Fisz Emade — Piątek 13

Od 1998 roku w Walii działał zespół Jeff Killed John i parał się graniem coverów Metalliki i Nirvany. Po odejściu basisty, band przerodził się w Bullet For My Valentine, a już po drugim koncercie młodzieńcy podpisali kontrakt z Roadrunnerem. W 2005 ukazał się debiutancki album „The Poison” i nastąpiła eksplozja. Zahuczały listy przebojów, posypały się nagrody i nominacje, rozpoczęły się trasy. Warto więc przyjrzeć się albumowi „The Poison”...

Debiut młodych Walijczyków to metal core ubarwiony thrashową techniką i ciężarem, punkowym brudem, deathowym zacięciem i miejscami nawet popową chwytliwością. Tak więc usłyszymy tu zarówno Metallikę, Machine Head, Green Day, jak i Linkin Park oraz typowo zbuntowane „brit rockowe” granie z list przebojów. „The Poison” zaczyna się co prawda spokojnym intrem z gościnnym udziałem muzyków fińskiego zespołu Apocalyptica, które jest najjaśniejszym punktem wydawnictwa, ale nie dajcie się zwieść delikatnemu brzmieniu... Sielankę przerywa krzyk wokalisty i otrzymujemy serię rozwrzeszczanych utworów. Są bardzo energiczne, wpadają w ucho, nóżka sama przytupuje, a na koncertach zapewne pod sceną sypią się kłaki. Solówki robią wrażenie, nie stroni też band od igraszek z podwójną stopą, riffy są masywne i ostre jak brzytwa. Słychać, że chłopcy technicznie są o wiele bardziej zawansowani, niż wielu starych metalowych wyjadaczy. Nie zapominają jednak młodzieńcy z Bullet For My Valentine o dobrych melodiach, przez co materiał przyswaja się całkiem strawnie. Jednak „The Poison” popada w schematy. Tak grało już multum młodych kapel. Być może Walijczycy nie zauważyli, że zasada „brutalna zwrotka i czysto śpiewany refren” jest już mocno wyświechtana. Ta schematyczność w połączeniu z intensywnością płyty i brakiem zróżnicowania sprawia, że ostatnie minuty płyty mogą już lekko męczyć. Jest w kompozycjach też sporo dziecinności, ale miejmy nadzieję, że to przejdzie z czasem...

Warto wspomnieć, że chłopcy z Bullet For My Valentine otwarcie ubóstwiają Metallikę, przyznają, że chcą być równie wielcy jak ekipa Ulricha. Choć krążek „The Poison” jest dobry, pełen młodzieńczej werwy, słucha się go przyjemnie, ale bez przesady... trochę pokory i samokrytyki!