Down with the Gypsies — Kassiopeia

W życiu bym nie trafiła na ten zespół, gdyby nie wzmianka o ich debiutanckiej płycie w jednym 
z magazynów muzycznych. Anons był króciutki, ale zmieściło się w nim i przykuwające uwagę zdjęcie, i porównanie do Breakoutu (!), oraz informacja, że wśród instrumentów używanych przez Down with the Gypsies znajduje się flet. Większej zachęty nie potrzebowałam.

 

Jako miejsce swojego stałego pobytu zespół podaje dwie lokalizacje: Austrię oraz Niemcy. Z tych to bowiem państw pochodzi większość członków formacji, jednak jej założycielką (i zdecydowaną liderką) jest Polka – Gaba Wierzbicka. I w tym miejscu od razu zaznaczam pierwszy, duży plus zespołu: pomimo że został on utworzony z dosyć różnorodnej językowo tkanki, to jego członkowie zdecydowali się na pisanie tekstów do utworów w języku angielskim ORAZ w języku polskim.

 

Album „Kassiopeia” otwiera „Intro” – kompozycja z powolnie rozwijającą się melodią, w której 
od razu słyszymy dwa kolejne duże atuty zespołu. Pierwszym z nich jest głos Gaby Wierzbickiej – wysoki, bardzo silny, charyzmatyczny. Drugi atut to wspomniany już flet, który, w porównaniu 
z pozostałym, „książkowym” zestawem instrumentów zespołu rockowego, odpowiada za oryginalne brzmienie Down with the Gypsies. Aranżacja wszystkich utworów, w połączeniu z owym fletem, jest również bardzo ciekawa. Nie mamy tu – na szczęście – schematu zwrotka/refren/zwrotka. Kompozycje mają w sobie coś z ducha improwizacji – teksty utworów, bardzo skromne, 
są niejednokrotnie powtarzane ze zmienną jedynie intonacją, z częstym dodatkiem bądź to wokaliz, bądź swobodnie artykułowanego głosu Gaby. Muzycy mają z pewnością duży talent do tworzenia melodii, jednak przy ich komponowaniu nie popadają w banały – mamy tu i zmienne tempo, 
i postrockowe pejzaże, i – wydawać by się mogło, że improwizowane – swobodne, instrumentalne granie, a w odpowiednich momentach na pierwszy plan wychodzi bajkowy dźwięk fletu. Zdecydowanie najjaśniejszym punktem tego wydawnictwa jest „Ikarus”. Tekst do utworu jest znów dosyć skromny, ale i tak frapujący. Słuchając tej kompozycji nie można oprzeć się wrażeniu, że jest ona naprawdę świetnie poskładana z kilku rozwijających się melodii.

 

Owszem, do kilku rzeczy można by się przyczepić. Ale wydaje mi się, że mając do czynienia 
z debiutem, należy zwrócić uwagę przede wszystkim na pomysł i odnaleźć w tym raczkującym zespole jak najwięcej pozytywów. A pomysł w przypadku Down with the Gypsies jest naprawdę bardzo dobry. Co więcej, jak pokazują nagrania z ich koncertów – na żywo zespół tylko zyskuje.