Gabriel — New Life

Solowy album Gabriela, ale nie tego słynniejszego, Petera. To Gabriel Agudo, urodzony w Buenos Aires argentyński muzyk, kompozytor, producent i wokalista, niegdyś związany z południowoamerykańską formacją Bad Dreams, znany także z projektu Dave'a Kerznera In Continuum, w którym śpiewał, oraz z koncertowej współpracy ze Steve Rothery Band (występował z formacją podczas jej południowoamerykańskiego tournée).

Choć to już artysta niemłody, New Life jest jego solowym debiutem. Ten pierwotnie ukazał się dzięki wsparciu w akcji crowdfundingowej i był dostępny tylko dla jej uczestników. W zeszłym roku dostał jednak… nowe życie. Rzecz bowiem pojawiła się nakładem naszej rodzimej wytwórni Oskar, która ostatnimi czasy dość skutecznie eksploruje południowoamerykańskie kierunki (patrz Flor De Loto).

To klasyczny koncept album. Sam Gabriel napisał we wnętrzu pięknie wydanego digipaku, że New Life to jego duchowa mapa. Prawdziwa szansa na eksplorację najgłębszych rejonów jego duszy, przechodzącej przez różne poziomy sumienia: Wolność, Karmę, Ziemię, Oświecenie, Miłość i Wszechświat. Artysta zresztą w środku książeczki stworzył taką mapę z wyspą na morzu w kształcie ptaka (na nim są naniesione nazwy tych poziomów), który jest dla Gabriela uosobieniem wolności. Nieprzypadkowo dwie wersje kompozycji Free As Bird (jedna - krótsza, ascetyczna, druga – długa i rozbudowana) spinają koncept. 

Jeśli chodzi o samą muzykę, jego muzyczne doświadczenia i zaproszeni tu goście - Steve Rothery z Marillion, Clive Nolan i Jan-Vincent Velazco z Pendragonu, Dave Kerzner z In Continuum – mówią o niej praktycznie wszystko. Tak, to progresywny rock, choć mający swoją wyrazistość i specyfikę. Bo to głównie rock stonowany, melancholijny, niespieszny, jakby oniryczny i czerpiący sporo z muzyki poważnej.  Rozpoczynający całość 7-minutowy Free As Bird jest tak naprawdę nostalgicznie brzmiącą balladą, bez perkusyjnego rytmu, za to z pianinem i smyczkowymi tłami. To wszystko nadaje tej kompozycji wręcz klasycystycznego charakteru. Jej rozbudowana do 18 minut wersja ma już wręcz orkiestrowy charakter. Za te orkiestracje odpowiada Paris Sessions Orchestra, zaś za skrzypcowe figury Hélène Collerette. Te jeszcze dominują w tytułowym New Life, składającym się z dwóch części – pierwszej żywej, rytmicznie połamanej, chwilami wręcz lekko jazzrockowej, drugiej – stonowanej, ozdobionej gitarowym solo Steve’a Rotherego. Także i tutaj usłyszymy klawiszowe partie Clive’a Nolana. Warto przy okazji dodać, że drugą kluczową postacią tego albumu jest René Bosc, współautor muzyki na New Life, odpowiadający też za orkiestracje, bas, klawisze, perkusje oraz piękne partie hiszpańskiej gitary.

To spokojna, przyjemna i ciekawie zaaranżowana muzyka, wszak bez wielkich uniesień i przełomów. Powinna przypaść do gustu miłośnikom stonowanej, bardziej ugładzonej, progresywnej formy.