Thrice na jedynym koncercie w Polsce
- "Dunellen" - solowy album Andrzeja Turaja w lutym
- Mystic Festival 2025: podział koncertów na dni i sceny
- "Cosmos", nowy album Flor De Loto, już w sprzedaży
- Leprous w Progresji już 1. lutego!
- Holenderski Dool na dwóch koncertach w Polsce
- W marcu nowy album Jethro Tull
- Koncertowy rok 2025 w Starym Maneżu
- BAiKA z winylową premierą "Zdecydowanej mniejszości" i trasą koncertową
- Patriarkh święci triumfy na OLiS
- Jutro premiera nowej płyty Legendary Pink Dots
DICKEY BETTS & GREAT SOUTHERN, Wrocław, Eter, 14 lipca 2012 r.
Pierwsze trzy płyty Allmanów skatowałem, parafrazując Duane’a Allmana - miałem taki okres w swoim życiu, że Live at Filmore East słuchałem tak często, że niemalże nie miałem czasu słuchać niczego innego. Z kolei solowe płyty Betts’a nie były w stanie zagrzać miejsca na moich półkach, podobnie jak nie porywały mnie płyty ABB, na których grał pierwsze skrzypce.
Legenda jednak przeważyła, pomógł też rzut oka na setlisty ostatnich koncertów i prawda jest taka, że gdybym się nie zebrał na ten koncert to bym wyjątkowo żałował. Dickey Betts przywiózł ze sobą pełen Allmanowy skład czyli: dwie perkusje (Frankie Lobardi i James Varnado), bass (Pedro Arevalo) , organy (Mike Kach) i gitary - w tym przypadku aż trzy, obok lidera grali jego syn Duane oraz Andy Aledort. Repertuar także Allmanowy - jeśli nawet grali coś, czego nie było w repertuarze ABB, to brzmiało tak, że spokojnie mogłoby się w nim znaleźć.
Jak już wspomniałem prezentowali głównie repertuar ABB, pojawiły się Statesboro Blues, Revival, Blue Sky, Hoochie Coochie Man, Jessica, Mountain Jam - samo dobro. Na koniec - miód na moje serce - In Memory of Elizabeth Reed w wersji z bardzo pięknym i rozbudowanym intrem w wykonaniu lidera i piętnastominutowymi solówkami dla każdego. Szkoda, że perkusiści popisywali się oddzielnie, a nie razem. W ramach bisów Ramblin Man i nawet nie wiedziałem, gdzie podziały się dwie godziny z mojego życia.
Trzy gitary obok siebie brzmiały potężnie, panowie świetnie się uzupełniali i współgrali, przeplatając frazy i riffy - głównie Dickey Batts i Andy Aledort, który czarował slidem. Syn Bettsa - nieco wycofany, najlepszy moment miał przy Elizabeth Reed.
Sekcja rytmiczna z dwoma perkusjami robi wyjątkową różnicę – nawet jak jednemu się nie chce to w sumie i tak brzmią co najmniej dobrze. Pedro Arlvaro na basie co najmniej szalał, z kolei Mike Katch jakoś specjalnie się nie wychylał, ale jakby na to nie patrzeć skład był gitarowy.
Tego wieczoru byłem spełniony - takiej muzyki na takim poziomie w tej części świata już się nie gra. (Proszę o więcej).
Zdjęcia:
kolejne koncerty
