Artwoods, The — Art Gallery

Tak, najpierw wyjaśnię to co oczywiste, Art Wood był starszym bratem znanego z gry w The Rolling Stones, Ronniego. W rzeczywistości, podczas gdy młody Ronnie grał w psychodelicznej grupie Birds, brat Art prowadził The Artwoods, wysoko oceniany rhythm and bluesowy band, który wspiął się na 35 pozycję na liście przebojów z singlem „I Take What I Want” i nagrał kolekcjonerski longplay. „Art Gallery”.

Arthur Wood urodził się 7 lipca 1937 roku w West Drayton, Middlesex, jako najstarszy z trzech braci. Podobnie jak Garfunkel uznał, że pełne imię, które odziedziczył po swoim ojcu jest staroświeckie i skrócił je na Art, co brzmiało bardziej wzniośle. Początki jego muzycznej drogi sięgają 1955 roku gdy po powrocie z wojska zajął się skifflem, wyjeżdżając do Londynu i zakładając swój pierwszy zespół. Gdy rok 1962 nabrał tempa, stał się jednym z wokalistów współtworzących Alexis Korner’s Blues Incorporated. W kolejnym roku poznał Dereka Griffithsa i Jona Lorda a po zwerbowaniu basisty Malcolma Poola i perkusisty Keefa Hartleya założył zespół o nazwie New Art Woods Combo. W niedługim czasie grupa rozwinęła się w jedną z najbardziej szanowanych i niedocenianych grup bluesowych swoich czasów.

A jakie to były czasy?

Cała piątka grała w najbardziej wpływowych miejscach, od „Eel Pie Island” do „Klooks Kleek” w Hampstead, od „Ad-Lib” i „Cromwellian” do rezydencji w „100 Club”. Repertuar opierał się na płynnym ujęciu amerykańskich coverów bluesowych i rockowych. Art łaskawie zabierał młodszego brata Ronniego na koncerty w Harrow „Railway Tavern”, gdzie manager Kit Lambert po raz pierwszy zobaczył The Who oraz do legendarnego „Crawdaddy Club”. Rhythm and blues tworzył swoją siłę i kształtował środowisko młodych, gniewnych Brytyjczyków. Zarodek Rolling Stones, The Yardbirds, Manfreda Manna i Johna Mayalla, fermentował wtedy mocniej, z większym niż kiedykolwiek wcześniej zainteresowaniem. Od klubów takich jak słynny „Marquee” aż po zaplecza regionalnych pubów, akordy Howlin’  Wolfa spierały się wygodnie z riffami Lightnin’  Slima, podczas gdy wielbiciele Charliego Parkera czy Zoota Simsa znaleźli atmosferę na tyle luźną, że mogli wtłoczyć swoje własne style w ten twórczy strumień.

Sekretna historia muzyki tamtych lat, krąży wokół rezonansowego brzmienia organów Hammonda, brzmienia które przybyło z Ameryki dzięki Jimmy Smithowi. Na Wyspach największego komercyjnego przełomu dokonał Georgie Fame, ale równie aktywny był Zoot Money oraz Graham Bond. No i oczywiście organy były istotnym składnikiem brzmienia The Artwoods.

Jon Lord: „Zacząłem grać na organach poprzez słuchanie Jimmy’ego Smitha, potem usłyszałem Grahama Bonda. On był moim mentorem. Uczyłem się od niego”. Z czasem The Artwoods byli silnie wskazani przez prasę muzyczną jako naturalni następcy liderów The Yardbirds i The Animals. Pierwszą firmą, która zaczęła węszyć była Decca Records. Efektem tego było nagranie paru singli, które odniosły spory sukces a także potwierdziły możliwości muzyków. Największą swoją widoczność osiągnęli The Artwoods singlem „I Take What I Want” z katalogu wytwórni Stax, co pokazało, że zespół nie będzie tylko gonił stylu r&b. Tych parę sprzecznych minut czyniło, że zyskiwałeś pewność siebie idąc przez parkiet w klubie do tej dziewczyny, którą obserwowałeś, z całą arogancją, którą posiada niewielu z nas.

Rok 1966 przyniósł ich jedyny długogrający album zatytułowany „Art Gallery”. Ukazuje on, że muzycy byli bardzo sprawni i wiedzieli jakimi ścieżkami podążać. Choć (z perspektywy czasu) błędem wydaje się zamieszczenie na płycie samych coverów, co w porównaniu z innymi kapelami tamtych lat było już zgrzytem. Ale słuchając płyty możemy podziwiać mocny, bezpretensjonalny styl wokalny Arta połączony z właściwą, nieskazitelną osobowością, która trzymała razem zespół. Gitara Dereka gustownie krzykliwa sprzymierzyła się z aktywnym basem Malcolma Poola, a mocno zakorzeniony w jazzie styl Hartleya świetnie pasował do wirtuozerskich ataków Lorda na Hammondzie. Projekt okładki „Art Gallery” zawiera rondo w stylu Mod, nałożone na zdjęcie z próby grupy, co zapewnia jej kultowość. A wyprodukowany przez Mike’a Vernona album ukazuje całą świetność zespołu.

Oto otwierający „Can You Hear Me”, Allena Toussainta, leci wśród  napomnień Arta z grupą dodającą śpiew call and response a mocny riff gitary i basu dobrze kręci do wyzywającej solówki Lorda na organach. Z kolei „Down in the Valley” podaje, że będziemy świetnie się bawić słuchając reszty numerów. Z pewnością na uwagę zwraca „Walk On the Wild Side” wcześniej zagrany przez Jimmy’ego Smitha. Z pewnością wersja ta zwróciła uwagę Lorda, co tutaj możemy z przyjemnością zauważyć. Wszak mamy tu wirtuozerski popis Jona, który od początku istnienia grupy stanowi jej wyróżnik. Zagrany w stylu funk „Be My Lady” jest drugim instrumentalnym kawałkiem dodającym tylko radoścć ze słuchania płyty. Mocny, modowy „Don’t Cry No More” ze swoimi szarpanymi rytmami powraca do techniki call and response znów pozwalając organom grać pierwsze skrzypce. Ale i Art daje tu swój wielki styl. Tak, mamy tu dwanaście klasowych numerów cudzego autorstwa, wykonanych do tego rewelacyjnie.

Ale po wydaniu płyty zaczęło dominować poczucie, że być może swój twórczy szczyt minął ich. Melody Maker sugerował, że „jednym z wielkich mankamentów w dążeniu do sukcesu Artwoods jest fakt, że wszyscy są miłymi facetami i dobrymi muzykami. Gdyby tylko byli paskudni i pozbawieni talentu, trafili by na listy przebojów”. No nie!

No cóż. The Artwoods pozostawili po sobie spuściznę w postaci chłodnego wizerunku Mods a ich archiwum muzyczne wciąż korzystnie wypada w porównaniu z innymi współczesnymi zespołami.

Jon Lord: „To było bardzo w swoim czasie, prawda? Jestem dumny z grania w The Artwoods. To było czterech czy pięciu młodych muzyków szukających czegoś trochę innego i mieliśmy przy tym dużo zabawy. Świetna sprawa”.