Jorn — Heavy Rock Radio II - Executing the Classics

Troszkę zapomnieliśmy o Jornie Lande zatrzymując się bodajże na wydanym przez niego w 2013 roku albumie Traveller. Tymczasem Norweg nie zwalnia tempa i od czterech lat co roku serwuje kolejne albumy, choć tylko jeden z nich zawierał zupełnie premierowy materiał (wydany w 2017 roku Life On Death Road). Reszta to koncertówki, kompilacje i płyty z przeróbkami. I taki jest ten najnowszy, wydany w styczniu tego roku, Heavy Rock Radio II: Executing The Classics. Już sama nazwa wskazuje, że mamy do czynienia z pewną kontynuacją. Cztery lata temu Jorn wydał album Heavy Rock Radio z coverami artystów, którzy zainspirowali go w początkach jego kariery. Rozprawił się wówczas między innymi z utworami takich wykonawców jak Kate Bush, Foreigner, Journey, Queen, Eagles, Dio, Iron Maiden, Deep Purple, Black Sabbath czy Ozzy Osbourne. Tym razem jest równie intrygująco, bo mamy choćby Bryana Adamsa, Santanę, czy Petera Gabriela, ale też i powroty do ukochanego przez Jorna Dio, Deep Purple i Foreigner.

Nie muszę chyba dodawać, że wszystkie nowe wersje utrzymane są w stylu solidnego hard’n’heavy, któremu Norweg hołduje od lat. Większość kompozycji nie zyskuje jakiegoś drugiego wyjątkowego życia. Wyróżnia je oczywiście nietuzinkowy głos Lande, będący tu oczywiście sporą wartością dodaną. Fajnie jest słuchać jego interpretacji wokalnych, niemniej filozofia i linie melodyczne nie odbiegają od oryginałów. Utwory brzmią masywniej, gitarowo, ozdobione cięższym, hard rockowym riffem. Tak jest w już przypadku Lonely Nights Bryana Adamsa, Winning Russa Ballarda, czy pięknej ballady Dona Henleya New York Minute. Nie ma też szaleństw przy Santanowym Love, I Do Believe in You Pages, Nightlife Foreigner, Purplowym Bad Attitude czy, co oczywiste, Mystery, oryginalnie wykonywanym przez Dio.

Są jednak wyjątki, jak staruteńki Needles and Pins, który w wykonaniu The Searchers był pogodną pioseneczką, a tu jest rozpędzonym rockerem, do tego wydłużonym o dwie minuty. Albo rozbudowane i potężniejsze Dylanowskie Quinn the Eskimo (The Mighty Quinn), choć tu zbliżone akurat do wersji Manfred Mann's Earth Band. Największym zaskoczeniem jest jednak wersja Gabrielowskiego The Rhythm of the Heat, praktycznie na pierwszy rzut ucha nie do rozpoznania.

Słucha się tego wszystkiego bardzo dobrze, bo to w większości nieanonimowe w historii muzyki popularnej numery, do tego jednorodnie spięte Jornowską stylistyką, dzięki czemu sprawiają wrażenie spójnego albumu. Ot, ciekawostka, tym bardziej że Jorn, oprócz wspomnianej pierwszej części Heavy Rock Radio, ma jeszcze dwa inne albumy z coverami, Unlocking the Past i Dio. Czas najwyższy na coś świeżego i premierowego od siebie.