pełnej melancholii, niepokoju, grozy i mocnego, metalowego uderzenia. Koncept pasuje do tych słów idealnie, muzyka nieco mniej.

Pierwsza kompozycja rozpoczyna się od etnicznego bębniarskiego wprowadzenia, zaraz po nim spada na nas ściana dźwięków, która z czasem ustępuje miejsca melodii. Melodia lubi się plątać, a rytm łamać, co jest typowym rozwiązaniem dla muzyki progresywnej. Stopień kompozycyjnego poplątania i udziwnienia jest satysfakcjonujący, podobnie jak zasób środków stosowanych dla urozmaicenia linii wokalnych. Chociaż trzeba mocno podkreślić, że barwa głosu wokalisty należy do tych, z którymi trzeba się osłuchać, co początkowo może wydawać się sporym wyzwaniem. Zresztą dla mnie w dalszym ciągu pozostaje to kłopotliwą kwestią. Nie jest to problemem w przypadku drugiego utworu, bowiem In her eyes to kompozycja instrumentalna. Nieco zaskakujące było umieszczenie jej na drugim miejscu, bo idealnie pasowałaby na intro do tego materiału. Oprócz wspomnianych utworów na krążku znalazły się również Mismatch i Predition. W tym pierwszym z nich zwraca uwagę przede wszystkim ciekawie rozłożona i poprowadzona partia gitary prowadzącej oraz bardzo energetyczna końcówka, w której warto podkreślić rolę perkusji. Kolejne dobre oblicze tego instrumentu można usłyszeć w drugiej z wymienionych kompozycji, tam daje się też odczuć nutka podkreślanego przez zespół klimatu i tajemnicy.

Jestem niezwykle ciekawy, jak zabrzmiałby materiał z Portraits, gdyby zapewnić Defying lepsze warunki do uzewnętrzniania brzmiącej w nich muzyki. Zdaje się, że wtedy można byłoby chłonąć ich produkcje bez usilnego ignorowania widocznych i słyszalnych ograniczeń. W ich działalności da się dostrzec potencjał, jednak istnieje mnóstwo zespołów o podobnych możliwościach, którym udało się pokazać nieco więcej. Defying pozostaje życzyć wytrwałości, bezczelności i szaleństwa, wszak pomysły już mają.