Cztery koncerty Dire Straits Legacy już od soboty!
- Duet Smith/Kotzen zapowiada drugą płytę
- Bear McCreary da niezapomniany występ w Warszawie
- Nachtmahr na trzech koncertach w Polsce
- Łysa Góra zagra w Krakowie
- T.Love już w tę niedzielę w Klubie Studio!
- Soul Asylum zagra w Warszawie
- Zakk Wylde odegra hymny Black Sabbath na koncercie w Polsce!
- Maciej Meller i Tim Orders zapraszają: Live After Zenith w Sosnowcu
- Amenra zagra w Warszawie i Krakowie
- D.R.I. na dwóch koncertach w Polsce
AFTER CRYING. 28.10.2000, Studio Programu Trzeciego PR im. Agnieszki Osieckiej.
Trójkowe studio im. Agnieszki Osieckiej okazało się znakomitym miejscem na koncert After Crying. Prawie 200 osób szczelnie wypełniło kameralną salę, a nagłośnienie jak zwykle było bardzo dobre. Po stosownej zapowiedzi Piotra Kosińskiego, zabrzmiała dwuminutowa symfoniczna introdukcja z taśmy, zespół przywitany brawami wyszedł na scenę i ... nastąpił mały zgrzyt. Zamiast bez zwłoki rozpocząć pierwszy utwór, niespodziewane kłopoty techniczne sprawiły, że nastąpiła konsternująca cisza. Po jakiejś minucie muzycy zaczęli w końcu grać, ale ta wpadka wybiła z rytmu zarówno zespół, jak i publiczność. Mimo tego otwierający, dynamiczny Viadukt, ze znakomitą partią trąbki Winklera, wypadł bardzo dobrze, podobnie jak następny Modern Times. Publiczność na dobre rozgrzała się przy bardziej kameralnych fragmentach: Intermezzo i Sonacie na fortepian i wiolonczelę, w których swój kunszt i niekłamaną radość gry pokazał wiolonczelista Peter Pejtsik. Kulminacyjnym momentem koncertu była jednak suita Conclusion. W zasadzie "suita" to niezbyt dokładne określenie, jako, że utwór ten w wersji studyjnej trwa tylko 10 minut, a na koncertach zostaje poszerzony o fragmenty innych utworów: m.in. Manticore z Fold Es Eg, oraz solówki na perkusji i trąbce. Zapowiedziany jako "a tribute to Keith Emerson", w warstwie tekstowej podsumowujący poglądy zespołu na większość istotnych spraw, porwał mnie właśnie kipiącymi energią Emersonowskimi pasażami, a jednocześnie swobodą w zmianach tempa i nastroju. Publiczność nagrodziła zespół owacjami na stojąco, ale niestety to był już koniec zasadniczej części koncertu. Na bis zabrzmiało jeszcze pięć fragmentów, z których najbardziej urzekł mnie chyba pierwszy: Goblin's Dance, pochodzący z płyty De Profundis: przepiękna melodia na klawiszach świetnie współgrała z partią wiolonczeli. Była też zabawna Burleska, zagrana tylko przez Winklera i Lengyela na cztery ręce - i jednym keyboardzie, dramatyczny i doskonale wypadający na żywo Struggle For Life z ostatniej płyty, jeden bardzo stary utwór Amyekos Doll i jeden zupełnie nowy: Casanova.
Po tym wszystkim, co napisałem powyżej, nie muszę dodawać, że koncert bardzo mi się podobał. Owszem, nie był doskonały: przede wszystkim trwał za krótko, jedynie półtorej godziny, deprymująca był początkowa wpadka, w Intermezzo źle nagłośniona była wiolonczela, nie przepadam też za wokalistą AC Gaborem Legradim, który ma dość toporny głos, nieprzyjemnie brzmiący w zderzeniu z pełną lekkości i finezji grą muzyków. Te uchybienia nic jednak nie ujmują jakości samej muzyki. Zadziwiający jest eklektyzm zespołu, zarówno w stosowanym instrumentarium (obok pełnego rockowego zestawu potrójne klawisze, trąbka, wiolonczela i flet, używany zza konsolety przez dźwiękowca Gabora Egervariego!), jak i brak jakichkolwiek stylistycznych ograniczeń. Praktycznie każdy kolejny utwór oznaczał wycieczkę w inne muzyczne rejony. Muszę jeszcze dodać, że utwory z niezbyt przekonującej ostatniej płyty świetnie prezentują się na żywo, i nie sądzę, żeby utwory z dwóch pierwszych płyt, których w ogóle w sobotę nie usłyszeliśmy, wypadły lepiej. Co prawda przed bisami, bardziej z przekory i ciekawości, jak zareagują muzycy, krzyknąłem "A Gadarai Megszallott!" (Pejtsik odpowiedział ze sceny, że jak na bis to chyba za długi kawałek, ale mają inny - Goblin's Dance :-) ). Pozostaje mi tylko żałować, że nie wybrałem się w poniedziałek do Krakowa...
