Demians — Building An Empire

Minęło dość sporo czasu zanim zabrałem się za zespół Demians. Lubię jednak zapoznawać się z twórczością formacji powstałych poza Stanami Zjednoczonymi, czy Wielką Brytanią – zawsze to coś innego. A tutaj mamy progresywną reprezentację Francji. Być może nazwa ta nie mówi zbyt wiele, jednak sądzę, iż może się to zmienić pod wpływem czasu, który, jak mam nadzieję, zostanie przez Nicolasa Chapela, multiinstrumentalistę formacji Demians, pozytywnie wykorzystany. W końcu jeśli jakiś zespół już po debiutanckim albumie jest chwalony przez lidera Porcupine Tree – Stevena Wilsona, to oznaczać to może, a wręcz musi, że drzemie w nim ogromny potencjał.

Dość intrygująca okładka. Ładne, nieprzekombinowane logo i skromny, lecz ciekawy rysuneczek na środku. Wokół tło, nieco jakby wyblakłe, wyglądające niczym pusta otchłań wieczności, pośrodku której Demians buduje swoje imperium. Klimat jest już na wstępie.

Nie mógłbym nie zacząć od utworu, który jest dla mnie absolutnym mistrzostwem tego albumu – „The Perfect Symmetry”. Oto mamy pierwsze ponad dziewięć minut tej płyty. Są to minuty niezwykłe, przepełnione wyjątkowym klimatem i harmonią. Wszystko idealnie ze sobą współgra. Choć zaczyna się w miarę spokojnie, to w drugiej części utworu napięcie zaczyna rosnąć, niczym w dobrym filmie. Potem otrzymujemy najlepszy motyw gitarowy na tym albumie. Istna poezja. Powalająca rzecz. Tylko dlaczego ten utwór otwiera płytę?

Dużym plusem „Building An Empire” jest nastrój jaki został tu zbudowany. We wspomnianym wcześniej, otwierającym płytę „The Perfect Symmetry” mamy już klimatyczne mistrzostwo świata. Pod tym względem znakomicie wypada również „Temple”, który bezszelestnie przechodzi nam w „Empire”. Motyw łączący owe kompozycje, według mnie, jest jednym z najlepszych momentów na płycie.

Minusem albumu jest pewien brak wyrazistości poszczególnych motywów w niektórych utworach. Nie będę tutaj wymieniał konkretnych tytułów. Chodzi po prostu o sam fakt, że nie mamy na „Building An Empire” za wiele „ciosów” takich, jak w „The Perfect Symmetry”. Mamy za to naprawdę bardzo dobre „Sapphire” i chyba jeszcze lepszy, ponad szesnastominutowy „Sand”, który prowadzi nas do końca tego albumu.

„Building An Empire” to osiem niezwykle klimatycznych kompozycji złożonych na, pomimo kilku niedociągnięć, naprawdę bardzo dobry debiut. I tylko czekać na więcej…