Rush — Snakes & Arrows

Najnowszy, osiemnasty album kanadyjskiego trio Rush jest właśnie o tym. O pasji podróżowania. Szukaniu refleksji oraz religijnych, czy wręcz metafizycznych rozważaniach. Takie trochę w stylu „Dzienników Motocyklowych”. To zdecydowanie album Neala Pearta. On zaproponował koncept i do większości utworów napisał teksty.

Album otwiera całkiem zgrabny i nie przypadkowo wybrany na singla Far Cry. Co z tego, że przyjazny potencjalnemu słuchaczowi Radia Zet. Świetnie się słucha tego utworu w drodze do pracy. Oj tak. Remedium na warszawskie korki. Bardzo motoryczny – aż się chce wrzucić pedał gazu i przywalić maruderowi na skrzyżowaniu. Utwór bardzo charakterystyczny dla Rush. Nieco bezbarwne Armor And Sword mija na szczęście dość szybko. Kolejne utwory Workin\\\' Them Angels oraz The Larger Bowl to jedne z lepszych utworów na albumie. Znakomicie wykoncypowane i zaaranżowane. No i wreszcie Lifeson pokazał lwi pazur (sola gitarowe jedne z lepszych w wykonaniu Alexa). No i te wtręty na banjo w „Aniołach” przypominające troszeczkę R.E.M. Znakomicie pasujące do motocyklowego charakteru utworu. Pozytywne odczucia związane są również z The Langer Bowl. Utwór wpisuję się świetnie w tradycję amerykańskiego (nie kanadyjskiego) grania. Muzyka drogi. Nic tylko słuchać podczas podróży. Co mi się w tym albumie podoba, to harmonie wokalne i zwyczajnie: MUZYKA. Szczerze powiedziawszy, ostatnia produkcja Rush (Vapor Trails) był tych elementów pozbawiona. W przypadku Węży i Strzałek jest sporo tych fajnych chórków i naprawdę bardzo dobrych wokali. A i muzycznie jest znacznie lepiej niż w 2002 roku. Instrumentalne utwory – śmiem zaryzykować stwierdzenie, że jedne z lepszych w całej karierze Rush (The Main Monkey Business – rewelacja – DLA TEGO UTWORU WARTO MIEĆ TEN ALBUM). Cóż, jest też na tym albumie trochę utworów chybionych, nie do końca udanych. I zwyczajnie nudnych (np. Spindrift), ale jako całość Snake & Arrows się broni.

Można zarzucić temu albumowi, że jest mało skontrastowany. Owszem jest jednorodny. Może rzeczywiście nieco monotonny. Ale mnie ta swoista transowość się podoba. I w tym, moim zdaniem należy szukać zalet Snakes & Arrows. Nie jest to najlepsza płyta Kanadyjczyków – bo jednak złoty okres lat 70-tych „se ne vrati” – ale wstydu nie ma. Zdecydowanie lepsza pozycja niż Test For Echo i Vapor Trails. Niestety słabsza niż Counterparts. I może dlatego dla jednych TYLKO, a dla innych AŻ 7.

Sprzedaję samochód. Kupuję motocykl. Moja Pani oczywiście popuka się w czoło i powie: Kochanie, po co ci to? Jak to po co? Pojadę na koncert Rush.