Inside Again — Songs Of Love & Disaster

Songs Of Love & Disaster to naturalna kontynuacja i zgrabne rozwinięcie pomysłów rozpoczętych na debiutanckim albumie tej warszawskiej formacji. Tym razem w jeszcze bardziej przystępnym i nośnym, niż na End Of The Beginning, opakowaniu. O warstwie tekstowej krążka muzycy napisali, że to dziewięć miłosno - apokaliptycznych historii. I ten literacki kontrast idealnie podkreśla muzyka łącząca w sobie z jednej strony dużo gitarowego, przesterowanego brudu, z drugiej, sporo nowoczesnej, wżerającej się w każdy niemalże takt elektroniki. Warszawianie udanie i odważnie balansują między jednym i drugim pierwiastkiem, stając się coraz ciekawszym zjawiskiem na polskiej scenie.

Niewątpliwą siłą Songs Of Love & Disaster (tytuł ewidentnie nawiązuje do klasycznego albumu Depeche Mode - grupy, której muzyczna stylistyka jest z pewnością jakąś tam inspiracją dla Inside Again) są dobre melodie praktycznie wszystkich numerów. Być może nie uderzają za pierwszym razem, jednak gitarowa agresywność i bardzo emocjonalny, żarliwy i zaangażowany śpiew Deptuły zmieszany z klimatycznymi, klawiszowymi zwolnieniami z czasem nadają kompozycjom melodycznej wyrazistości. Takie są rozpoczynający całość Something More, End Of The Night, czy jeden z najbardziej udanych w zestawie – The Great Collapse. Zdarzają się oczywiście momenty, w których muzycy przenoszą ciężar na jedną, bądź drugą stronę. I tak dla przykładu Nowhere Land jest wręcz industrialny, a w Never Come Here natkniemy się na klasycznie metalowy riff. Po przeciwnej stronie barykady stoi najbardziej „przebojowo – depeszowy”  Anything More Than This rozpoczęty dyskotekowym, elektronicznym beatem (który zresztą nie pojawia się tylko w tej kompozycji). Dla równowagi, w ostatnim Your Lies, Our Truth muzycy oferują naprawdę ładne, klimatyczne tła. Do tego artyści nie epatują dłużyznami. Kompozycje są zwięzłe, a całość trwa niecałe trzy kwadranse.

Udana, poszukująca i całkiem oryginalna rockowa płyta niepoddająca się prostemu szufladkowaniu. Warto wejść w ich lekko odhumanizowany, choć atrakcyjny dla otwartych muzycznych głów świat.