Pajak, Marcin — Space Travel

To już drugi koncertowy album Marcina Pająka, którego muzyczną drogę śledzimy na naszych łamach od lat. Ten pierwszy, zatytułowany Last Day in Poland, ukazał się prawie pięć lat temu i dokumentował występ muzyka i jego zespołu w Centrum Kultury MOKSiR w Chrzanowie z 15 maja 2021 roku. To był nieco „pandemiczny koncert”, charakterystyczny dla tamtych czasów, bez publiczności i jej reakcji. A jednak niezwykle udany, bo pokazywał najlepszy moim zdaniem album Pająka z bardziej organicznej i naturalnej strony.

Po przesłuchaniu najnowszego wydawnictwa muzyka muszę chyba stwierdzić, że moje ulubione jego płyty to właśnie koncertówki! Ale do rzeczy. Artysta od lat nagrywa albumy koncepcyjne i taki też po części charakter mają płyty nagrywane na żywo. Last Day in Poland prezentował w żywej odsłonie album Last Day, tu muzyk zdecydował się na pokazanie wersji „live” płyty In The Space. Stąd nieprzypadkowy tytuł, wszak album opowiada o wyprawie w kosmiczną przestrzeń, w ramach której główny bohater poszukuje dla siebie nowego miejsca. Przez to „kosmiczna” szata graficzna całego, bardzo zgrabnie wydanego digipacka, w którym znajdziemy koncertowe zdjęcie każdego muzyka wpisane w kosmiczno-gwiezdny entourage, nie powinna dziwić.

Muzyk nie zdecydował się jednak na prezentację całego ostatniego krążka wybierając zeń osiem z jedenastu kompozycji. Dokooptowal do nich cztery numery z poprzedniej płyty The Maze, które nigdy nie zostały zapisane w koncertowych wersjach, i wplótł je tak w całość, aby tworzyły spójną, muzyczną narrację.

Prezentowany tu 75-minutowy koncert zapisano 20 października 2024 roku w warszawskim Domu Kultury Kadr i sporym jego smaczkiem było to (i jest na tej płycie), że na scenie pojawiło się aż trzech muzyków, którzy nie grali na płycie In The Space – gitarzysta Paweł Okła „Oko” z Hook, perkusista Bartek Adamczyk (również Hook), który zagrał partie Nicka Schlesingera oraz saksofonista Szymon Tarka, który zastąpił Wiktora Świerczka. I już chociażby to nadało temu materiałowi lekkiej odmienności i świeżości. Szczególnie jeśli chodzi o saksofonowe formy, których jest tu mnóstwo.

Po reakcjach publiczności słychać, że był to raczej kameralny koncert. I z płyty słucha się go naprawdę pięknie. Fajne brzmienie z koncertowym powiewem i przestrzenią, mnóstwo solowych tyrad gitarowych, klawiszowych czy saksofonowych, jak zwykle u Pająka wyraziście słyszalna sekcja rytmiczna i dużo dobrej, czasami melancholijnej melodyki. To głównie rzecz dla miłośników progresywnej formy spod znaku Floydów, choć każdy fan dobrego, inteligentnego grania coś tu dla siebie znajdzie. Nie będę wyróżniać znanych ze studyjnych płyt kompozycji, posłuchajcie jednak, jak pięknie kończą panowie tę płytę wraz z New Begining. Z pewnością będziecie chcieli odtworzyć ten koncert od początku.