Dziesięć długich lat minęło od chwili, gdy krakowska formacja Albion wydała swój pierwszy album zatytułowany po prostu „Albion”. Później zdarzenia poukładały się w taki sposób, że zespół praktycznie zniknął ze sceny. Nie na zawsze… We wrześniu 2005 roku ukazał się zbiór nowych nagrań Katarzyny Sobkowicz - Malec, Jerzego Antczaka, Pawła Koniecznego, Krzysztofa Malca i Rafała Paszcza. Płytę zatytułowano „Wabiąc cienie”.

Wypełnia ją 7 kompozycji nawiązujących do najlepszych prog-rockowych czasów. Muzyka Albion to przede wszystkim mnóstwo delikatnych, pastelowych melodii, nie brakuje też zgrabnych gitarowych solówek. Nie ma na tym krążku przełomowych eksperymentów, czy też niesamowitych dźwiękowych odkryć. Jest za to niecała godzinka bardzo dobrze zagranej, wyważonej i interesującej muzyki, znakomicie nadającej się do tego, by spędzić z nią przynajmniej kilka długich jesienno-zimowych wieczorów. Kto szuka dźwięków łagodnych i uspokajających, które jednocześnie nie usypiają, powinien sięgnąć po opisywany krążek.

Absolutnym numerem 1 płyty jest, ponad 11-minutowa, instrumentalna suita Bieg po tęczy. Bardzo miło słucha się tego dialogu klawiszowych pasaży z gitarą, niezwykle sympatycznie brzmi wpleciony w niego niewinny głosik niemowlęcia. Na koniec nieśmiała, ale gustowna dawka elektronicznych taktów. Wielbiciele Mike’a Oldfielda, Pink Floyd a może nawet J.M. Jarre’a powinni być usatysfakcjonowani tą kompozycją.

Wyróżnić chciałbym również dwie następne kompozycje: Yuppie oraz Inny. Tym razem mamy już przyjemność słuchania ładnego głosu (czasem przypominającego wokal E. Derkowskiej) Katarzyny Sobkowicz – Malec. Drugi z wymienionych utworów, a w zasadzie to jego tekst, przywołuje mi nieustannie balladę „Majster bieda” wykonywaną przez zespół Wolna Grupa Bukowina. Trochę inna muzyka, ale jednak chyba podobna wrażliwość.

A propos tekstów, to ich autorowi - (z wyjątkiem kompozycji Szary autorstwa Pawła Koniecznego) Jerzemu Antczakowi należy się uznanie. Coraz rzadziej mamy przyjemność obcować z interesującymi dźwiękami w towarzystwie zgrabnych polskich słów…

„Wabiąc cienie” to niewątpliwie udany powrót Albion. Płyta jest przemyślana i bardzo spójna. Album jest, mówiąc żartobliwie, „nie krótki, nie długi, lecz w sam raz” – nie ma tu wypełniaczy, każda piosenka znajduje się na swoim właściwym miejscu.

Czuć, że krakowianie grają właśnie taką muzykę, jaką cenią sobie najbardziej. Myślę, że warto poświęcić trochę czasu, aby przekonać się jak im to wychodzi. Mam też nadzieję, że na następne dźwięki spod Wawelu będziemy czekać trochę krócej niż dekadę…

Siódemka i wielki plus.