Status Quo — Picturesque Matchstickable Messages from the Status Quo

Jednym z najbardziej spójnych albumów psychodelicznego rocka w Wielkiej Brytanii jest płyta nagrana w 1968 roku przez zespół Status Quo, a wydana pod tytułem „Picturesque Matchstickable Messages from the Status Quo”. Gdy cztery lata wcześniej Rick Parfitt po raz pierwszy spotkał Francisa Rossiego nie mógł przewidzieć, że współpraca obu muzyków przeciągnie się na lata. Przez ponad pięćdziesiąt lat muzycy tworzyli razem przeboje grupy, spędzili całe życie grając razem i występując na scenie.

Więc zanim ten debiutancki album ukazał się na rynku muzycznym, grupa Status Quo składała się z dobrze rozumiejących się muzyków, co znalazło odzwierciedlenie w złożonych aranżacyjnie utworach, które świetnie wpasowały się w główny nurt psychodelii. Bo jest to album będący kwintesencją swingującego Londynu, skomercjalizowaną odmianą psychodelii, ale  jakże uroczą. W rzeczywistości konsekwentna realizacja dźwięku i pomysły na utwory ukazują nam już od pierwszych sekund czego możemy spodziewać się słuchając tej płyty. Czynnik stopniowania (falowanie dźwięku) jest wszechobecny na płycie, gitary wykorzystujące efekty fuzz i organy palące jak słońce w południe, dodają kolorytu poszczególnym numerom. Wiele piosenek mocno trzyma się psychodelicznej barwy, wiele jest uderzająco podobdnych do siebie, ale wiesz, pomimo, że wydaje się to bardzo spójne, że nawet jeśli są to wszystkie te same numery z różnymi słowami, to ja i tak lubię te pieprzone piosenki i mogę ich słuchać raz za razem.

Zadziorne, impulsywnie świdrujące gitary w „Black Veils of Melancholy” równie dobrze wtapiają się w kolejne ścieżki na płycie, ale to nie są monotonne dźwięki, to jest celowy zabieg pewnych  powtórzeń prowadzących do wyluzowania słuchacza. Z upływem czasu atmosfera płyty krąży wokół rozbujanego Londynu (”Gentleman Joe’s Sidewalk Cafe”) po drodze zahaczamy o marzenia Elizabeth (”Elizabeth Dreams”)  i możemy wraz z nią polecieć nad chmurną tęczę aby posłuchać westchnienia zielonego wiatru. „Paradise Flat” to mordercze dzieło psychodeliczne bardzo dobrze wpasowane w atmosferę Carnaby Street a „Technicolour Dreams” to prawie klasyka gatunku. Na płycie mamy parę coverów, które zostały poddane bardzo małej przeróbce. Ale i tak się bronią. „Spicks and Specks” - The Bee Gees oraz „Green Tambourine” - The Lemon Pipers są same w sobie przebojami i tak są zaprezentowane przez zespół. Album kończy się bardzo popularnym numerem „Picture of Matchstick Men” i dobrze, że utwór ten okazał się hitem, stanowi on bowiem o sile przebicia zespołu w tamtych burzliwych muzycznie czasach.

Rok później grupa Status Quo nagrała jeszcze jedną płytę utrzymaną w klimacie fascynacji psychodeliczną Carnaby Street aby następnie zmienić swój styl muzyczny na hard/rock-boogie i tak już podążać przez kolejne lata swojej działalności muzycznej.