Obrasqi — Obiecaj [CDs]

Będzie króciutko, bo to drobny singielek, jednak warto go odnotować. Znana naszym czytelnikom trójmiejska formacja Obrasqi, która w ubiegłym roku zadebiutowała bardzo udanym albumem Dopowiedzenia odkryła kolejną wydawniczą kartę – singiel Obiecaj. Rzecz miała swoją premierę 24 maja tego roku i zapowiada drugą płytę grupy Szepty ciszy, która ma się ukazać 2 września. Materiał ukazał się oczywiście w formie cyfrowej, niemniej otrzymał także swoją fizyczną, limitowaną wersję promocyjną, która trafiła do mediów. A w niej znalazł się 3-calowy (średnica 8 centymetrów) singiel CD, na którym zapisano dwie wersje tytułowej kompozycji: krótszą, niespełna 4-minutową, radiową oraz dwukrotnie dłuższą, albumową. Dysk pomieszczono na „piance” osadzonej na widokówce ze stosownym, czarno-białym zdjęciem tria, krótkim tekstem o grupie oraz kodami QR do stron zespołu.

Muzykę do utworu napisał oczywiście Artur Wolski zaś słowa, Monika Dejk-Ćwikła. Te, jak zwykle zadumane, mające w sobie sporo melancholii, są (cytując artystów): zanurzeniem w marzeniach i płynącą jak woda opowieścią o tęsknocie, prawdzie i wołaniem duszy.

A jak jest z muzyką? Obrasqi są na początku muzycznej drogi i na etapie kształtowania swojego stylu. Ale miło jest, gdy słyszy się pierwszych kilka sekund nowej kompozycji i… poznaje się to ich brzmienie. Gdzieś na początku zapachniało mi oczywiście ulubionym Charonem, tym bardziej że Obiecaj to też utwór mocno przestrzenny, „szeroki”, utrzymany w zwolnionym, nieco snującym się tempie, z jakby zmęczonym wokalem Moniki Dejk-Ćwikły. Wrażenie robi, naturalnie, rozbudowana wersja albumowa, która absolutnie nie jest wydłużonym wariantem „wyciszonego singla”. Jest mocno w stosunku doń przebudowana, rozpoczęta nie tylko szumem morskich fal ale też wybijającymi się odważnymi figurami solowej gitary, których na „radio edit” brakuje. Piosenka narasta emocjami, które budują w dalszej części „brudne” gitarowe tła, mogące dla mnie dalej brnąć w improwizację. Sporo w tym fajnej, przestrzennej i klimatycznej progresji mieszającej brytyjskie Archive z norweskim Airbag. Czuć podskórnie w tym nową jakość, która tylko zaostrza apetyt na ten nowy album.