Susanna and The Magical Orchestra — Melody Mountain
wydawnictwo:
Runegrammofon 2006
1. Hallelujah /2. It’s a Long Way To The Top /3.These Days /4. Conditions of The Heart /5.Love will Tear Us apart/ 6. Crazy, Crazy Nights /7.Don’t Think Twice, It’s all right /8.It’s raining today /9. Enjoy The Silence /10. Fotheringay
Całkowity czas: 42:47
skład:
Susanna Karolina Wallumrød– voc/ Morten Qvenild- keyboards, acoustic piano, synthesizers, church organ
Susanna Karolina Wallumrød– voc/ Morten Qvenild- keyboards, acoustic piano, synthesizers, church organ
Beznadziejny album, nie da się go
nawet wysłuchać.
★★★★★★★★★★,0
★★★★★★★★★★,0
Istnieją gorsze, ale i przez ten ciężko przebrnąć do końca.
★★★★★★★★★★,0
★★★★★★★★★★,0
Album słaby, nie broni się jako całość.
★★★★★★★★★★,0
★★★★★★★★★★,0
Nieco poniżej przeciętnej, dla wielbicieli gatunku.
★★★★★★★★★★,0
★★★★★★★★★★,0
Album jakich wiele, poprawny.
★★★★★★★★★★,0
★★★★★★★★★★,0
Dobra, godna uwagi produkcja.
★★★★★★★★★★,0
★★★★★★★★★★,0
Więcej niż dobry, zasługujący na uwagę album.
★★★★★★★★★★,2
★★★★★★★★★★,2
Bardzo dobra pozycja, mocno polecana.
★★★★★★★★★★,2
★★★★★★★★★★,2
Absolutnie wspaniały i porywający album.
★★★★★★★★★★,0
★★★★★★★★★★,0
Arcydzieło.
★★★★★★★★★★,0
★★★★★★★★★★,0
Łącznie 4, ocena: Bardzo dobra pozycja, mocno polecana.
Najchętniej czytani
Recenzja nadesłana przez czytelnika.
★★★★★★★★★★
Ocena:
8 Bardzo dobra pozycja, mocno polecana.
13.01.2007
(Gość)
Susanna and The Magical Orchestra — Melody Mountain
Warszawa, 13 stycznia 2007 (sobota)
Za oknem ściana deszczu, wiatr hula w przewodach kominowych. Jest bardzo nijako, zimno, nieprzyjemnie. Piękna zima, nie ma co! Nic, tylko pić do lustra, zasłuchiwać się w myśli i spędzić weekend przed telewizorem (lustracja, molestowanie dzieci, skoki narciarskie etc), jedząc pączki lub inne wysokokaloryczne paskudztwo. Nie, taka opcja mi nie odpowiada!
Zakutana w gruby sweter, z niechcianym prezentem na stopach (przecież prosiłam, by mi nie dawać pod choinkę papci-piesków), z dzbankiem doprawionej imbirem herbaty zasiadłam do laptopa. Postanowiłam podzielić się z wami, drodzy Czytelnicy, swoimi odczuciami na temat Magicznej Zuzanny, złośliwej Zuzy, eterycznej, zakochanej Zuzki.
Duet Wallumrød & Qvenild pochodzi z Norwegii, a jak wiadomo w Norwegii jest zimno i bardzo specyficznie. Nie żebym negowała piękno norweskich fjordów, cudownych krajobrazów. Po prostu „przenikliwy smutek” wpisany jest chyba w kulturę narodową Norwegów (i Skandynawów).
Melody Mountain poznałam przypadkiem. Ot, otrzymałam linka na pewien bardzo popularny serwis społecznościowy. I tak się zaczęło. Znając zaledwie jeden utwór (o którym poniżej) postanowiłam zamówić album. Odebrałam z poczty przesyłkę. Rozpakowałam w biegu. Porzuciłam graty, laptopa, zakupy. I włączyłam. Od tygodnia nie wypuszczam z odtwarzacza. W kąt odrzuciłam nowy Blackfield, nie czekam już na najnowsze Pain Of Salvation.
Melody Mountain to album z coverami. Różnorodność utworów zawartych na płycie jest powalająca i może świadczyć zarówno o poczuciu humoru duetu, jak i o skali muzycznych zainteresowań. Nie jest to album „z kluczem”, przesłaniem. Utwory pozornie nie pasują do siebie. Co można powiedzieć o albumie, na którym sąsiadują z sobą Hallelujah Cohena i Crazy, Crazy Nights Kiss? Wspólny mianownik? Głos, klawisze i atmosfera dogłębnego smutku. Zauroczyłam się tą konwencją od pierwszej chwili. Norweski duet nie poszedł w ślady francuskiego Nouvelle Vague (znane i lubiane utwory w stylu bossa-novy) – zaproponował coś więcej.
Rozpoczynające album Cohenowskie Hallelujah wbija w fotel. Nie, to nie jest genialna wersja znanego wszystkim utworu. Ta interpretacja jest JEDYNA W SWOIM RODZAJU. Leniwe, płynące dźwięki i górujący nad tym wszystkim anielski i krystalicznie czysty głos panny Wallumrød. Muzycznie mniej to Cohena, więcej nieszczęsnego Buckleya z czasów Grace. Następnie na warsztat muzycy wzięli utwór „ace/piorun/dece” - It’s a Long Way To The Top. Znakomity wybór – wydawać by się mogło, że konwencja 3 akordów, za które kochamy Angusa i spółkę, będzie nie do przejścia dla muzyków orkiestry. Błąd w myśleniu! Klawesynowe wtręty, „rozciągnięte” dźwięki, posępna atmosfera i głos Susanny nadają temu utworowi nowe oblicze. Pomimo nie wykorzystania tradycyjnego rockowego instrumentarium utwór brzmi po prostu BARDZO CIĘŻKO! Myślę, że AC/DC nie miałoby nic przeciwko takim interpretacjom. Utwór pana Nelsona (kiedyś Symbol, obecnie Prince) również został podany z klasą. Chylę czoła. Zawsze lubiłam Prince’a.
Przyszedł czas na zaprezentowanie utworu, od którego wszystko się zaczęło.
Za oknem ściana deszczu, wiatr hula w przewodach kominowych. Jest bardzo nijako, zimno, nieprzyjemnie. Piękna zima, nie ma co! Nic, tylko pić do lustra, zasłuchiwać się w myśli i spędzić weekend przed telewizorem (lustracja, molestowanie dzieci, skoki narciarskie etc), jedząc pączki lub inne wysokokaloryczne paskudztwo. Nie, taka opcja mi nie odpowiada!
Zakutana w gruby sweter, z niechcianym prezentem na stopach (przecież prosiłam, by mi nie dawać pod choinkę papci-piesków), z dzbankiem doprawionej imbirem herbaty zasiadłam do laptopa. Postanowiłam podzielić się z wami, drodzy Czytelnicy, swoimi odczuciami na temat Magicznej Zuzanny, złośliwej Zuzy, eterycznej, zakochanej Zuzki.
Duet Wallumrød & Qvenild pochodzi z Norwegii, a jak wiadomo w Norwegii jest zimno i bardzo specyficznie. Nie żebym negowała piękno norweskich fjordów, cudownych krajobrazów. Po prostu „przenikliwy smutek” wpisany jest chyba w kulturę narodową Norwegów (i Skandynawów).
Melody Mountain poznałam przypadkiem. Ot, otrzymałam linka na pewien bardzo popularny serwis społecznościowy. I tak się zaczęło. Znając zaledwie jeden utwór (o którym poniżej) postanowiłam zamówić album. Odebrałam z poczty przesyłkę. Rozpakowałam w biegu. Porzuciłam graty, laptopa, zakupy. I włączyłam. Od tygodnia nie wypuszczam z odtwarzacza. W kąt odrzuciłam nowy Blackfield, nie czekam już na najnowsze Pain Of Salvation.
Melody Mountain to album z coverami. Różnorodność utworów zawartych na płycie jest powalająca i może świadczyć zarówno o poczuciu humoru duetu, jak i o skali muzycznych zainteresowań. Nie jest to album „z kluczem”, przesłaniem. Utwory pozornie nie pasują do siebie. Co można powiedzieć o albumie, na którym sąsiadują z sobą Hallelujah Cohena i Crazy, Crazy Nights Kiss? Wspólny mianownik? Głos, klawisze i atmosfera dogłębnego smutku. Zauroczyłam się tą konwencją od pierwszej chwili. Norweski duet nie poszedł w ślady francuskiego Nouvelle Vague (znane i lubiane utwory w stylu bossa-novy) – zaproponował coś więcej.
There`s a blaze of light, In every word
It doesn`t matter which you heard,
The holy or the broken Hallelujah
It doesn`t matter which you heard,
The holy or the broken Hallelujah
Rozpoczynające album Cohenowskie Hallelujah wbija w fotel. Nie, to nie jest genialna wersja znanego wszystkim utworu. Ta interpretacja jest JEDYNA W SWOIM RODZAJU. Leniwe, płynące dźwięki i górujący nad tym wszystkim anielski i krystalicznie czysty głos panny Wallumrød. Muzycznie mniej to Cohena, więcej nieszczęsnego Buckleya z czasów Grace. Następnie na warsztat muzycy wzięli utwór „ace/piorun/dece” - It’s a Long Way To The Top. Znakomity wybór – wydawać by się mogło, że konwencja 3 akordów, za które kochamy Angusa i spółkę, będzie nie do przejścia dla muzyków orkiestry. Błąd w myśleniu! Klawesynowe wtręty, „rozciągnięte” dźwięki, posępna atmosfera i głos Susanny nadają temu utworowi nowe oblicze. Pomimo nie wykorzystania tradycyjnego rockowego instrumentarium utwór brzmi po prostu BARDZO CIĘŻKO! Myślę, że AC/DC nie miałoby nic przeciwko takim interpretacjom. Utwór pana Nelsona (kiedyś Symbol, obecnie Prince) również został podany z klasą. Chylę czoła. Zawsze lubiłam Prince’a.
Przyszedł czas na zaprezentowanie utworu, od którego wszystko się zaczęło.
© Copyright 1997 - 2024 - ArtRock.pl. Wszelkie prawa zastrzeżone.