Spitzen — Fingerprints

Podczas niedawnej wizyty w Polsce holenderskiej formacji Flamborough Head, dzięki polskiemu wydawcy tej grupy, dotarł do naszej redakcji solowy album Hansa Spitzena. Spitzen to od ubiegłego roku nowy gitarzysta zespołu (który już w 2008 roku współpracował z Flamborough Head przy okazji albumu Dante's Divine Comedy Part I fińskiego projektu Colossus, gdzie zagrał na akustycznej gitarze w utworze Daughters of Night) ale też i wykształcony muzyk (ukończył konserwatorium w Zwolle) i multiinstrumentalista, który w swoim rodzinnym Steenwijk udziela lekcji muzyki.

Fingerprints to wydany dwa lata temu debiut artysty, na którym znalazło się sześć kompozycji. Te, jak wynika z pomieszczonego w książeczce zapisu, powstawały przez ponad dwadzieścia lat, między 1989 a 2011 rokiem. Album jest bezwzględnie w pełni solowym przedsięwzięciem muzyka, bowiem Spitzen nie tylko jest autorem muzyki i słów, ale też zagrał na wszystkich instrumentach, zaśpiewał, wyprodukował ów materiał a nawet przygotował jego szatę graficzną.

Mówiąc o swoich muzycznych inspiracjach Spitzen wymienia takie formacje jak Pink Floyd, Genesis, Camel, Marillion, The Flower Kings, Transatlantic, czy nawet Stevena Wilsona. I przynajmniej echa kilku z nich odnajdziemy w muzyce Hansa. Generalnie jest to bowiem mieszanka neoprogresywnego rocka z elementami retro grania o symfonicznym zabarwieniu. Wcale niedaleko muzykowi też do dokonań jego obecnej formacji, chwilami zbliża się nawet do solowych dokonań Steve’a Hacketta.

Zapisane na Fingerprints utwory to głównie rozbudowane do dziesięciu minut wielowątkowe kompozycje, dosyć ciekawie zaaranżowane, z solowymi partiami gitary (Neptune's Exile, What I Would Give, The Time Of My Life) i instrumentów klawiszowych (No Strings Attached). Nie brakuje też partii fletu (Neptune's Exile), akustycznych form gitarowych (What I Would Give) a nawet cięższego, gitarowego riffu (Touching The Darkness). W takim  What I Would Give po akustycznej pierwszej części utworu i przed finałowym wybuchem solowej gitary mamy ambientowy mostek. Z kolei instrumentalny i najkrótszy w zestawie Symphonic Sketches ma symfoniczną strukturę i jest mocno ilustracyjny i filmowy. Zresztą, razem z drugim, również niedługim instrumentalem No Strings Attached, który napędzany jest świetną figurą klawiszową, tworzy najciekawsze momenty płyty. Płyty, której siłą są też dosyć dobre, czasami nostalgiczne, melodie. Ma jednak ten album też i wady. Przede wszystkim wokal. Nie jest to mocna strona Spitzena, którego głos nie ma ani ciekawej barwy, ani możliwości. Szkoda, że muzyk nie pokusił się jednak o wsparcie w tym aspekcie. Trochę schematycznie brzmi tu również perkusja, która sprawia wrażenie programowanej. Mimo tych słabości to album, który powinien zainteresować miłośników melodyjnego progresywnego rocka.