Fisz Emade — Piątek 13

Minął już ponad rok od feralnego 13.10.2006 (piątek), a ja nadal nie potrafię do końca przekonać się do tego albumu. Po wieloletniej serii doskonałych wręcz krążków młodego duetu braci Waglewskich (Fisz-Emade), jeszcze przed premierą "Piątku, 13" modliłem się, aby nic nie zmieniali w swoim muzycznym obliczu. Zabawne, bo zazwyczaj chcemy inaczej - aby zespoły odkrywały coraz to nowsze lądy. Poprzednie albumy Fisza (oraz solowe Emade) niszczyły obiekty w pięknym stylu, dlatego ja żadnej drastycznej zmiany nie oczekiwałem. Druga sprawa, że Panowie nigdy poniżej pewnego poziomu nie schodzą, a ich talent, wyobraźnia i warsztat mogą być gwarantem najwyższej jakości każdego produktu sygnowanego nazwiskiem Waglewski (co zresztą później się potwierdziło - "Piątek, 13" otrzymał Fryderyka za Najlepszy album Hip-hopowy).


Niestety, jak już wspomniałem na początku, mam osobiście ciągle pewne opory i wątpliwości aby pokochać ten krążek i postawić go na równi z poprzednimi. Materiał to swoisty powrót do przeszłości - do hip hopowych początków, pozbawionych jazzowo-chilloutowych naleciałości. "Piątek 13" jest zbiorem 13 surowych, konkretnych i bardzo bezpośrednich kawałków - bez zbędnych wstępów, ozdobników, czy instrumentalnych popisów (choć Emade jak zwykle pokazuje klasę - jego podkłady są dynamiczne, intrygujące a czasami wręcz złowrogie). Fisz trzyma mocno w garści mikrofon i przez całą płytę nie ma zamiaru go wypuścić. Teksty, choć ciekawe i jak zwykle będące odpowiedzią na społeczną głupotę, występują w ilości olbrzymiej, a lawina słów jaką zasypuje nas raper nie pozwala choćby na odrobinę odpoczynku. Osobiście, musiałem być skoncentrowany na 100% przez całe 57 minut, aby wysłuchać z uwagą wszystkich opowieści. Tempo tego krążka jest naprawdę ostre. Czego konkretnie dotyczą teksty tradycyjnie nie zdradzę, bo to najlepsza zabawa doceniać samemu zdolności i wyobraźnię Fisza. Dodam jedynie, że to chyba najlepszy album jeżeli chodzi o zabawę językiem, gry słowne, skojarzenia, rymy itp.

Podsumowując, "Piątek 13" jest na pewno produkcją śmiałą, dynamiczną, wręcz bezkompromisową i ostrą. Zawiera prawie 60 minut bardzo dobrego, surowego i dość mocno skondensowanego hip-hopu (oczywiście mówimy tu o hip-hopie w stylu braci W., mającym coś do zaproponowania, a nie o zwykłym sratatata). Płyta (na szczęście) została zauważona i doceniona nie tylko przez fanów, ale także przez szczersze grono wszelkiej maści krytyków muzycznych. Ja, jako oddany bezgranicznie tej marce słuchacz, nie znalazłem na "pechowym dniu" tyle magii, ile na poprzednich albumach. Najprawdopodobniej dlatego, że Fisz zaprezentował trochę inny muzyczny (i liryczny) wizerunek, do którego do dziś nie jestem w stanie się do końca przekonać.