Taylor, Robin — Isle Of Black

Urodzony w 1956 w Kopenhadze (Dania) roku Robin Taylor zajmuje się muzyka od dwunastego roku życia, wtedy to założył swój pierwszy szkolny zespół. Początkowo była to tylko gitara, potem jeszcze doszedł bas i okazyjnie perkusja. Kilka lat później pojawiły się zainteresowania wczesnymi nagraniami Mike Oldfielda czy Mahavishnu Orchestra. We późnych latach siedemdziesiątych ubiegłego wieku rozpoczął pracę radiowca nadając początkowo, w jakości „lo-fi” audycję „Båndbixen”. Zajmował się tym do połowy lat osiemdziesiątych, jednocześnie tworząc własne kompozycje. Do dnia dzisiejszego, jako Robin Taylor, a także w projektach Taylor’s Universe i Taylor’s Free Universe wydał około trzydziestu albumów. Stale współpracuje ze swoimi najlepszymi przyjaciółmi, wymienię tu tylko kilku: Marsfeldt and Mads Hansen (dr), Hugh Steinmetz (tp), Jakob Mygind (s), Karsten Vogel (s), Rasmus Grosell (d

Album solowy Isle Of Black złożony jest z pięciu kompozycji i jednego utworu bonusowego. Całość trwa niespełna trzy kwadranse, ale jest niesamowicie bogata w dźwięki, brzmienia, pomysły. Rozpoczynający go Confession, zaskakuje ciekawą manipulacją głosem, przy użyciu całkiem niezłej elektroniki, oraz minimalistycznymi, lekko dronującymi podkładami instrumentów klawiszowych. Druga część kompozycji to świetny narastający pulsacyjny rytm i ciekawe wejście gitary i organów Hammonda pod koniec utworu. Klamrą spina wszystko zmanipulowany głos. Trochę mi to przypomina węgierski Korai Orom. Następujący po nim Johannesburg daje nam urokliwy nastrój klimatem sięgającym ku… Islandii, (jeśli wiecie, jaki zespół mam na myśli). Pojawia się tu świetny głos Louise Nipper. Choć poza nią mamy tu też mnóstwo interesujących pasaży. Swingers rozpoczyna się znanymi miedzy innymi z Yellow Hedgerow Dreamscape samplowanymi od końca podkładami, ale tylko przez pierwsze dziesięć sekund. Potem dostajemy świetną dawkę swingującego jazzu, zbliżonego do brzmień skandynawskich. Co nie dziwi biorąc pod uwagę duński skład zespołu. Doskonałe solo na saksofonie i świetny podkład fortepianu.

Tytułowy Isle Of Black to ciężki nisko osadzony utwór, mocno wbudowany w klimat psychodelicznego rocka lat siedemdziesiątych (a więc młodości Robina). Dość głośny i nieprzewidywalny utwór ze wspaniałymi przejściami perkusji, niskiej basowej gitary i rozjeżdżającej się arytmicznie melodii. Ale pojawia się tu też wokal Louise i świetny saksofon. Mind Archeology to doskonały utwór osadzony w klimatach Pink Floyd, – choć tylko w zakresie podkładu klawiszowo/perkusyjnego i oczywiście gitary (zbliżonej od Echoes), ale pojawia się tu tez świetna free-jazzowa praca saksofonu, który mnie po prostu rozbroił. Dużo, dużo smutnego Jana Garbarka, ale tez trochę naszego Wojtka Staroniewicza. Miód na uszy.

Na tym płyta się kończy, pozostaje jeszcze bonusowy Izmit. Długi, nisko osadzony, bardzo, bardzo powolny. Przedziwnie zbudowany, z użyciem wariacji głosowych, elektroniki, samlpi, lekko rozstrojonej gitary basowej. Chwilami bardzo rozbudowany, chwilami bardzo, bardzo minimalistyczny.

For maximum effect: Use headphones – and listen loud!